Melide- Santa Irena

's Morgens hoorde ik Conor en Lee bulderen vh lachen. Wat was gebeurd??Vinzenz had zijn oorspronkelijk ouderwetse witte onderbroeken te drogen gelegd op een klein kacheltje id kamer en 's nachts was da beginnen branden!!! Ongelooflijk grappg! Vooraan waren ze helemaal bruin verbrand. Hij had geluk gehad, want een Engelse was 's nachts wakker geworden van de stank en had zijn broekskes gered van de brandstapel! Mega chic...Na het ontbijt, maakten we ons wederom klaar om de regen te trotseren. Poncho, schoenbeschermers, paraplu's, plastiekzakken, ...Ik vertrok alleen, maar kwam algauw Luca tegen, we liepen een eindje samen en splitsten dan weer op. Mijn been deed niet zoveel pijn meer en ik was van plan slechts een heel klein stukje te wandelen. OP 15 km was een herberg open in Arzua en ofwel moest je deze nemen ofwel moest je doorstappen tot Sta Irena, 30 km verderop.Het was een mistige dag, ma heel mooi, want op sommige plaatsen kon je heel ver zien en was de omgeving prachtig. Heel veel stukken gingen door bossen en weiden en ecalyptusbossen! Ongelooflijk lekkere geur en heel speciale sfeer! Ik was weer volledig opgeladen en genoot met vole teugen van het solo-wandelen.Net voor Arzua kwam ik Conor tegen. Hij vroeg om samen wat te wandelen en dan te stoppen voor een koffie. OKIn Arzua waren we ah uitkijken voor een bar toen Vinzenz zijn hoofd buiten stak: "HEYLA!" Yep, wij daar dus heen. Binnen waren ook Lee en Juan. Het was een zalige plek. 40 soorten kofffekoeken, grote lekkere koppen koffie, versgeperst fruitsap en dit alles voor heel weinig geld. We bleven 1.5 uur hangen...Na de goede rust vroegen de andere om mee te gaan met hen. Ik ze dak wa bang was met mijn been, ma ze zeiden da ze er rekening zouden mee houden en als t echt ni meer ging, we wel een opl zouden vinden. Ja, 't was weer uiterst geestig geweest en ik liet me overhalen...'t Werd een wondermooie en zonnige tocht! Bergop, bergaf, door mystieke wouden, wederom eucalyptusbossen, grappen over Duitsers met witte kousen in sandalen en verbrande onderbroeken, gedrogeerde paarden ipv ruiters die het wereldkampioemschap in Ierland wonnen, Lee die niet veel verstond, ma heel grappig lachte met alles etc.Het laatste uur waren we wat uiteen gegaan en toen was het ook opnieuw beginnen regenen. We liepen zo'n 50 m uit elkaar en zagen Conor een bar binnen stappen. We wachten elkaar daar op, maar we hadden Vinzenz niet gezien. Hij moest doorgelopen zijn. Na 15 minuten belde hij Conor. Paniek. Waar zitten jullie? Ik ben hier aangekomen in de herberg, ma julle zijn er nog niet en ge liep voor mij. We zeiden da we eraan zouden komen.Tegen 16u bereikten we Santa Irena. Een Donativo- herberg, redelijk pover, ma warm. Ik kwam binnen en hoorde de stem van Philip! Oh, wat was dit leuk om hem terug te zien: Ik dacht dat we mekaar niet meer zouden tegenkomen omdat hij met tijdsdruk zat en hij soms grote afstanden aflegde per dag. We installeerden ons, douchten en wilden gaan shoppen. De hospitaliere zei dat er geen winkels id omgeving waren. Enkel 5 km verderop. Niemand zag het zitten om door de regen op pad te gaan. Ik zei dak nog pasta en soep had, Philip had bouillonblokjes en 2 appels, Vinzenz had chocolade, mandarijnen en pasta en Lee tonijn en Chinese groenten in blik.We dronken soep, aten pasta gekookt id bouillonblokjes en waren meer dan verzadigd. Weer heel speciaal als je zo je eten kan delen en dat het zo kan smaken. Da zijn onvergetelijk mooie momenten.Later kwam nog een jong Zwitsers koppel aan met de fiets. Ze hadden werkelijk overheerlijke dingen bij: vlees, bol kaas, noedels, fruit, groenten en begonnen volop te koken. Wij zaten daar te slurpen uit plastieken bordjes en kapotte tassen en schoten vree id lach. De Zwitsers vroegen of we wat van hen wilden, ma we hadden meer dan genoeg. De avond viel en de gesprekken werden weer vree de moeite... Rond 22u kwam Juan met een hele fles grappa binnen. Weer volledig stoned en zat, ma in overgelukkige stemming (zoals steeds!) Elke dag is hij dronken en stoned, hij slaapt 3-4 uur per nacht en vliegt echt vooruit! Al zingend en dansend en onnozeldoend koerst hij de bergen op en af, 't is echt ongelooflijk hoeveel energie hij heeft en hoe hij dit nu al 2 maand doet! Hij verkondigt elke dag Free festival (ja, als je met hem in een bar belandt, krijg je op den duur drank en eteen voor niets, sluiten de deuren en is er een intiem feest, ...) hoe hij het doet???Bon, misschien lijkt dit - ik zit trouwens nog steeds in de voorbereidende fase vh definitief schrijven, dus heb nog niets kunnen herlezen- alsof de camino niets anders is dan onnozel doen , zuipen en eten, ma het tegendeel is waar.De dagetappes zijn redelijk intensief (naargelang het landschap en de afstanden die je wandelt), je wandelt hele grote stukken, soms dagen alleen en dan doet het ongelooflijk veel deugd om mensen te zien en zeker degene die je dan al wa beter kent en waarmee je een aantal zaken beleefd hebt.Het is, althans voor mij, ongelooflijk intens wat je ervaart en hoe de dag vliegt. De natuur, de rust, het wandelen, het uitzicht, de mensen die je ontmoet,...Conor vertelde dat Juan prachtig kon zingen en ik vroeg hem dan ook om dit te demonstreren. Hij liep wat nerveus rond, zei dat hij zich moest concentreren en begon toen. WAW, overweldigend. Hij heeft een hele diepe warme stem en 't was idd wondermooi. We werden er alleaal stil van. Weer zo'n mooi moment. De avond viel, de grappa slonk en onze blos op de wangen werd steeds groter.
We vroegen ons af of en zo ja, welk gevoel ons morgen zou "overvallen".' t Was mmers onze laatste avond vóór aankomst in Santiago. Iedereen keek naar elkaar en werd ernstig. Voor Conor, 34 jaar was het de 2e maal dat hij de camino deed. Voor hem was de eerste keer heel emotioneel geweest, maar deze keer vond hij veel veel chiquer omdat we met veel minder pelgrims waren. In de zomer is het vechten voor een plekje en zie je de ander volgens hem meer als een "concurrent" die je douche of bed kan inpikken, zijn de gesprekken ook veel oppervlakkiger en is de diepe sfeer minder intens omdat je nooit allen bent. Voordeel is echter dat je buiten kan slapen onder de sterrenhemel, veel minder gerief nodig hebt en nooit "last" hebt van koude.
Ik heb nu reeds een aantal mensen ontmoet die reeds voor de 2e, 3e, 4e, 5e, 6e, 7e, 8e, en meer keer de camino deden. Dat, en dat de pelgrims werkelijk van over de hele wereld naar hier komen, zegt toch veel, vind ik.

Klokslag middernacht besloot ik te gaan maffen.