De ochtendstond werd idd om 6uur. Ik draaide me om, bleef nog wat liggen en kon nog een uurke slapen. Na een kattewasje en ontbijt id ijskoude kamer (yoghurt, fruit, brood, chocolade, water) pakte ik mijn zak, poetste ik mijn tandjes (eigenlijk moet je 1 uur wachten na je eten, dixit een apotheker...) en ging ik op pad.
's Morgens is 't berekoud! Alles is bevroren en het is even doorbijten. Na 5 minuten stappen kwam ik de oudjes weer tegen. Ze hadden ontbijt genomen in een bar ( de meeste pelgrims doen dit. Desayuno in een bar, warme koffie en wat toast) en waren klaar voor de nieuwe dag.
We stapten wat samen, maar algauw liet ik de anderen achter. Na een 2-tal uurkes kwam ik Philip tegen. Hij was ah ontbijten aan een standbeeld. Hij riep en we praatten wat, aten wa koekskes en deden wa onnozel. Intussen passeerden Miriam en Rafael die ik niet meer gezien had sinds Vega del Valcarce, Monique en Alain, de Fransen, het Canadese koppel en nog een paar anderen. Plezant als iedereen je groet en een praatje maakt. In deze tijd van het jaar kent iedereen elkaar, weet ook iedereen wat de andere zijn lichamelijke kwaaltjes zijn
(en da zijn er veel, ze! Iedereen tsjoolt wel met iets, ma iedereen helpt en steunt elkaar ook. De besten zijn die die op sadalen met sokken lopen of lage schoenen. De mensen met bergschoenen en zware rugzakken hebben meest last.) je weet hoe de nacht verlopen is, enz. Er is een immense verbondenheid. Heel speciaal...
Philip en ik liepen een 2-tal uurkes samen. 't Was uiterst aangenaam, goeie babbel. Ook bereikten we het "magische punt" van de 100km. Heel erg bizar (zeker voor de mensen die er al 600 km hadden opzitten). We namen een foto en trokken verder.Rond de middag kwam ik Thierry de Belg weer tegen. Hij genoot op een terrasje in de zon van een glas wijn en een broodje. Ik vroeg hem of hij een leuke verjaardag had gehad ('t was de dag voordien) en of hij 't gevierd had. Jaja, hij glunderde. "'k Ben helemaal alleen uit eten geweest en heb voor 8€ immens veel en lekker kunnen eten."
Philip zei da hij een plekje zou zoeken om te eten. Ik zei dak nog even met Thierry wou praten en dak dan ook ergens zou eten, ma da hij niet moest wachten.'t Was 12 uur en velen hadden knorrende magen. Telkens wanneer ik wou stoppen, lagen pelgrims in groepjes of alleen in de weide in de zon te eten. Iedereen was over een hekje of zo geklauterd om een mooi plekje te bemachtigen. Na een 30 min zat ik ook on top of the world. Marvellous view!
De rest van de dag liep ik alleen, 'k voelde me niet goed, mijn maag deed weer immens zeer en eveneens mijn been. Er zat, voor de eerste keer, een redelijk koude wind en 't was koud wat dus niet aanzette tot rusten.
Rond de middag was ik kapot. Mijn been deed zeer: ik denk dat het is omdat ik de hele tijd op de sandalen van Mao liep. Gevolg: mijn blaren waren stukken beter, ma nog steeds zien mijn voeten er niet uit. Ma ik heb nu last van die ontsteking... Ai ai ai...
Ik verplichtte mezelf te rusten, ma t was ijskoud. 2 uur later besloot ik te liften naar de volgende herberg. Na een tijdje (want het was een heel erg verlaten stuk langs boerewegen) kon ik meerijden met een jong koppel. Ik zei dak naar de Palas do rey wou en ze zeiden ok.
Ik volgde nauwgezet het parcours, ma na een tijdje reden we over de snelweg. Ik vroeg hen waarheen ze reden. Naar Melide!! Oeps! Fuck! Da was 15 km verderop!! Ze wilden me niet zomaar ergens droppen en zetten me af ih centrum v Melide. Ja, lap, daar stond ik dan...
Ik voelde me een bedrieger omdak de St-Jacobsweg ni gevolgd had en ipv 3 km 15 km verderop zat! 'k Overwoog om terug liften naar Palac do Rey, ma 't regende, 't was koud en ik had overal zeer. 'k Zocht de herberg op ( er was slechts 1) en 'k wou een warme douche en warm eten.
Na een uur kookte het water nog niet (ik had soep en eieren gekocht voor 't gemak) en ik begon me te vervloeken. Da was mijn straf omdak gelift had! De herberg was koud, in de gigantische keuken waren slechts 2 potten, de platen werkten niet en in de herberg kwamen allemaal "andere" pelgrims aan.
Ik zei niet veel, obsereerde slechts en besefte welk een geluk ik had met "mijn companen". Eigenlijk zat ik nu een dag voor op schema en was ik samen met allemaal Spanjaarden, 1 Duitser die dacht da hij ALLES was, en lesbienes... Bwakkes. Ik voelde me nog slechter.
Na het koken te hebben opgegeven, besloot ik 2 huizen verder in een bar iets warms te gaan drinken. ' t Was een heel mooi hotel, 3 sterren, waar 't warm was en iedereen zeer vriendelijk. Ik warmde op, genoot van mijn boek en dacht wat na over de voorbije dagen. Ik miste mijn familie en vrienden, mijn Perigrinomakkers en was triestig. Zonder veel na te denken, vroeg ik hoeveel 't kostte voor een nacht im het hotel. 20€. Hupla geboekt. Mega chic, schoon, alles nieuw, heel erg warm zalig bed, tv, ... Ik douchte heel erg lang, waste ineens ook AL mijn kleren in het lekkere hete water, kroop onder de dekens en keek TV ! YEP, de camino de Santiago... ahum ahum.
Ik viel heel vroeg in een diepe diepe slaap.
De volgende morgen nam ik ontbijt in bed: koekjes, chocolade, mandarijntjes, druiven, yoghurt. Mmmmmmmmm... De kruimels versierden de lakens, ma 't kon me precies ni deren..
Nadien nam ik opnieuw een heeeeeeeeeeeerlijke WARME douche en ging naar de apotheker. Ik had namelijk zalf tegen ontstekingen gekregen van Monique, ma die was nu op. Nadien kraamde ik alles op en ging ik beneden een warme koffie drinken. Ik had Maurizio's telefoonnummer en besloot hem te bellen. Hij sliep nog en wist niet wie belde, plots viel zijne franc. Oh, Ilse, ik zit hier in een stad met een grote brug en ben hier helemaal alleen!! "Aha, je zit in Portomain" " Si, Si, ma dove sei?" " Sono a Melide, 38.5 km de tu! Sono stanca, ho mal a piedi, anch' io sono solo "
"Cara bella, io parto e vedo dove arrivo. Tu ti devi riposare per il tua gamba tendinite."
Vandaag zou dus een rustdag worden. Ik bleef id bar lezen, at ' s middags een menu en om 14uur ging ik naar de herberg (die opende om 13u). Voor de 2e keer checkte ik in. Toen ik echter de slaapkamer binnenkwam straalde ik van geluk!! Alle caminovrienden waren terug!! YIPPIE!! We vlogen elkaar weer in de armen en ze vroegen waar ik vandaan kwam, want ze hadden me niet gezien. Ik deed mijn verhaal...
Het regende en de andere hadden dus slechts 15 km gewandeld (wat heel kort is op de camino). Oh, wat was ik blij.
De verhalen deden weer de ronde en toen ik naar de keuken ging, was het vollen bak ambiance. De 2 potten stonden op het vuur ( blijkbaar moest je iets aansluiten id gang eer het fornuis goed wekte. De andere pelgrims van de vorige dag waren allemaal uit eten geweest. "Onze groep hield er nogal van gezamelijk te koken en te delen.) en ook Conor had zelf 2 aluminium potjes bij die nuttig werden gebruikt.
Iedereen nam en at smakelijk. 't Werd opnieuw een gezellig samenzijn. Na de maaltijd ging de helft van de jonge bende nog wat drinken id bar, ik had ni veel zin en 'k bleef bij de andere helft op de kamer rondhangen. Lee, Conor, Vinzenz. We praatten wat, sommigen deden de was en de plas terwijl anderen het onder de ijskoude douche uitschreeuwden. Na wat in mijn boek te hebben gelezen, kwam Vinzenz bij me op bed zitten en vroeg of ik Mao nog gezien had. Ik zei da hij in Portomarin was en misschien deze avond nog zou komen.
"Ja ja, er waere es schaffen!" "ich bin sicher dass er kommt" " fuer dich macht er das".'k Vond da wa raar, ma we zouden wel zien...
Nadien ging ik bij de hippe oudjes id keuken zitten= 2 oudere Spaanse mannen: 67j en 58 j die steeds vree zaten te juichen als we elkaar kruisten of id zelfde herberg aankwamen. Vree kluchtige verhalen en diken ambiance, dan nog Luca, een Italiaan van Milaan ( de eerste keer dat ik hem zag) en dan nog een nieuwe Spanjaard die de noordelijke route deed in omgekeerde volgorde en met de fiets. In heel de periode had hij 4 mensen ontmoet! Wow, amaai, da zou voor mij wel heel zwaar zijn... Hij vond da goed en genoot van de stilte en de rust, ma was nu ook wel eens blij in compagnie te zijn. Tenslotte was er nog ne vree specialen typ die al een jaar ah rondtreen was en trots al zijn stempels en diploma's van de verschillende routes toonde. Hij praatte voortdurend tegen zichzelf, tegen een kat die door het raam keek, dronk fanta met witte wijn,...
Wat tijd ging voorbij toen Juan de hippie in de gang plots riep: "Hey: el Siciliano e arrivato!!"
Ja, hij had het dus gedaan!! We tikten met onze wijsvingers tegen elkaar ( hij vond da we een teken moesten hebben als we elkaar tegenkwamen) en begonen te lachen. Hij was kletsnat en 't was 20u30. Pikdonker met andere woorden en heel laat voor de pelgrims van deze periode. Hij zei dat hij de laatste km verkeerd gelopen was (ja, soms zijn de paden heel slecht aangeduid en ih donker moest het vreselijk moeilijk zijn) en 44 km had gewandeld.
Hij douchte en begon steevast zijn spaghetti te koken.Nadien verdween hij id nacht.
Ik bleef de hele avond met de anderen id keuken. Om 23u gingen we slapen.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten