zondag 23 maart 2008
zondag 25 november 2007
Santa Irena- Santiago
8uoo ¡ Buenas dias ! Gute Morgen! Goede morgen ! Bonjour! Buon giorno !Good morning! ...
Voor de laatste keer deden we het Perigrino-ochtendritueel.
Ogen openen, kijken wie nog in zijn bed ligt, groeten, eerste klucht, uit warme slaapzak kruipen, benen strekken, Duitser of andere vreemde die boven je ligt omhoog duwen, wassen en plassen, ontbijten ( we aten allen warme soep in de keuken, verorberden de stukjes fruit, verdeelden de koekjes, dronken thee), kledij die overal te drogen hangt verzamelen, kijken of 't regent ( en verdorie ja, het deed!) en tenslotte de rugzak pakken.
Toen iedereen in Quasimodo ( cfr. hunchback of notre dame) omgetoverd was, maw in zijn poncho zwom en buiten verzamelde, hield het op met regenen. Heel grappig...
We trokken een foto van onze mooie outfit en gingen op pad naar de eindbestemming Santiago!
Het was een mooie dag, we liepen wel vaak alleen. Iedereen had precies weer wat "persoonlijke tijd" nodig. Ja, als je alleen wandelt, komt er heel wat los. Je zit volop in de natuur, zet de ene stap na de andere, moet doorgaan om je doel te bereiken en in de verste verte zie je niemand. Enig. Ma bon, da zijn dingen voor het meer persoonlijk dagboek... Ze zeggen dat wadelen therapeutisch werkt, eh bien, der is alleszins iets van waar.
Goed, de weg was niet mooi. Jammer voor het laatste stuk! Veel langs industrieparken e.d. Rond de middag kwamen we aan in Monte del gozo. De legende zegt dat wie deze berg als eerste bereikt de oming van de dag is of zo... (moet dit nog even opzoeken) Conor liep voorop, Philip en ik volgden, daarna kwam Vinzenz en tenslotte Lee. Het regende in de verte en de zon scheen. Er zat een PRACHTIGE volle regenboog. Philip liet me het alombekende en eveneens gecoverde "Regenboogliedje" horen.
Bon, Vanaf die "berg" kan je de 2 torens van de indrukwekkende kathedraal van Santiago zien. Lee en ik liepen wat rond, namen foto's bij het grote monument op de top van de berg, de jongens bleven zitten, rookten een sigaret, lesten de dorst en Conor kon het niet laten zijn short "in zijn poep"te steken... (Ja, de camino doet rare dingen met de mens...) .
Na 10 minuutjes trokken we op pad. De laatste 5 km!
Het begon weer te gieten en te gieten. Ik had schoenbeschermers (ongelooflijk praktisch), de rest niet. We liepen als eendjes achter elkaar, Conor op kop. Eerst bergaf tot aan de stad, dan berg op. Conor hield er een heel strak tempo op na tot we bij een restaurant even konden schuilen. Het bliksemde en donderde oorverdovend hard, ik en Lee schrokken ons dood en sprongen een gat in de lucht. Wederom vree kluchtig. Gezien de hemelsluizen nog lang open zouden blijven, besloten we verder te trekken. 't Moest geen 2 keer gezegd, hop, weg waren we...
Het goot echt immens, ik schoot plots vree in de lach omda het water gewoon van de daken uit een pijp keihard op ons spoot. Philip kwam naast me lopen en zei: vinde gij da kluchtig? Ja, zei ik. Zie ons hier nu eens bezig. Hij zei : mijn voeten zwemmen in hun schoenen, ik heb er genoeg van. Tja, ik moest zwijgen, want 'k had daar geen last van.
Na een uur bereikten we de kathedraal en hield het op met regenen. Wat een moment, wat een moment. We vlogen elkaar in de armen en feliciteerden onszelve. Algauw zagen we andere pelgrims die ons de vorige dag of zo gekruist hadden. Heel erg mooi en intens. Iedereen omhelst elkaar, feliciteert elkaar, straalt van geluk, onbeschrijfelijk.
Na een uur van ontmoetingen, wilden we van onze rugzak verlost worden. We gingen ons diploma afhalen ( een mooi certificaat, die je heel persoonlijk in ontvangst mag nemen) en zochten een goedkope hostal daar de pelgrimherbergen in Santiago 10€ en 7€ kosten en helemaal beneden, half uur wandelen van centrum liggen, en tevens sluiten ze om 23 uur. genoeg redenen dus om dit niet te doen.
Snel vonden we er een die uitgaf op de kathedraal. 13€. Ik deelde met Lee een kamder, de jongens een kamer met 3. We hadden een sleutel, douche en zaten potverdorie goed!
Vanaf toen was het feest feest feest!! iedereen trekt er op uit, gaat eten, drinken en feesten, overal kom je pelgrims tegen. Zalig.
Elke dag om 12uur 's middags is het mis voor de pelgrims. Ze lezen dan alle landen af waarvan iedereen komt. Belgica ! YIHaaaaaaaaaaaaaaa!
Ik moet hier afsluiten. als ik thuis ben vervolg...
I did it !!
ilse
Voor de laatste keer deden we het Perigrino-ochtendritueel.
Ogen openen, kijken wie nog in zijn bed ligt, groeten, eerste klucht, uit warme slaapzak kruipen, benen strekken, Duitser of andere vreemde die boven je ligt omhoog duwen, wassen en plassen, ontbijten ( we aten allen warme soep in de keuken, verorberden de stukjes fruit, verdeelden de koekjes, dronken thee), kledij die overal te drogen hangt verzamelen, kijken of 't regent ( en verdorie ja, het deed!) en tenslotte de rugzak pakken.
Toen iedereen in Quasimodo ( cfr. hunchback of notre dame) omgetoverd was, maw in zijn poncho zwom en buiten verzamelde, hield het op met regenen. Heel grappig...
We trokken een foto van onze mooie outfit en gingen op pad naar de eindbestemming Santiago!
Het was een mooie dag, we liepen wel vaak alleen. Iedereen had precies weer wat "persoonlijke tijd" nodig. Ja, als je alleen wandelt, komt er heel wat los. Je zit volop in de natuur, zet de ene stap na de andere, moet doorgaan om je doel te bereiken en in de verste verte zie je niemand. Enig. Ma bon, da zijn dingen voor het meer persoonlijk dagboek... Ze zeggen dat wadelen therapeutisch werkt, eh bien, der is alleszins iets van waar.
Goed, de weg was niet mooi. Jammer voor het laatste stuk! Veel langs industrieparken e.d. Rond de middag kwamen we aan in Monte del gozo. De legende zegt dat wie deze berg als eerste bereikt de oming van de dag is of zo... (moet dit nog even opzoeken) Conor liep voorop, Philip en ik volgden, daarna kwam Vinzenz en tenslotte Lee. Het regende in de verte en de zon scheen. Er zat een PRACHTIGE volle regenboog. Philip liet me het alombekende en eveneens gecoverde "Regenboogliedje" horen.
Bon, Vanaf die "berg" kan je de 2 torens van de indrukwekkende kathedraal van Santiago zien. Lee en ik liepen wat rond, namen foto's bij het grote monument op de top van de berg, de jongens bleven zitten, rookten een sigaret, lesten de dorst en Conor kon het niet laten zijn short "in zijn poep"te steken... (Ja, de camino doet rare dingen met de mens...) .
Na 10 minuutjes trokken we op pad. De laatste 5 km!
Het begon weer te gieten en te gieten. Ik had schoenbeschermers (ongelooflijk praktisch), de rest niet. We liepen als eendjes achter elkaar, Conor op kop. Eerst bergaf tot aan de stad, dan berg op. Conor hield er een heel strak tempo op na tot we bij een restaurant even konden schuilen. Het bliksemde en donderde oorverdovend hard, ik en Lee schrokken ons dood en sprongen een gat in de lucht. Wederom vree kluchtig. Gezien de hemelsluizen nog lang open zouden blijven, besloten we verder te trekken. 't Moest geen 2 keer gezegd, hop, weg waren we...
Het goot echt immens, ik schoot plots vree in de lach omda het water gewoon van de daken uit een pijp keihard op ons spoot. Philip kwam naast me lopen en zei: vinde gij da kluchtig? Ja, zei ik. Zie ons hier nu eens bezig. Hij zei : mijn voeten zwemmen in hun schoenen, ik heb er genoeg van. Tja, ik moest zwijgen, want 'k had daar geen last van.
Na een uur bereikten we de kathedraal en hield het op met regenen. Wat een moment, wat een moment. We vlogen elkaar in de armen en feliciteerden onszelve. Algauw zagen we andere pelgrims die ons de vorige dag of zo gekruist hadden. Heel erg mooi en intens. Iedereen omhelst elkaar, feliciteert elkaar, straalt van geluk, onbeschrijfelijk.
Na een uur van ontmoetingen, wilden we van onze rugzak verlost worden. We gingen ons diploma afhalen ( een mooi certificaat, die je heel persoonlijk in ontvangst mag nemen) en zochten een goedkope hostal daar de pelgrimherbergen in Santiago 10€ en 7€ kosten en helemaal beneden, half uur wandelen van centrum liggen, en tevens sluiten ze om 23 uur. genoeg redenen dus om dit niet te doen.
Snel vonden we er een die uitgaf op de kathedraal. 13€. Ik deelde met Lee een kamder, de jongens een kamer met 3. We hadden een sleutel, douche en zaten potverdorie goed!
Vanaf toen was het feest feest feest!! iedereen trekt er op uit, gaat eten, drinken en feesten, overal kom je pelgrims tegen. Zalig.
Elke dag om 12uur 's middags is het mis voor de pelgrims. Ze lezen dan alle landen af waarvan iedereen komt. Belgica ! YIHaaaaaaaaaaaaaaa!
Ik moet hier afsluiten. als ik thuis ben vervolg...
I did it !!
ilse
Melide- Santa Irena
's Morgens hoorde ik Conor en Lee bulderen vh lachen. Wat was gebeurd??Vinzenz had zijn oorspronkelijk ouderwetse witte onderbroeken te drogen gelegd op een klein kacheltje id kamer en 's nachts was da beginnen branden!!! Ongelooflijk grappg! Vooraan waren ze helemaal bruin verbrand. Hij had geluk gehad, want een Engelse was 's nachts wakker geworden van de stank en had zijn broekskes gered van de brandstapel! Mega chic...Na het ontbijt, maakten we ons wederom klaar om de regen te trotseren. Poncho, schoenbeschermers, paraplu's, plastiekzakken, ...Ik vertrok alleen, maar kwam algauw Luca tegen, we liepen een eindje samen en splitsten dan weer op. Mijn been deed niet zoveel pijn meer en ik was van plan slechts een heel klein stukje te wandelen. OP 15 km was een herberg open in Arzua en ofwel moest je deze nemen ofwel moest je doorstappen tot Sta Irena, 30 km verderop.Het was een mistige dag, ma heel mooi, want op sommige plaatsen kon je heel ver zien en was de omgeving prachtig. Heel veel stukken gingen door bossen en weiden en ecalyptusbossen! Ongelooflijk lekkere geur en heel speciale sfeer! Ik was weer volledig opgeladen en genoot met vole teugen van het solo-wandelen.Net voor Arzua kwam ik Conor tegen. Hij vroeg om samen wat te wandelen en dan te stoppen voor een koffie. OKIn Arzua waren we ah uitkijken voor een bar toen Vinzenz zijn hoofd buiten stak: "HEYLA!" Yep, wij daar dus heen. Binnen waren ook Lee en Juan. Het was een zalige plek. 40 soorten kofffekoeken, grote lekkere koppen koffie, versgeperst fruitsap en dit alles voor heel weinig geld. We bleven 1.5 uur hangen...Na de goede rust vroegen de andere om mee te gaan met hen. Ik ze dak wa bang was met mijn been, ma ze zeiden da ze er rekening zouden mee houden en als t echt ni meer ging, we wel een opl zouden vinden. Ja, 't was weer uiterst geestig geweest en ik liet me overhalen...'t Werd een wondermooie en zonnige tocht! Bergop, bergaf, door mystieke wouden, wederom eucalyptusbossen, grappen over Duitsers met witte kousen in sandalen en verbrande onderbroeken, gedrogeerde paarden ipv ruiters die het wereldkampioemschap in Ierland wonnen, Lee die niet veel verstond, ma heel grappig lachte met alles etc.Het laatste uur waren we wat uiteen gegaan en toen was het ook opnieuw beginnen regenen. We liepen zo'n 50 m uit elkaar en zagen Conor een bar binnen stappen. We wachten elkaar daar op, maar we hadden Vinzenz niet gezien. Hij moest doorgelopen zijn. Na 15 minuten belde hij Conor. Paniek. Waar zitten jullie? Ik ben hier aangekomen in de herberg, ma julle zijn er nog niet en ge liep voor mij. We zeiden da we eraan zouden komen.Tegen 16u bereikten we Santa Irena. Een Donativo- herberg, redelijk pover, ma warm. Ik kwam binnen en hoorde de stem van Philip! Oh, wat was dit leuk om hem terug te zien: Ik dacht dat we mekaar niet meer zouden tegenkomen omdat hij met tijdsdruk zat en hij soms grote afstanden aflegde per dag. We installeerden ons, douchten en wilden gaan shoppen. De hospitaliere zei dat er geen winkels id omgeving waren. Enkel 5 km verderop. Niemand zag het zitten om door de regen op pad te gaan. Ik zei dak nog pasta en soep had, Philip had bouillonblokjes en 2 appels, Vinzenz had chocolade, mandarijnen en pasta en Lee tonijn en Chinese groenten in blik.We dronken soep, aten pasta gekookt id bouillonblokjes en waren meer dan verzadigd. Weer heel speciaal als je zo je eten kan delen en dat het zo kan smaken. Da zijn onvergetelijk mooie momenten.Later kwam nog een jong Zwitsers koppel aan met de fiets. Ze hadden werkelijk overheerlijke dingen bij: vlees, bol kaas, noedels, fruit, groenten en begonnen volop te koken. Wij zaten daar te slurpen uit plastieken bordjes en kapotte tassen en schoten vree id lach. De Zwitsers vroegen of we wat van hen wilden, ma we hadden meer dan genoeg. De avond viel en de gesprekken werden weer vree de moeite... Rond 22u kwam Juan met een hele fles grappa binnen. Weer volledig stoned en zat, ma in overgelukkige stemming (zoals steeds!) Elke dag is hij dronken en stoned, hij slaapt 3-4 uur per nacht en vliegt echt vooruit! Al zingend en dansend en onnozeldoend koerst hij de bergen op en af, 't is echt ongelooflijk hoeveel energie hij heeft en hoe hij dit nu al 2 maand doet! Hij verkondigt elke dag Free festival (ja, als je met hem in een bar belandt, krijg je op den duur drank en eteen voor niets, sluiten de deuren en is er een intiem feest, ...) hoe hij het doet???Bon, misschien lijkt dit - ik zit trouwens nog steeds in de voorbereidende fase vh definitief schrijven, dus heb nog niets kunnen herlezen- alsof de camino niets anders is dan onnozel doen , zuipen en eten, ma het tegendeel is waar.De dagetappes zijn redelijk intensief (naargelang het landschap en de afstanden die je wandelt), je wandelt hele grote stukken, soms dagen alleen en dan doet het ongelooflijk veel deugd om mensen te zien en zeker degene die je dan al wa beter kent en waarmee je een aantal zaken beleefd hebt.Het is, althans voor mij, ongelooflijk intens wat je ervaart en hoe de dag vliegt. De natuur, de rust, het wandelen, het uitzicht, de mensen die je ontmoet,...Conor vertelde dat Juan prachtig kon zingen en ik vroeg hem dan ook om dit te demonstreren. Hij liep wat nerveus rond, zei dat hij zich moest concentreren en begon toen. WAW, overweldigend. Hij heeft een hele diepe warme stem en 't was idd wondermooi. We werden er alleaal stil van. Weer zo'n mooi moment. De avond viel, de grappa slonk en onze blos op de wangen werd steeds groter.
We vroegen ons af of en zo ja, welk gevoel ons morgen zou "overvallen".' t Was mmers onze laatste avond vóór aankomst in Santiago. Iedereen keek naar elkaar en werd ernstig. Voor Conor, 34 jaar was het de 2e maal dat hij de camino deed. Voor hem was de eerste keer heel emotioneel geweest, maar deze keer vond hij veel veel chiquer omdat we met veel minder pelgrims waren. In de zomer is het vechten voor een plekje en zie je de ander volgens hem meer als een "concurrent" die je douche of bed kan inpikken, zijn de gesprekken ook veel oppervlakkiger en is de diepe sfeer minder intens omdat je nooit allen bent. Voordeel is echter dat je buiten kan slapen onder de sterrenhemel, veel minder gerief nodig hebt en nooit "last" hebt van koude.
Ik heb nu reeds een aantal mensen ontmoet die reeds voor de 2e, 3e, 4e, 5e, 6e, 7e, 8e, en meer keer de camino deden. Dat, en dat de pelgrims werkelijk van over de hele wereld naar hier komen, zegt toch veel, vind ik.
Klokslag middernacht besloot ik te gaan maffen.
We vroegen ons af of en zo ja, welk gevoel ons morgen zou "overvallen".' t Was mmers onze laatste avond vóór aankomst in Santiago. Iedereen keek naar elkaar en werd ernstig. Voor Conor, 34 jaar was het de 2e maal dat hij de camino deed. Voor hem was de eerste keer heel emotioneel geweest, maar deze keer vond hij veel veel chiquer omdat we met veel minder pelgrims waren. In de zomer is het vechten voor een plekje en zie je de ander volgens hem meer als een "concurrent" die je douche of bed kan inpikken, zijn de gesprekken ook veel oppervlakkiger en is de diepe sfeer minder intens omdat je nooit allen bent. Voordeel is echter dat je buiten kan slapen onder de sterrenhemel, veel minder gerief nodig hebt en nooit "last" hebt van koude.
Ik heb nu reeds een aantal mensen ontmoet die reeds voor de 2e, 3e, 4e, 5e, 6e, 7e, 8e, en meer keer de camino deden. Dat, en dat de pelgrims werkelijk van over de hele wereld naar hier komen, zegt toch veel, vind ik.
Klokslag middernacht besloot ik te gaan maffen.
Portomarin- Melide
De ochtendstond werd idd om 6uur. Ik draaide me om, bleef nog wat liggen en kon nog een uurke slapen. Na een kattewasje en ontbijt id ijskoude kamer (yoghurt, fruit, brood, chocolade, water) pakte ik mijn zak, poetste ik mijn tandjes (eigenlijk moet je 1 uur wachten na je eten, dixit een apotheker...) en ging ik op pad.
's Morgens is 't berekoud! Alles is bevroren en het is even doorbijten. Na 5 minuten stappen kwam ik de oudjes weer tegen. Ze hadden ontbijt genomen in een bar ( de meeste pelgrims doen dit. Desayuno in een bar, warme koffie en wat toast) en waren klaar voor de nieuwe dag.
We stapten wat samen, maar algauw liet ik de anderen achter. Na een 2-tal uurkes kwam ik Philip tegen. Hij was ah ontbijten aan een standbeeld. Hij riep en we praatten wat, aten wa koekskes en deden wa onnozel. Intussen passeerden Miriam en Rafael die ik niet meer gezien had sinds Vega del Valcarce, Monique en Alain, de Fransen, het Canadese koppel en nog een paar anderen. Plezant als iedereen je groet en een praatje maakt. In deze tijd van het jaar kent iedereen elkaar, weet ook iedereen wat de andere zijn lichamelijke kwaaltjes zijn
(en da zijn er veel, ze! Iedereen tsjoolt wel met iets, ma iedereen helpt en steunt elkaar ook. De besten zijn die die op sadalen met sokken lopen of lage schoenen. De mensen met bergschoenen en zware rugzakken hebben meest last.) je weet hoe de nacht verlopen is, enz. Er is een immense verbondenheid. Heel speciaal...
Philip en ik liepen een 2-tal uurkes samen. 't Was uiterst aangenaam, goeie babbel. Ook bereikten we het "magische punt" van de 100km. Heel erg bizar (zeker voor de mensen die er al 600 km hadden opzitten). We namen een foto en trokken verder.Rond de middag kwam ik Thierry de Belg weer tegen. Hij genoot op een terrasje in de zon van een glas wijn en een broodje. Ik vroeg hem of hij een leuke verjaardag had gehad ('t was de dag voordien) en of hij 't gevierd had. Jaja, hij glunderde. "'k Ben helemaal alleen uit eten geweest en heb voor 8€ immens veel en lekker kunnen eten."
Philip zei da hij een plekje zou zoeken om te eten. Ik zei dak nog even met Thierry wou praten en dak dan ook ergens zou eten, ma da hij niet moest wachten.'t Was 12 uur en velen hadden knorrende magen. Telkens wanneer ik wou stoppen, lagen pelgrims in groepjes of alleen in de weide in de zon te eten. Iedereen was over een hekje of zo geklauterd om een mooi plekje te bemachtigen. Na een 30 min zat ik ook on top of the world. Marvellous view!
De rest van de dag liep ik alleen, 'k voelde me niet goed, mijn maag deed weer immens zeer en eveneens mijn been. Er zat, voor de eerste keer, een redelijk koude wind en 't was koud wat dus niet aanzette tot rusten.
Rond de middag was ik kapot. Mijn been deed zeer: ik denk dat het is omdat ik de hele tijd op de sandalen van Mao liep. Gevolg: mijn blaren waren stukken beter, ma nog steeds zien mijn voeten er niet uit. Ma ik heb nu last van die ontsteking... Ai ai ai...
Ik verplichtte mezelf te rusten, ma t was ijskoud. 2 uur later besloot ik te liften naar de volgende herberg. Na een tijdje (want het was een heel erg verlaten stuk langs boerewegen) kon ik meerijden met een jong koppel. Ik zei dak naar de Palas do rey wou en ze zeiden ok.
Ik volgde nauwgezet het parcours, ma na een tijdje reden we over de snelweg. Ik vroeg hen waarheen ze reden. Naar Melide!! Oeps! Fuck! Da was 15 km verderop!! Ze wilden me niet zomaar ergens droppen en zetten me af ih centrum v Melide. Ja, lap, daar stond ik dan...
Ik voelde me een bedrieger omdak de St-Jacobsweg ni gevolgd had en ipv 3 km 15 km verderop zat! 'k Overwoog om terug liften naar Palac do Rey, ma 't regende, 't was koud en ik had overal zeer. 'k Zocht de herberg op ( er was slechts 1) en 'k wou een warme douche en warm eten.
Na een uur kookte het water nog niet (ik had soep en eieren gekocht voor 't gemak) en ik begon me te vervloeken. Da was mijn straf omdak gelift had! De herberg was koud, in de gigantische keuken waren slechts 2 potten, de platen werkten niet en in de herberg kwamen allemaal "andere" pelgrims aan.
Ik zei niet veel, obsereerde slechts en besefte welk een geluk ik had met "mijn companen". Eigenlijk zat ik nu een dag voor op schema en was ik samen met allemaal Spanjaarden, 1 Duitser die dacht da hij ALLES was, en lesbienes... Bwakkes. Ik voelde me nog slechter.
Na het koken te hebben opgegeven, besloot ik 2 huizen verder in een bar iets warms te gaan drinken. ' t Was een heel mooi hotel, 3 sterren, waar 't warm was en iedereen zeer vriendelijk. Ik warmde op, genoot van mijn boek en dacht wat na over de voorbije dagen. Ik miste mijn familie en vrienden, mijn Perigrinomakkers en was triestig. Zonder veel na te denken, vroeg ik hoeveel 't kostte voor een nacht im het hotel. 20€. Hupla geboekt. Mega chic, schoon, alles nieuw, heel erg warm zalig bed, tv, ... Ik douchte heel erg lang, waste ineens ook AL mijn kleren in het lekkere hete water, kroop onder de dekens en keek TV ! YEP, de camino de Santiago... ahum ahum.
Ik viel heel vroeg in een diepe diepe slaap.
De volgende morgen nam ik ontbijt in bed: koekjes, chocolade, mandarijntjes, druiven, yoghurt. Mmmmmmmmm... De kruimels versierden de lakens, ma 't kon me precies ni deren..
Nadien nam ik opnieuw een heeeeeeeeeeeerlijke WARME douche en ging naar de apotheker. Ik had namelijk zalf tegen ontstekingen gekregen van Monique, ma die was nu op. Nadien kraamde ik alles op en ging ik beneden een warme koffie drinken. Ik had Maurizio's telefoonnummer en besloot hem te bellen. Hij sliep nog en wist niet wie belde, plots viel zijne franc. Oh, Ilse, ik zit hier in een stad met een grote brug en ben hier helemaal alleen!! "Aha, je zit in Portomain" " Si, Si, ma dove sei?" " Sono a Melide, 38.5 km de tu! Sono stanca, ho mal a piedi, anch' io sono solo "
"Cara bella, io parto e vedo dove arrivo. Tu ti devi riposare per il tua gamba tendinite."
Vandaag zou dus een rustdag worden. Ik bleef id bar lezen, at ' s middags een menu en om 14uur ging ik naar de herberg (die opende om 13u). Voor de 2e keer checkte ik in. Toen ik echter de slaapkamer binnenkwam straalde ik van geluk!! Alle caminovrienden waren terug!! YIPPIE!! We vlogen elkaar weer in de armen en ze vroegen waar ik vandaan kwam, want ze hadden me niet gezien. Ik deed mijn verhaal...
Het regende en de andere hadden dus slechts 15 km gewandeld (wat heel kort is op de camino). Oh, wat was ik blij.
De verhalen deden weer de ronde en toen ik naar de keuken ging, was het vollen bak ambiance. De 2 potten stonden op het vuur ( blijkbaar moest je iets aansluiten id gang eer het fornuis goed wekte. De andere pelgrims van de vorige dag waren allemaal uit eten geweest. "Onze groep hield er nogal van gezamelijk te koken en te delen.) en ook Conor had zelf 2 aluminium potjes bij die nuttig werden gebruikt.
Iedereen nam en at smakelijk. 't Werd opnieuw een gezellig samenzijn. Na de maaltijd ging de helft van de jonge bende nog wat drinken id bar, ik had ni veel zin en 'k bleef bij de andere helft op de kamer rondhangen. Lee, Conor, Vinzenz. We praatten wat, sommigen deden de was en de plas terwijl anderen het onder de ijskoude douche uitschreeuwden. Na wat in mijn boek te hebben gelezen, kwam Vinzenz bij me op bed zitten en vroeg of ik Mao nog gezien had. Ik zei da hij in Portomarin was en misschien deze avond nog zou komen.
"Ja ja, er waere es schaffen!" "ich bin sicher dass er kommt" " fuer dich macht er das".'k Vond da wa raar, ma we zouden wel zien...
Nadien ging ik bij de hippe oudjes id keuken zitten= 2 oudere Spaanse mannen: 67j en 58 j die steeds vree zaten te juichen als we elkaar kruisten of id zelfde herberg aankwamen. Vree kluchtige verhalen en diken ambiance, dan nog Luca, een Italiaan van Milaan ( de eerste keer dat ik hem zag) en dan nog een nieuwe Spanjaard die de noordelijke route deed in omgekeerde volgorde en met de fiets. In heel de periode had hij 4 mensen ontmoet! Wow, amaai, da zou voor mij wel heel zwaar zijn... Hij vond da goed en genoot van de stilte en de rust, ma was nu ook wel eens blij in compagnie te zijn. Tenslotte was er nog ne vree specialen typ die al een jaar ah rondtreen was en trots al zijn stempels en diploma's van de verschillende routes toonde. Hij praatte voortdurend tegen zichzelf, tegen een kat die door het raam keek, dronk fanta met witte wijn,...
Wat tijd ging voorbij toen Juan de hippie in de gang plots riep: "Hey: el Siciliano e arrivato!!"
Ja, hij had het dus gedaan!! We tikten met onze wijsvingers tegen elkaar ( hij vond da we een teken moesten hebben als we elkaar tegenkwamen) en begonen te lachen. Hij was kletsnat en 't was 20u30. Pikdonker met andere woorden en heel laat voor de pelgrims van deze periode. Hij zei dat hij de laatste km verkeerd gelopen was (ja, soms zijn de paden heel slecht aangeduid en ih donker moest het vreselijk moeilijk zijn) en 44 km had gewandeld.
Hij douchte en begon steevast zijn spaghetti te koken.Nadien verdween hij id nacht.
Ik bleef de hele avond met de anderen id keuken. Om 23u gingen we slapen.
's Morgens is 't berekoud! Alles is bevroren en het is even doorbijten. Na 5 minuten stappen kwam ik de oudjes weer tegen. Ze hadden ontbijt genomen in een bar ( de meeste pelgrims doen dit. Desayuno in een bar, warme koffie en wat toast) en waren klaar voor de nieuwe dag.
We stapten wat samen, maar algauw liet ik de anderen achter. Na een 2-tal uurkes kwam ik Philip tegen. Hij was ah ontbijten aan een standbeeld. Hij riep en we praatten wat, aten wa koekskes en deden wa onnozel. Intussen passeerden Miriam en Rafael die ik niet meer gezien had sinds Vega del Valcarce, Monique en Alain, de Fransen, het Canadese koppel en nog een paar anderen. Plezant als iedereen je groet en een praatje maakt. In deze tijd van het jaar kent iedereen elkaar, weet ook iedereen wat de andere zijn lichamelijke kwaaltjes zijn
(en da zijn er veel, ze! Iedereen tsjoolt wel met iets, ma iedereen helpt en steunt elkaar ook. De besten zijn die die op sadalen met sokken lopen of lage schoenen. De mensen met bergschoenen en zware rugzakken hebben meest last.) je weet hoe de nacht verlopen is, enz. Er is een immense verbondenheid. Heel speciaal...
Philip en ik liepen een 2-tal uurkes samen. 't Was uiterst aangenaam, goeie babbel. Ook bereikten we het "magische punt" van de 100km. Heel erg bizar (zeker voor de mensen die er al 600 km hadden opzitten). We namen een foto en trokken verder.Rond de middag kwam ik Thierry de Belg weer tegen. Hij genoot op een terrasje in de zon van een glas wijn en een broodje. Ik vroeg hem of hij een leuke verjaardag had gehad ('t was de dag voordien) en of hij 't gevierd had. Jaja, hij glunderde. "'k Ben helemaal alleen uit eten geweest en heb voor 8€ immens veel en lekker kunnen eten."
Philip zei da hij een plekje zou zoeken om te eten. Ik zei dak nog even met Thierry wou praten en dak dan ook ergens zou eten, ma da hij niet moest wachten.'t Was 12 uur en velen hadden knorrende magen. Telkens wanneer ik wou stoppen, lagen pelgrims in groepjes of alleen in de weide in de zon te eten. Iedereen was over een hekje of zo geklauterd om een mooi plekje te bemachtigen. Na een 30 min zat ik ook on top of the world. Marvellous view!
De rest van de dag liep ik alleen, 'k voelde me niet goed, mijn maag deed weer immens zeer en eveneens mijn been. Er zat, voor de eerste keer, een redelijk koude wind en 't was koud wat dus niet aanzette tot rusten.
Rond de middag was ik kapot. Mijn been deed zeer: ik denk dat het is omdat ik de hele tijd op de sandalen van Mao liep. Gevolg: mijn blaren waren stukken beter, ma nog steeds zien mijn voeten er niet uit. Ma ik heb nu last van die ontsteking... Ai ai ai...
Ik verplichtte mezelf te rusten, ma t was ijskoud. 2 uur later besloot ik te liften naar de volgende herberg. Na een tijdje (want het was een heel erg verlaten stuk langs boerewegen) kon ik meerijden met een jong koppel. Ik zei dak naar de Palas do rey wou en ze zeiden ok.
Ik volgde nauwgezet het parcours, ma na een tijdje reden we over de snelweg. Ik vroeg hen waarheen ze reden. Naar Melide!! Oeps! Fuck! Da was 15 km verderop!! Ze wilden me niet zomaar ergens droppen en zetten me af ih centrum v Melide. Ja, lap, daar stond ik dan...
Ik voelde me een bedrieger omdak de St-Jacobsweg ni gevolgd had en ipv 3 km 15 km verderop zat! 'k Overwoog om terug liften naar Palac do Rey, ma 't regende, 't was koud en ik had overal zeer. 'k Zocht de herberg op ( er was slechts 1) en 'k wou een warme douche en warm eten.
Na een uur kookte het water nog niet (ik had soep en eieren gekocht voor 't gemak) en ik begon me te vervloeken. Da was mijn straf omdak gelift had! De herberg was koud, in de gigantische keuken waren slechts 2 potten, de platen werkten niet en in de herberg kwamen allemaal "andere" pelgrims aan.
Ik zei niet veel, obsereerde slechts en besefte welk een geluk ik had met "mijn companen". Eigenlijk zat ik nu een dag voor op schema en was ik samen met allemaal Spanjaarden, 1 Duitser die dacht da hij ALLES was, en lesbienes... Bwakkes. Ik voelde me nog slechter.
Na het koken te hebben opgegeven, besloot ik 2 huizen verder in een bar iets warms te gaan drinken. ' t Was een heel mooi hotel, 3 sterren, waar 't warm was en iedereen zeer vriendelijk. Ik warmde op, genoot van mijn boek en dacht wat na over de voorbije dagen. Ik miste mijn familie en vrienden, mijn Perigrinomakkers en was triestig. Zonder veel na te denken, vroeg ik hoeveel 't kostte voor een nacht im het hotel. 20€. Hupla geboekt. Mega chic, schoon, alles nieuw, heel erg warm zalig bed, tv, ... Ik douchte heel erg lang, waste ineens ook AL mijn kleren in het lekkere hete water, kroop onder de dekens en keek TV ! YEP, de camino de Santiago... ahum ahum.
Ik viel heel vroeg in een diepe diepe slaap.
De volgende morgen nam ik ontbijt in bed: koekjes, chocolade, mandarijntjes, druiven, yoghurt. Mmmmmmmmm... De kruimels versierden de lakens, ma 't kon me precies ni deren..
Nadien nam ik opnieuw een heeeeeeeeeeeerlijke WARME douche en ging naar de apotheker. Ik had namelijk zalf tegen ontstekingen gekregen van Monique, ma die was nu op. Nadien kraamde ik alles op en ging ik beneden een warme koffie drinken. Ik had Maurizio's telefoonnummer en besloot hem te bellen. Hij sliep nog en wist niet wie belde, plots viel zijne franc. Oh, Ilse, ik zit hier in een stad met een grote brug en ben hier helemaal alleen!! "Aha, je zit in Portomain" " Si, Si, ma dove sei?" " Sono a Melide, 38.5 km de tu! Sono stanca, ho mal a piedi, anch' io sono solo "
"Cara bella, io parto e vedo dove arrivo. Tu ti devi riposare per il tua gamba tendinite."
Vandaag zou dus een rustdag worden. Ik bleef id bar lezen, at ' s middags een menu en om 14uur ging ik naar de herberg (die opende om 13u). Voor de 2e keer checkte ik in. Toen ik echter de slaapkamer binnenkwam straalde ik van geluk!! Alle caminovrienden waren terug!! YIPPIE!! We vlogen elkaar weer in de armen en ze vroegen waar ik vandaan kwam, want ze hadden me niet gezien. Ik deed mijn verhaal...
Het regende en de andere hadden dus slechts 15 km gewandeld (wat heel kort is op de camino). Oh, wat was ik blij.
De verhalen deden weer de ronde en toen ik naar de keuken ging, was het vollen bak ambiance. De 2 potten stonden op het vuur ( blijkbaar moest je iets aansluiten id gang eer het fornuis goed wekte. De andere pelgrims van de vorige dag waren allemaal uit eten geweest. "Onze groep hield er nogal van gezamelijk te koken en te delen.) en ook Conor had zelf 2 aluminium potjes bij die nuttig werden gebruikt.
Iedereen nam en at smakelijk. 't Werd opnieuw een gezellig samenzijn. Na de maaltijd ging de helft van de jonge bende nog wat drinken id bar, ik had ni veel zin en 'k bleef bij de andere helft op de kamer rondhangen. Lee, Conor, Vinzenz. We praatten wat, sommigen deden de was en de plas terwijl anderen het onder de ijskoude douche uitschreeuwden. Na wat in mijn boek te hebben gelezen, kwam Vinzenz bij me op bed zitten en vroeg of ik Mao nog gezien had. Ik zei da hij in Portomarin was en misschien deze avond nog zou komen.
"Ja ja, er waere es schaffen!" "ich bin sicher dass er kommt" " fuer dich macht er das".'k Vond da wa raar, ma we zouden wel zien...
Nadien ging ik bij de hippe oudjes id keuken zitten= 2 oudere Spaanse mannen: 67j en 58 j die steeds vree zaten te juichen als we elkaar kruisten of id zelfde herberg aankwamen. Vree kluchtige verhalen en diken ambiance, dan nog Luca, een Italiaan van Milaan ( de eerste keer dat ik hem zag) en dan nog een nieuwe Spanjaard die de noordelijke route deed in omgekeerde volgorde en met de fiets. In heel de periode had hij 4 mensen ontmoet! Wow, amaai, da zou voor mij wel heel zwaar zijn... Hij vond da goed en genoot van de stilte en de rust, ma was nu ook wel eens blij in compagnie te zijn. Tenslotte was er nog ne vree specialen typ die al een jaar ah rondtreen was en trots al zijn stempels en diploma's van de verschillende routes toonde. Hij praatte voortdurend tegen zichzelf, tegen een kat die door het raam keek, dronk fanta met witte wijn,...
Wat tijd ging voorbij toen Juan de hippie in de gang plots riep: "Hey: el Siciliano e arrivato!!"
Ja, hij had het dus gedaan!! We tikten met onze wijsvingers tegen elkaar ( hij vond da we een teken moesten hebben als we elkaar tegenkwamen) en begonen te lachen. Hij was kletsnat en 't was 20u30. Pikdonker met andere woorden en heel laat voor de pelgrims van deze periode. Hij zei dat hij de laatste km verkeerd gelopen was (ja, soms zijn de paden heel slecht aangeduid en ih donker moest het vreselijk moeilijk zijn) en 44 km had gewandeld.
Hij douchte en begon steevast zijn spaghetti te koken.Nadien verdween hij id nacht.
Ik bleef de hele avond met de anderen id keuken. Om 23u gingen we slapen.
Sarria-Portomarin
In Sarria ging ik na mijn dutje wa rondwandelen. Ik vond het super raar dat ik nog helemaal alleen in de herberg was en besloot te veranderen. Snel vond ik de andere, 6€, gratis internet, keuken, groot terras, kamer met haard, goede slaapkamers en grote badkamers. Ik veranderde en op mijn terugtocht kwam ik Conor de Ier met de baard, Vinzenz de Duitser, Juan de Spaanse hippie, Joseph de Tsjechische "profeet" en Thierry de Belg tegen. Ze zaten in een parkje bier te drinen en riepen me.
Heeeeey !! Zo lang geleden!! hoe is het met je?? Na onze verhalen, vroegen ze in welke herberg ik sliep. Ze besloten ook in deze te gaan.
's Avonds koken de meeste mensen samen. Heel erg gezellig en veel ambiance id keuken. Ik had echter nog veel last van maag en zei dak zelf iets zou bereiden. Ik at kip met broccoli. Mmmmmmm heerlijk. Nadien voelde i me al stukken beter.
Na heeeeel lang internet (ja, den blog moest wa geüpdate worden, ee) en wa babbelen, zei de herbergier dat er gratis drank id herberg was. Ik zei dak ziek was en ni zou drinken, ma dak graag op zijn uitnodigig inging.
Toen ik aankwam, zat iedereen lekker gezellig bij de haard te babbelen en te nippen van de schnapps... (Er waren 3 soorte likeuren. Straf, straffer, strafst).
Philip de Duitser sliep in de herberg naast ons, 8€, waar je lakens en dekens kreeg. Hij was de enige van de "jonge garde" en daarom bracht hij de avond door bij ons. ( De meesten herbergiers doen daar niet moeilijk om. Er zijn meestal 2-3 refugio's en wat hostals en hotels. Als je dus s aonds de dag alleen beëindigt, moet je op zoek gaan naar de anderen alsje gezelschap wenst. Maar meestal spreek je op voorhand af, of wacht je elkaar wat op id bar ih dorp)
Goed, het haardvuur.
Het nippen van het glas werd naarmate de avond en nacht viel gieten en zuipen... grootse verhalen werden geopenbaard en de lachbatterijen werden ten volle opgeladen. De sfeer was optimaal. Geleidelijk aan besloot iemand zijn nest in te kruipen. Tot het haardvuur uiteindelijk alleen achterbleef...
't Was een mooie avond...
Next day: Sarria-Portomarin
Hele dag alleen gewandeld, mooi weer gehad, wel nog heel erg zwak en buik maakte constant lawaai, ook constant boeren laten... ambetant. Hopelijk snel voorbij.
Na 22 km aangekomst in Portomarin. Het laatste eind bergop (stadscentrum ligt op redelijke hoogte). Ik vond de grote herberg niet en besloot wat in de zon te ontspannen. Aa de kerk zag ik Annelies, de vrouw van Noorwegen die ik de eerste keer in Ponferrada was tegengekomen. (zij had de hele nacht liggen hoesten en iedereen wakker gehouden.)
We praatten wat en ze zei dat ze een hele goede privE herberg had gevonden. Ik ging erheen, 8€, en kreeg van de knappe en megasy`mpathieke Spajaard een eigen kamer met mega grote badkamer!! De deur was echter een gordijn- ma eigenlijk is dit niet vermeldenswaardig- Potverdorie da was wel eens chic, ze. ¡ GRACIAS!
De zon scheen VOLLEN BAK id kamer en badkamer, er waren reusachtige vensters en het uitzicht was wondermooi! Ik kleedde me uit en waw, wat een euforisch moment! Hoe zalig was dit!! Ik stond daar gewoon naakt in de zon te douchen met uitzicht op de bergen! Mega ! WAW!' k Wou foto's trekken, ma ja, die kon, of beter wou ik toch nooit " publiceren" en 'k besloot dus gewoon te genieten vh moment. Onbeschrijfelijk...
Nadien deed ik boodschappen voor de volgende dag, bezocht de kerk en wou 's avonds warm eten ih restaurant (want er was geen keuken en ik snakte wederom naar iets warms). Nog steeds had ik geen andere mensen gezien. Vreemd. Om 7u ging ik naar de mis (heel mooi kerkje) en toen ik terugkeerde naar de herberg, zaten Joel de Fransman, Annelies van Noorwegen, Monique en Alain van Frankrijk aan tafel. Ze wilden juist bestellen en vroeg of ik mee at. Graag. We aten de Pelgrimsmenu (soep- vis- kaas met fruit) en 't smaakte. Ik voelde me weer wa op krachte komen en toen de "oudjes" -45+, sorry, ze - hun bed opzochten (zij lagen allemaal samen in 1 grote kamer!!), had ik nog een goede babbel met Annelies. Ze wou nog kort een sigaretje roken, ma uiteindelijk raakte haar pakje half op. Ja, we bleven plakken... Toen zei ze da ze naar bed moest want ze zou de morgen erop met Joel wandelen en hij wou om 6uur vertrekken. 'k Wenste haar een goede nacht toe en 'k had vree zin om nog wa verder te lezen in mijn boek bij de haard. Zalig...
Na een paar uurkes lag ook ik in mjn slaapzak in dromenland.
Heeeeey !! Zo lang geleden!! hoe is het met je?? Na onze verhalen, vroegen ze in welke herberg ik sliep. Ze besloten ook in deze te gaan.
's Avonds koken de meeste mensen samen. Heel erg gezellig en veel ambiance id keuken. Ik had echter nog veel last van maag en zei dak zelf iets zou bereiden. Ik at kip met broccoli. Mmmmmmm heerlijk. Nadien voelde i me al stukken beter.
Na heeeeel lang internet (ja, den blog moest wa geüpdate worden, ee) en wa babbelen, zei de herbergier dat er gratis drank id herberg was. Ik zei dak ziek was en ni zou drinken, ma dak graag op zijn uitnodigig inging.
Toen ik aankwam, zat iedereen lekker gezellig bij de haard te babbelen en te nippen van de schnapps... (Er waren 3 soorte likeuren. Straf, straffer, strafst).
Philip de Duitser sliep in de herberg naast ons, 8€, waar je lakens en dekens kreeg. Hij was de enige van de "jonge garde" en daarom bracht hij de avond door bij ons. ( De meesten herbergiers doen daar niet moeilijk om. Er zijn meestal 2-3 refugio's en wat hostals en hotels. Als je dus s aonds de dag alleen beëindigt, moet je op zoek gaan naar de anderen alsje gezelschap wenst. Maar meestal spreek je op voorhand af, of wacht je elkaar wat op id bar ih dorp)
Goed, het haardvuur.
Het nippen van het glas werd naarmate de avond en nacht viel gieten en zuipen... grootse verhalen werden geopenbaard en de lachbatterijen werden ten volle opgeladen. De sfeer was optimaal. Geleidelijk aan besloot iemand zijn nest in te kruipen. Tot het haardvuur uiteindelijk alleen achterbleef...
't Was een mooie avond...
Next day: Sarria-Portomarin
Hele dag alleen gewandeld, mooi weer gehad, wel nog heel erg zwak en buik maakte constant lawaai, ook constant boeren laten... ambetant. Hopelijk snel voorbij.
Na 22 km aangekomst in Portomarin. Het laatste eind bergop (stadscentrum ligt op redelijke hoogte). Ik vond de grote herberg niet en besloot wat in de zon te ontspannen. Aa de kerk zag ik Annelies, de vrouw van Noorwegen die ik de eerste keer in Ponferrada was tegengekomen. (zij had de hele nacht liggen hoesten en iedereen wakker gehouden.)
We praatten wat en ze zei dat ze een hele goede privE herberg had gevonden. Ik ging erheen, 8€, en kreeg van de knappe en megasy`mpathieke Spajaard een eigen kamer met mega grote badkamer!! De deur was echter een gordijn- ma eigenlijk is dit niet vermeldenswaardig- Potverdorie da was wel eens chic, ze. ¡ GRACIAS!
De zon scheen VOLLEN BAK id kamer en badkamer, er waren reusachtige vensters en het uitzicht was wondermooi! Ik kleedde me uit en waw, wat een euforisch moment! Hoe zalig was dit!! Ik stond daar gewoon naakt in de zon te douchen met uitzicht op de bergen! Mega ! WAW!' k Wou foto's trekken, ma ja, die kon, of beter wou ik toch nooit " publiceren" en 'k besloot dus gewoon te genieten vh moment. Onbeschrijfelijk...
Nadien deed ik boodschappen voor de volgende dag, bezocht de kerk en wou 's avonds warm eten ih restaurant (want er was geen keuken en ik snakte wederom naar iets warms). Nog steeds had ik geen andere mensen gezien. Vreemd. Om 7u ging ik naar de mis (heel mooi kerkje) en toen ik terugkeerde naar de herberg, zaten Joel de Fransman, Annelies van Noorwegen, Monique en Alain van Frankrijk aan tafel. Ze wilden juist bestellen en vroeg of ik mee at. Graag. We aten de Pelgrimsmenu (soep- vis- kaas met fruit) en 't smaakte. Ik voelde me weer wa op krachte komen en toen de "oudjes" -45+, sorry, ze - hun bed opzochten (zij lagen allemaal samen in 1 grote kamer!!), had ik nog een goede babbel met Annelies. Ze wou nog kort een sigaretje roken, ma uiteindelijk raakte haar pakje half op. Ja, we bleven plakken... Toen zei ze da ze naar bed moest want ze zou de morgen erop met Joel wandelen en hij wou om 6uur vertrekken. 'k Wenste haar een goede nacht toe en 'k had vree zin om nog wa verder te lezen in mijn boek bij de haard. Zalig...
Na een paar uurkes lag ook ik in mjn slaapzak in dromenland.
vrijdag 16 november 2007
Vega de Valcarde- Triacastela
Een nieuwe dag brak aan...
Ik vroeg Mao of we die dag samen zouden wandelen en hij ging akkoord. De hele dag (' t was een helse tocht) was 't weer hilariteit alom. Nu en dan liepen we alleen en wachtten we elkaar op tot hij zei dak beter alleen zou verder stappen omda hij te traag was. Zo geschiede het...
de hele dag kruiste ik De Duitser, de Australiaan en het koppel van Nieuw- Zeeland, ma Maurizio bleek nergens te bespeuren. Later vertelde hij dat hij zijn i- Pod was vergeten in de herberg en dus was terug gekeerd.
Iedereen had ons gewaarschuwd dat het weer in Galicië zou keren: Voorspelling: regen, sneeuw en 10 tot 15 graden kouder. Het bleek gene zever!! Reeds in de verte zagen we grote wolken hangen en heel bizar ma vanaf de grens in GalicIë begon het te regenen en zag je geen steek meer. Ik vond da redelijk gevaarlijk en besloot de anderen op te wachten. In de herbegrg in
El Cebreiro (1400m) kleedde ik me om (poncho, regenjas,..) na een kwartierke kwam Josh, De Australiaan binnen en sprong een gat in de lucht. Oh, I'm so glad you're here. I was so scared, I couldn ' t see anything anymore. Please drink a coffee with me and can we go together..Yes, of course. ik was ook blij dak ni meer alleen was. Na een tijdje kwam ook het koppel, Scott & Rebecca, binnen en ook zij deden hetzelfde verhaal.
Plots riep Josh: "hey, the Italian boy just passed by!" Ik geloofde hem niet, ma he swore on his mother's head! Ik ging kijken en idd. Het Italiaanse vlagske liep door de regen. Ik holde hem achterna en hij was doodcontent me te zien.
Iedereen was bang geweest en wou nu niet meer alleen verder. We splitsten ons op en vertrokken.
Amaai, wat was ik blij dak die dag niet alleen was!! Het weer ging van kwaad naar erger, we zagen geen steek en alle herbergen die we tegnkwamen waren CERRADO! Ik was doodop, moe, kapot, had geen eten meer en we moesten nog 20 km vderder. Vreselijk!
In een koestal schuilden we even en Mao gaf me wat gedroogde vijgen: Ge moet calorieën opdoen, want 't is nog een hele poos. Net toen we wilden vertrekken kwam Lee, de Koreaanse aan. We noemen heer Ping Ping omda ze nooit iets begrijpt en praktisch geen Engels verstaat. " Please please", wait for me... Toen waren we met drie...
De duisternis en de regen viel, 't werd koud en we wisten echt niet hoever we nog moesten. Gelukkig kenden we mekaar u al een beetje en we wisten elkaar ook vree goe op te vrolijken. Maurizio zei: " ik heb 32 dagen heen heel rustige camino gehad en sinds dak jou ken, gebeurt er vanalles, ma is ' t ook de max. Ik heb in geen tijden zo gelachen en mijn buik doet zeer van de voorbije drie dagen met je op te trekken.
Lachen is gezond...
Ja, er gebeurde nog vanalles, ma uiteindelijk kwamen we om 20uur in de herberg aan. Iedereen begon te lachen en omarmde me! Ah, zo chic dadde hier zijt! En, wa gade deze nacht doen? Ge hebt hier geen alarm dadde kunt doen afgaan...
Er was echter geen keuken, dus ging Mao wa verder om te kunnen koken. Alee, kom mee met mij, zei hij, ma ik had geen zin meer om de rugzak weer op te nemen en door regen en wind met pak en zak een andere herberg te zoeken. Hij was triest en 'k zei dak hem zou vergezellen, ma dak hier bleef slapen.
Na 7 min vonden we een mooie albergue mEt keuken. Hij "chanteerde" me als volgt: " als je verandert van herberg, kook ik voor je!! " Haha, eigenlijk wel chic achteraf gezien. Ma ik zag 't niet zitten en wou me niet slaafs gaan opstellen dus dankte ik hem vriendelijk. We wensten elkaar een goede nachtrust en gingen elk onze kant uit.
Ik ging met de Koreaanse boodschappen doen en keerde dan terug naar de herberg.
We kletsten en lachten nog wat na, aten voor de zoveelste keer KOUD (brood, chips, tonijn, salade uit blik, yoghurt, fruit, sardinen) want na zo'n tocht snak je eigenlijk echt naar iets warms.
We haden Mao beter gevolgd naar zijn herberg...
Na een uurke besloot ik ook mijn bedje op te zoeken: ik was gebroken, kapot, op op op. Overal had ik pijn en ik had het ijskoud. ' s Nachts kon ik de slaap niet vatten. Ben deze nacht 5 keer opgestaan om te kotsen. Man, man , man 'k weet niet waar alles vandaan kwam, ze...
De laatste keer had ik te laat het toilet bereikt en ALLES was ernaast! Vreselijk.
Ik voelde me miserabel, ma had geen andere keus dan alles op te kuisen. De kamers en slaapkamers hadden enkel klapdeuren dus je kon alles horen van de ander. Iedereen werd wakker. Philip, De Duitser kwam kijken en vroeg of het ging. Ik had mijn oordoppen nog in en had hem niet horen aankomen. Plots stond hij daar ook in "nacht tenu" (meeste caminogangers slapen in hun gewone kledij, anderen in T-shirt en allerlei sorten onderbroeken!! Zou boeiend zijn om eens ne modeshow van de Pelgrimsonderbroeken te zien, ze!! Bon, hij gewoon T-shirt en boxershort) Ik schrok en nam verwijderde de oordoppen, excuseerde me voor al het lawaai, maar hij zei dak daar niet moest mee inzitten, "Soll ich dir hilfen mit saubermachen?" "Nein, danke:" Ja, ik kon hem da toch ni aandoen. 'k Vond het wel enorm lief. Ook hij had het Caminovirus gehad, het beloofde 3 dagen te duren: eerst 2 dagen overgeven en dan diaree...
Ja, kijk we zien hoever we geraken.
Goed, vandaag doodmoe opgestaan en heel erg zwak. Ik heb ' t laatste stuk gelift en kon in de albergue in Sarria bed kruipen. 'k Heb heel goe geslapen. Nu wat eten en hopelijk morgen beter.
ik lees achteraf alles na, nu nog volop ongesensureerde versie en nog heel wa taferelen niet vermeld.
De camino is echt iets heel speciaals en heel erg moois!!
voor mij is het tot hier toe heel erg geslaagd iets wonder wonder moois!!
tot eenvolgende
ilse
Ik vroeg Mao of we die dag samen zouden wandelen en hij ging akkoord. De hele dag (' t was een helse tocht) was 't weer hilariteit alom. Nu en dan liepen we alleen en wachtten we elkaar op tot hij zei dak beter alleen zou verder stappen omda hij te traag was. Zo geschiede het...
de hele dag kruiste ik De Duitser, de Australiaan en het koppel van Nieuw- Zeeland, ma Maurizio bleek nergens te bespeuren. Later vertelde hij dat hij zijn i- Pod was vergeten in de herberg en dus was terug gekeerd.
Iedereen had ons gewaarschuwd dat het weer in Galicië zou keren: Voorspelling: regen, sneeuw en 10 tot 15 graden kouder. Het bleek gene zever!! Reeds in de verte zagen we grote wolken hangen en heel bizar ma vanaf de grens in GalicIë begon het te regenen en zag je geen steek meer. Ik vond da redelijk gevaarlijk en besloot de anderen op te wachten. In de herbegrg in
El Cebreiro (1400m) kleedde ik me om (poncho, regenjas,..) na een kwartierke kwam Josh, De Australiaan binnen en sprong een gat in de lucht. Oh, I'm so glad you're here. I was so scared, I couldn ' t see anything anymore. Please drink a coffee with me and can we go together..Yes, of course. ik was ook blij dak ni meer alleen was. Na een tijdje kwam ook het koppel, Scott & Rebecca, binnen en ook zij deden hetzelfde verhaal.
Plots riep Josh: "hey, the Italian boy just passed by!" Ik geloofde hem niet, ma he swore on his mother's head! Ik ging kijken en idd. Het Italiaanse vlagske liep door de regen. Ik holde hem achterna en hij was doodcontent me te zien.
Iedereen was bang geweest en wou nu niet meer alleen verder. We splitsten ons op en vertrokken.
Amaai, wat was ik blij dak die dag niet alleen was!! Het weer ging van kwaad naar erger, we zagen geen steek en alle herbergen die we tegnkwamen waren CERRADO! Ik was doodop, moe, kapot, had geen eten meer en we moesten nog 20 km vderder. Vreselijk!
In een koestal schuilden we even en Mao gaf me wat gedroogde vijgen: Ge moet calorieën opdoen, want 't is nog een hele poos. Net toen we wilden vertrekken kwam Lee, de Koreaanse aan. We noemen heer Ping Ping omda ze nooit iets begrijpt en praktisch geen Engels verstaat. " Please please", wait for me... Toen waren we met drie...
De duisternis en de regen viel, 't werd koud en we wisten echt niet hoever we nog moesten. Gelukkig kenden we mekaar u al een beetje en we wisten elkaar ook vree goe op te vrolijken. Maurizio zei: " ik heb 32 dagen heen heel rustige camino gehad en sinds dak jou ken, gebeurt er vanalles, ma is ' t ook de max. Ik heb in geen tijden zo gelachen en mijn buik doet zeer van de voorbije drie dagen met je op te trekken.
Lachen is gezond...
Ja, er gebeurde nog vanalles, ma uiteindelijk kwamen we om 20uur in de herberg aan. Iedereen begon te lachen en omarmde me! Ah, zo chic dadde hier zijt! En, wa gade deze nacht doen? Ge hebt hier geen alarm dadde kunt doen afgaan...
Er was echter geen keuken, dus ging Mao wa verder om te kunnen koken. Alee, kom mee met mij, zei hij, ma ik had geen zin meer om de rugzak weer op te nemen en door regen en wind met pak en zak een andere herberg te zoeken. Hij was triest en 'k zei dak hem zou vergezellen, ma dak hier bleef slapen.
Na 7 min vonden we een mooie albergue mEt keuken. Hij "chanteerde" me als volgt: " als je verandert van herberg, kook ik voor je!! " Haha, eigenlijk wel chic achteraf gezien. Ma ik zag 't niet zitten en wou me niet slaafs gaan opstellen dus dankte ik hem vriendelijk. We wensten elkaar een goede nachtrust en gingen elk onze kant uit.
Ik ging met de Koreaanse boodschappen doen en keerde dan terug naar de herberg.
We kletsten en lachten nog wat na, aten voor de zoveelste keer KOUD (brood, chips, tonijn, salade uit blik, yoghurt, fruit, sardinen) want na zo'n tocht snak je eigenlijk echt naar iets warms.
We haden Mao beter gevolgd naar zijn herberg...
Na een uurke besloot ik ook mijn bedje op te zoeken: ik was gebroken, kapot, op op op. Overal had ik pijn en ik had het ijskoud. ' s Nachts kon ik de slaap niet vatten. Ben deze nacht 5 keer opgestaan om te kotsen. Man, man , man 'k weet niet waar alles vandaan kwam, ze...
De laatste keer had ik te laat het toilet bereikt en ALLES was ernaast! Vreselijk.
Ik voelde me miserabel, ma had geen andere keus dan alles op te kuisen. De kamers en slaapkamers hadden enkel klapdeuren dus je kon alles horen van de ander. Iedereen werd wakker. Philip, De Duitser kwam kijken en vroeg of het ging. Ik had mijn oordoppen nog in en had hem niet horen aankomen. Plots stond hij daar ook in "nacht tenu" (meeste caminogangers slapen in hun gewone kledij, anderen in T-shirt en allerlei sorten onderbroeken!! Zou boeiend zijn om eens ne modeshow van de Pelgrimsonderbroeken te zien, ze!! Bon, hij gewoon T-shirt en boxershort) Ik schrok en nam verwijderde de oordoppen, excuseerde me voor al het lawaai, maar hij zei dak daar niet moest mee inzitten, "Soll ich dir hilfen mit saubermachen?" "Nein, danke:" Ja, ik kon hem da toch ni aandoen. 'k Vond het wel enorm lief. Ook hij had het Caminovirus gehad, het beloofde 3 dagen te duren: eerst 2 dagen overgeven en dan diaree...
Ja, kijk we zien hoever we geraken.
Goed, vandaag doodmoe opgestaan en heel erg zwak. Ik heb ' t laatste stuk gelift en kon in de albergue in Sarria bed kruipen. 'k Heb heel goe geslapen. Nu wat eten en hopelijk morgen beter.
ik lees achteraf alles na, nu nog volop ongesensureerde versie en nog heel wa taferelen niet vermeld.
De camino is echt iets heel speciaals en heel erg moois!!
voor mij is het tot hier toe heel erg geslaagd iets wonder wonder moois!!
tot eenvolgende
ilse
Villafranca del Bierzo-Vega de Valcarce
De volgende dag namen we afscheid van de herbergiers, die er nu konden lachen met het voorval. We zeiden da we om 23 uur waren aanmgekomenm, ma achteraf zei Mao da zijn uurwerk 30 minuten " te laat stond" dus waren we daar maar om 23u30 of zo aangekomen. tja, Italianen en tijd... ' t Is niet zoals Afrikanen ma ze hebben der toch ook ne slag van mee, ze.
Goed we besloten samen te vertrekken, hilariteit alom van de vorige dag, ma na een tijdje zei ik dak wa alleen wou lopen. Hij liep echter ook wa trager en stopte nu en dan om in een barke een espresso te drinken. Hij vroeg me echter om in Villafranca te wachten. En da deed ik dan ook. We kwamen aan, na wederom een wonderschone zonnige dag in de bergen, in een heel klein stadje. De herberg was open, ma er was niemand daar. Na een tijdje waren ook de Koreaanse , Lee, een koppel van Nieuw- Zeeland Josh and , een Australiër en een Duitser aan. ' t Was heel erg gezellig. We zaten buiten in de zon, kookten tesamen en zaten op het terras tot de nacht viel. Op ons balkonnetje ( de keuken was terug buiten) 'hadden we uitzicht op een oud fort en de maan. Magnifiek.
In de namiddag, na aankomst, kennismaking met de anderen en boodschappen, wilde Mao het fort op de berg beklimmen. ' t Was heel erg hoog, ma ni zo veraf en ik besloot mee te gaan. ' t Werd wederom eem wondermooie tocht en wat voor een beklimming!!
UItgeteld aangekomen, gingen we elk onze kant op. het uitzicht was adembenemend. Een heel apart gevoel bekroop me en ik kon haast wenenen van de pracht van de natuur die je daarboven had. Sprakeloos. na een kwartierke zocht Mao me op en vroeg hij wat er scheelde: 'k Vertelde dak zo getroffen was van de schoonheid en da hij me even alleen moest laten. We keerden in stilte terug.
' s Avonds zaten we allen samen nog gezellig buiten oh terras ( en dekens rondom ons geslagen) wa te keuvelen en te genieten van ons wijntje. Gezellig. Mooi, intiem, onvergetelijk.
' t Was ook eens speciaal omda het deze keer enkel jonge mensen waren. Normaal is er een mengelmoes aan mensen, jong en oud.
Toen het te koud werd, gingen we nog een theetje drinken in een bar in het dorpje en kropen we nadien ons nestje in.
Goed we besloten samen te vertrekken, hilariteit alom van de vorige dag, ma na een tijdje zei ik dak wa alleen wou lopen. Hij liep echter ook wa trager en stopte nu en dan om in een barke een espresso te drinken. Hij vroeg me echter om in Villafranca te wachten. En da deed ik dan ook. We kwamen aan, na wederom een wonderschone zonnige dag in de bergen, in een heel klein stadje. De herberg was open, ma er was niemand daar. Na een tijdje waren ook de Koreaanse , Lee, een koppel van Nieuw- Zeeland Josh and , een Australiër en een Duitser aan. ' t Was heel erg gezellig. We zaten buiten in de zon, kookten tesamen en zaten op het terras tot de nacht viel. Op ons balkonnetje ( de keuken was terug buiten) 'hadden we uitzicht op een oud fort en de maan. Magnifiek.
In de namiddag, na aankomst, kennismaking met de anderen en boodschappen, wilde Mao het fort op de berg beklimmen. ' t Was heel erg hoog, ma ni zo veraf en ik besloot mee te gaan. ' t Werd wederom eem wondermooie tocht en wat voor een beklimming!!
UItgeteld aangekomen, gingen we elk onze kant op. het uitzicht was adembenemend. Een heel apart gevoel bekroop me en ik kon haast wenenen van de pracht van de natuur die je daarboven had. Sprakeloos. na een kwartierke zocht Mao me op en vroeg hij wat er scheelde: 'k Vertelde dak zo getroffen was van de schoonheid en da hij me even alleen moest laten. We keerden in stilte terug.
' s Avonds zaten we allen samen nog gezellig buiten oh terras ( en dekens rondom ons geslagen) wa te keuvelen en te genieten van ons wijntje. Gezellig. Mooi, intiem, onvergetelijk.
' t Was ook eens speciaal omda het deze keer enkel jonge mensen waren. Normaal is er een mengelmoes aan mensen, jong en oud.
Toen het te koud werd, gingen we nog een theetje drinken in een bar in het dorpje en kropen we nadien ons nestje in.
Abonneren op:
Posts (Atom)