Ok. internet terug vrij.
Na een nacht in de "Boeddhistische herberg" te hebben geslapen ben ik, na een uitgebreid lekker ontbijt ( fruit, yoghurt, toast, thee, koekjes) die je voor 4 euro in de herberg kon nuttigen vertrokken.
' t Was koud (' s morgens zijn de plassen en de grasprietjes bevroren) maar vanals je wat atapt, krijg je 't warm. Ik ga dan 's morgens ook heel snel vooruit. Na een 4-tal km bereikte ik Cruz de Hierro. Da's een plaats waar pelgrims letterlijk een steen en figuurlijk hun zonden achterlaten. Ik was er helemaal alleen en dit was wel een heel vreemd, ma mooi moment.
Ik vervolgde mijn route: Manjarin, El Acebo. Rond 10 uur schijnt de zon, ma geeft ze nog niet zoveel warmte af. Bijgevolg neem je ook heel korte pauzes om te eten. Nu en dan zie je in de verte voor of achter je een andere pelgrim, soms eet je wa samen, andere keren niet. Na de middag brandt de zon volop en nodigt ze je uit om in T-shirt te wandelen. Ik doe het echter niet omdat je dan kletsnat bent en waarschijnlijk te snel weer afkoelt. Onderweg in Mollinaseca kwam ik een Tsjechische tegen die ik reeds vroeger in Manzarifas had ontmoet. Ze kwam me tegen en zei dat ze terugkeerde naar Astorga. Ze had geen tijd meer om in Santiago te geraken. Velen geven onderweg op, gaan een stuk met de bus of rusten nu en dan een dag. Ook hoor je hier verhañen dat er mensen gerepatrieerd moeten worden of dat ze met zware ontstekingen zitten. ' t Is inderdaad wel aan te raden om wa getraind te zijn en zeker je bagage te beperken tot het hoogstnoodzakeijke.
Na een lange tocht van 30 km kwam ik moe maar verzadigd aan in El Campo. Van daaruit was het nog een 3-tal km wandelen naar Ponferrada, de eindbestemming van die dag. Ik kwam Maurizio tegen. Een Siciliaan die ik in Astorga had ontmoet ( ook ne ongelooflijke gentleman en ne zeer knappe gat, wel wa klein... is blijkbaar normaal voor Sicilianen) Hij stelde voor 't laatste stuk aemen te wandelen en we hadden ongelooflijk veel leute!! Amaai, chance dak wa Italiaans kan, want Italianen en Spanjaarden kennen enkel en alleen hun taal.
Goed, we kwamen rond 14uur aan, ma de herberg was nog gesloten. Hij wou een koffie gaan drinken, ma ik verkoos wa te rusten en plein soleil. Na 5 minuten was hij al terug en zetten onnze gesprekken voort. Hij vertelde da hi me in Astorga gezien had toen ik in de badkamer mijn haar ad lavabo stond te wassen. (had dit idd: zo gedaan, gezien de douche koud was en je constant op de knop moest drukken). Hij was binnen gekomen en direct weer weggerend WAAROM? omda hij diaree had!! Was ook wel een grappig verhaal, ma ja ge moet het beleefd hebben. In Foncebadon (rare herberg) had ik hem ook even ontmoet. Hij zat in zijn bed en kwam er de hele namiddag en avond niet neer uit. ' s Morgens liep hij op me toe en streelde m'n wang, knipoogde en vertrok. Ik vond het ma ne rare kwiet. Later vertelde hij da hij me da hij steeds wil kokenm ' s avonds en niet alle herbegrne hebben een keuken waar je zelf mag koken. Hij eet namelijk enkel en alleen pasta.
Goed na een uurke ging de herberg open en de herbergier was toch wel een vreemd persoon. rode wangen, rode trui, heel nerveus type, grappig. Voor de eerste maal werden mannen en vrouwen gescheiden in de kamers.
Na de douche vroge Mao om de stad te bezoeken. Dat deden we. Leute en kattekwaad alom. Amaai, ' t was de max. Er was ook een mooi fort dat volledig gerestaureerd was ma die dag was het gesloten. Mao wou het echter per se zien en dus vroegen we of we even binen mochten kijken. Er waren mannen ah werk en ze zeiden na wa aandringen dat het ok was. We koersten als zotten door het fort en 't was vree plezant. Na een tijdje kwam de man die ons binnengelaten had ons zoeken en hij was kwaad da we zolang waren binnen gebleven.
Nadien lipeen we nog wa rond in de stad, gingen naar de apotheek om Compeed voor mijn voieten te halen en deden heel de tijd onnozel. ' t Was een ontspannende namiddag....
Later kookten we en ontmoetten we weer allemaal nieuwe mensen. De avonden zijn steeds heel boeiend. Zeker als je een hele dag alleen gewandeld hebt. Iedereen deelt eten met iedereen, verhalen worden uitgewisseld, wijn vloeit in Pelgrimstermen rijkelijk. Heel erg aangenaam. Ik had aan tafel gezeten met 2 Canadezen, vader en zoon die met de fiets de caino deden. Na wat glazen wijn deed de vader het droevige verhaal dat zijn vrouw was overleden en dat hij daarom met zijn zoon deze reis maakte. ' t Is toch steeds raar da mensen zo hun verhalen aan elkaar vertellen als ze hun vertrouwen gevonden hebben in iemand.
Na het eten babbelde ik nog wat bij de haard ( zalig warm) met 2 Duitsers en een Hollandse. Om 20-21uur kroop iedereen in bed (ja, ik vind da raar, voor mij is da te vroeg, ik kan dan toch ni slapen) Maurizio kwam bij met zitten en de hele avond zaten we onnozel te doen. De herbergier had me al gezegd dak geen hout meer in de haard mocht smijten omda je niet voor niets moest stoken en omdat het nog geen winter was!! Onnozelaar. Er was geen chauffage en zonder de haard was' t berekoud. Ik zei heel de tijd aan Maurizio da hij hout moest opsmijten en ie deed het ook. Toen vloog de herbergier ferm uit. Waarom doede da? 't is toch gene winter? Mao zei voor de klucht: ik zal ' t doven met water. De man ging weg en kwam terug met ne sproeier en hij begon daadwerkelijk alles nat te spuiten! Man, wa hebben we gelachen!!
Ok, bedtijd: ik sliep met een Engelse, Zwitserse en een Koreaanse. de Engelse had me gevraagd of ik oordopjes mee had.YES !! Da is hier echt basisuitrusting voor alle caminogangers, ze!! 's nachts snurken de mensen enorm, er staan er op om over te geven, om naar het toilet te gaan en om weet ik veel welke redenen nog. De hele nacht heeft ze liggen hoesten - tot ik haar wa muntjes toestopte en ze eindelijk stil was- en de Zwitserse boven me (' t zijn steeds stapelbedden) lag heel de nacht van kant te wisselen- rechts links-, gevolg: mijn bed wikkelde als n' een boot. Amaai, wat een slechte nacht!
Ma goed, ' s morgens vroeg wakker en na het verzorgen van de voeten (iedereen heeft hier gelijk mega veel medelijden als ze mijn voeten zien en wil helpen) en ontbijt, vertok ik.
't Was wederom eenm prachtige dag! Wonderschone natuur, bergen alom, zon, stilte, ongelooflijk mooi. ' k Was gelijk vree in mijn element en 'k ging ook weer redelijk snel. Na 30 km kwam ik aan in Villafranca de bierzo. Een heuse tocht, ma wondermooi. De heledag door wijngaarden en bergen en de kleuren zijn hier ook oogverblindend mooi: ' t is volop herfst, dus bruin, geel, rood,... ook overal kastanjes echt je moet het zien en doen!
Er was wederom geen chauffage id herberg, maik kom meestal rond 14uur toe en dan kan ik nog snel douchen en kleren wassen en drogen. Na een bezoekje van de stad ( die immesn bergop bergaf gaat) keerde ik terug naar de herberg. Er waren weer redelijk veel pelgrims van de voorbije keer en da schept echt een toffe sfeer. Na de boodschappen ( de winkels zijn steeds gesloten tussen 14-16uur, siësta) en dus ook het 2e bezoek aan de stad, keerde ik terug en kwam De Siciliaan uitgeteld aan. ik praatte wat met de anderen en gezien er geen keuken was voor ons, besloten we id herberg te eten. ' t Was superlekker, ma ijs ijs ijskoud. Ook de slaapzale waren als ijskelders (alles in steen, onder een leien dak, zonder isolatie)FREEZING.
Grappige anekdote: Maurizio eet dus enkel en alleen pasta die hij zelf klaarmaakt en is dus pissed als er geen keuken is. Hij besloot die avond lekker gezond naar de Mc Donalds te gaan. Nadien ontmoetten we elkaar terug in de kamer. Ik had die dag een plastieken speelgoedwortel -voor ne hond- gevonden en had dit meegenomen omdak da wel grappig vond. Idee dak het aan Maurizio wou geven als ik hem nog zou terugzien om door te steken da hij geen groetnten eet.
In de kamer zei ik dus dak "un regalo" had voor hem: En hij onmiddellijk: "Anche io ho un regalo per te!!" Heel chic...
Hij vond mijn cadeau geen cadeau, ma zat er wel heel de tijd onnozel (lees schunnig- obsceen) mee te doen. Zijn cadeau was: Sandalen!! Alee, zeg! Ik zei ik ken u niet en ge koopt sandalen voor me! Ja, omda uw voeten zo lelijk kapot zijn. Ik weigerde ze aan te nemen en voelde me er ni goed bij.
Nadien vertelde ik da aan de andere op de kamer en die vonden da prachtig en mooi en romantisch en bla bla bla...
Om 20u30 ging iedereen weer slapen.Ik had het immens koud en vroeg of Mao nog mee wou gaan om een wandeling te maken in de stad. We vroegen aan de herbergier wanneer hij sloot : "23uur". Ok, weg waren we...
Weer heel de tijd onnozel doen. Ja, hij zei: "heb je de katten gezien hier wa verderop?" Nee. Ok, we gaan naar de katten kijken. Er zaten er waarschijnlijk 50! Ongelooflijk! Hij zei dak stil moest zijn en kijken. Hij naderde en plots sprong hij temidden van die beesten. Ze schrokken en crossten weg. Vree kluchtig.
Goed nog heel den avond van die speelse dingen, ma dan ook weer wa serieuzere praat. Voor de curieuzeneuzen: hij is 36 jaar, werkt als boswachter en leeft alleen, houdt immens van beesten, vliegen, motorijden, de stilte, de zon, sport en de bergen. Ne schat van ne vent...
Plots keek hij op zijn uurwerk: 22u50! Shit! we koersten (zo goed en slecht als da ging) den berg op naar de herberg en als we aamkwamen was alles gesloten!!! Geen lichten, grote poort met slot, miserie. We keken naar elkaar, deden den toer van de herberg en besloten toen over de grote poort te kruipen, wat ook weer vree kluchtige taferelen met zichmee bracht.
toen konden we via de deur van de living binnen en er begon iets heel langzaam te piepen. ' t Was pikdonker, ma we zagen elkaars omtrek. Ik begon te lachen en hij deed teken dak moest stil zijn. Plost schoyten ALLE lichten aan, begon een alarm te tuten en kwamen de3 herbergiers naar buiten in hun piama!!! Ze zetten het alarm af en intussen krossten wij naar de zolderkamer waar ook alle lichten aangegaan waren. Slechts 3 mensen waren wakker geschoten en begrepen niet wat er gebeurde. We kropen met onze kleren en al in onze slaapzak en proesten het uit van het lachen. Plots kwam de herbergier de kamer binnen en begon hij te schreeuwen waar we waren! Wij sliepen net helemaal op het einde van de zaal en dus kwam hij helemaal tot daar. Hij keek naar me en vroe: " zijde gij dienen bandiet?" Nee. toendraaide hij zich naar Maurizio en begon te blaffen: "¿ Que pasa? " en Mao: " riep terug. AMaai, ge had da moeten zien... Nadat de rust weer was teruggekeerd, gierden we het uit van het lachen.
Amaai, wat een belevenis.
Na een nacht in de "Boeddhistische herberg" te hebben geslapen ben ik, na een uitgebreid lekker ontbijt ( fruit, yoghurt, toast, thee, koekjes) die je voor 4 euro in de herberg kon nuttigen vertrokken.
' t Was koud (' s morgens zijn de plassen en de grasprietjes bevroren) maar vanals je wat atapt, krijg je 't warm. Ik ga dan 's morgens ook heel snel vooruit. Na een 4-tal km bereikte ik Cruz de Hierro. Da's een plaats waar pelgrims letterlijk een steen en figuurlijk hun zonden achterlaten. Ik was er helemaal alleen en dit was wel een heel vreemd, ma mooi moment.
Ik vervolgde mijn route: Manjarin, El Acebo. Rond 10 uur schijnt de zon, ma geeft ze nog niet zoveel warmte af. Bijgevolg neem je ook heel korte pauzes om te eten. Nu en dan zie je in de verte voor of achter je een andere pelgrim, soms eet je wa samen, andere keren niet. Na de middag brandt de zon volop en nodigt ze je uit om in T-shirt te wandelen. Ik doe het echter niet omdat je dan kletsnat bent en waarschijnlijk te snel weer afkoelt. Onderweg in Mollinaseca kwam ik een Tsjechische tegen die ik reeds vroeger in Manzarifas had ontmoet. Ze kwam me tegen en zei dat ze terugkeerde naar Astorga. Ze had geen tijd meer om in Santiago te geraken. Velen geven onderweg op, gaan een stuk met de bus of rusten nu en dan een dag. Ook hoor je hier verhañen dat er mensen gerepatrieerd moeten worden of dat ze met zware ontstekingen zitten. ' t Is inderdaad wel aan te raden om wa getraind te zijn en zeker je bagage te beperken tot het hoogstnoodzakeijke.
Na een lange tocht van 30 km kwam ik moe maar verzadigd aan in El Campo. Van daaruit was het nog een 3-tal km wandelen naar Ponferrada, de eindbestemming van die dag. Ik kwam Maurizio tegen. Een Siciliaan die ik in Astorga had ontmoet ( ook ne ongelooflijke gentleman en ne zeer knappe gat, wel wa klein... is blijkbaar normaal voor Sicilianen) Hij stelde voor 't laatste stuk aemen te wandelen en we hadden ongelooflijk veel leute!! Amaai, chance dak wa Italiaans kan, want Italianen en Spanjaarden kennen enkel en alleen hun taal.
Goed, we kwamen rond 14uur aan, ma de herberg was nog gesloten. Hij wou een koffie gaan drinken, ma ik verkoos wa te rusten en plein soleil. Na 5 minuten was hij al terug en zetten onnze gesprekken voort. Hij vertelde da hi me in Astorga gezien had toen ik in de badkamer mijn haar ad lavabo stond te wassen. (had dit idd: zo gedaan, gezien de douche koud was en je constant op de knop moest drukken). Hij was binnen gekomen en direct weer weggerend WAAROM? omda hij diaree had!! Was ook wel een grappig verhaal, ma ja ge moet het beleefd hebben. In Foncebadon (rare herberg) had ik hem ook even ontmoet. Hij zat in zijn bed en kwam er de hele namiddag en avond niet neer uit. ' s Morgens liep hij op me toe en streelde m'n wang, knipoogde en vertrok. Ik vond het ma ne rare kwiet. Later vertelde hij da hij me da hij steeds wil kokenm ' s avonds en niet alle herbegrne hebben een keuken waar je zelf mag koken. Hij eet namelijk enkel en alleen pasta.
Goed na een uurke ging de herberg open en de herbergier was toch wel een vreemd persoon. rode wangen, rode trui, heel nerveus type, grappig. Voor de eerste maal werden mannen en vrouwen gescheiden in de kamers.
Na de douche vroge Mao om de stad te bezoeken. Dat deden we. Leute en kattekwaad alom. Amaai, ' t was de max. Er was ook een mooi fort dat volledig gerestaureerd was ma die dag was het gesloten. Mao wou het echter per se zien en dus vroegen we of we even binen mochten kijken. Er waren mannen ah werk en ze zeiden na wa aandringen dat het ok was. We koersten als zotten door het fort en 't was vree plezant. Na een tijdje kwam de man die ons binnengelaten had ons zoeken en hij was kwaad da we zolang waren binnen gebleven.
Nadien lipeen we nog wa rond in de stad, gingen naar de apotheek om Compeed voor mijn voieten te halen en deden heel de tijd onnozel. ' t Was een ontspannende namiddag....
Later kookten we en ontmoetten we weer allemaal nieuwe mensen. De avonden zijn steeds heel boeiend. Zeker als je een hele dag alleen gewandeld hebt. Iedereen deelt eten met iedereen, verhalen worden uitgewisseld, wijn vloeit in Pelgrimstermen rijkelijk. Heel erg aangenaam. Ik had aan tafel gezeten met 2 Canadezen, vader en zoon die met de fiets de caino deden. Na wat glazen wijn deed de vader het droevige verhaal dat zijn vrouw was overleden en dat hij daarom met zijn zoon deze reis maakte. ' t Is toch steeds raar da mensen zo hun verhalen aan elkaar vertellen als ze hun vertrouwen gevonden hebben in iemand.
Na het eten babbelde ik nog wat bij de haard ( zalig warm) met 2 Duitsers en een Hollandse. Om 20-21uur kroop iedereen in bed (ja, ik vind da raar, voor mij is da te vroeg, ik kan dan toch ni slapen) Maurizio kwam bij met zitten en de hele avond zaten we onnozel te doen. De herbergier had me al gezegd dak geen hout meer in de haard mocht smijten omda je niet voor niets moest stoken en omdat het nog geen winter was!! Onnozelaar. Er was geen chauffage en zonder de haard was' t berekoud. Ik zei heel de tijd aan Maurizio da hij hout moest opsmijten en ie deed het ook. Toen vloog de herbergier ferm uit. Waarom doede da? 't is toch gene winter? Mao zei voor de klucht: ik zal ' t doven met water. De man ging weg en kwam terug met ne sproeier en hij begon daadwerkelijk alles nat te spuiten! Man, wa hebben we gelachen!!
Ok, bedtijd: ik sliep met een Engelse, Zwitserse en een Koreaanse. de Engelse had me gevraagd of ik oordopjes mee had.YES !! Da is hier echt basisuitrusting voor alle caminogangers, ze!! 's nachts snurken de mensen enorm, er staan er op om over te geven, om naar het toilet te gaan en om weet ik veel welke redenen nog. De hele nacht heeft ze liggen hoesten - tot ik haar wa muntjes toestopte en ze eindelijk stil was- en de Zwitserse boven me (' t zijn steeds stapelbedden) lag heel de nacht van kant te wisselen- rechts links-, gevolg: mijn bed wikkelde als n' een boot. Amaai, wat een slechte nacht!
Ma goed, ' s morgens vroeg wakker en na het verzorgen van de voeten (iedereen heeft hier gelijk mega veel medelijden als ze mijn voeten zien en wil helpen) en ontbijt, vertok ik.
't Was wederom eenm prachtige dag! Wonderschone natuur, bergen alom, zon, stilte, ongelooflijk mooi. ' k Was gelijk vree in mijn element en 'k ging ook weer redelijk snel. Na 30 km kwam ik aan in Villafranca de bierzo. Een heuse tocht, ma wondermooi. De heledag door wijngaarden en bergen en de kleuren zijn hier ook oogverblindend mooi: ' t is volop herfst, dus bruin, geel, rood,... ook overal kastanjes echt je moet het zien en doen!
Er was wederom geen chauffage id herberg, maik kom meestal rond 14uur toe en dan kan ik nog snel douchen en kleren wassen en drogen. Na een bezoekje van de stad ( die immesn bergop bergaf gaat) keerde ik terug naar de herberg. Er waren weer redelijk veel pelgrims van de voorbije keer en da schept echt een toffe sfeer. Na de boodschappen ( de winkels zijn steeds gesloten tussen 14-16uur, siësta) en dus ook het 2e bezoek aan de stad, keerde ik terug en kwam De Siciliaan uitgeteld aan. ik praatte wat met de anderen en gezien er geen keuken was voor ons, besloten we id herberg te eten. ' t Was superlekker, ma ijs ijs ijskoud. Ook de slaapzale waren als ijskelders (alles in steen, onder een leien dak, zonder isolatie)FREEZING.
Grappige anekdote: Maurizio eet dus enkel en alleen pasta die hij zelf klaarmaakt en is dus pissed als er geen keuken is. Hij besloot die avond lekker gezond naar de Mc Donalds te gaan. Nadien ontmoetten we elkaar terug in de kamer. Ik had die dag een plastieken speelgoedwortel -voor ne hond- gevonden en had dit meegenomen omdak da wel grappig vond. Idee dak het aan Maurizio wou geven als ik hem nog zou terugzien om door te steken da hij geen groetnten eet.
In de kamer zei ik dus dak "un regalo" had voor hem: En hij onmiddellijk: "Anche io ho un regalo per te!!" Heel chic...
Hij vond mijn cadeau geen cadeau, ma zat er wel heel de tijd onnozel (lees schunnig- obsceen) mee te doen. Zijn cadeau was: Sandalen!! Alee, zeg! Ik zei ik ken u niet en ge koopt sandalen voor me! Ja, omda uw voeten zo lelijk kapot zijn. Ik weigerde ze aan te nemen en voelde me er ni goed bij.
Nadien vertelde ik da aan de andere op de kamer en die vonden da prachtig en mooi en romantisch en bla bla bla...
Om 20u30 ging iedereen weer slapen.Ik had het immens koud en vroeg of Mao nog mee wou gaan om een wandeling te maken in de stad. We vroegen aan de herbergier wanneer hij sloot : "23uur". Ok, weg waren we...
Weer heel de tijd onnozel doen. Ja, hij zei: "heb je de katten gezien hier wa verderop?" Nee. Ok, we gaan naar de katten kijken. Er zaten er waarschijnlijk 50! Ongelooflijk! Hij zei dak stil moest zijn en kijken. Hij naderde en plots sprong hij temidden van die beesten. Ze schrokken en crossten weg. Vree kluchtig.
Goed nog heel den avond van die speelse dingen, ma dan ook weer wa serieuzere praat. Voor de curieuzeneuzen: hij is 36 jaar, werkt als boswachter en leeft alleen, houdt immens van beesten, vliegen, motorijden, de stilte, de zon, sport en de bergen. Ne schat van ne vent...
Plots keek hij op zijn uurwerk: 22u50! Shit! we koersten (zo goed en slecht als da ging) den berg op naar de herberg en als we aamkwamen was alles gesloten!!! Geen lichten, grote poort met slot, miserie. We keken naar elkaar, deden den toer van de herberg en besloten toen over de grote poort te kruipen, wat ook weer vree kluchtige taferelen met zichmee bracht.
toen konden we via de deur van de living binnen en er begon iets heel langzaam te piepen. ' t Was pikdonker, ma we zagen elkaars omtrek. Ik begon te lachen en hij deed teken dak moest stil zijn. Plost schoyten ALLE lichten aan, begon een alarm te tuten en kwamen de3 herbergiers naar buiten in hun piama!!! Ze zetten het alarm af en intussen krossten wij naar de zolderkamer waar ook alle lichten aangegaan waren. Slechts 3 mensen waren wakker geschoten en begrepen niet wat er gebeurde. We kropen met onze kleren en al in onze slaapzak en proesten het uit van het lachen. Plots kwam de herbergier de kamer binnen en begon hij te schreeuwen waar we waren! Wij sliepen net helemaal op het einde van de zaal en dus kwam hij helemaal tot daar. Hij keek naar me en vroe: " zijde gij dienen bandiet?" Nee. toendraaide hij zich naar Maurizio en begon te blaffen: "¿ Que pasa? " en Mao: " riep terug. AMaai, ge had da moeten zien... Nadat de rust weer was teruggekeerd, gierden we het uit van het lachen.
Amaai, wat een belevenis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten