De volgende dag namen we afscheid van de herbergiers, die er nu konden lachen met het voorval. We zeiden da we om 23 uur waren aanmgekomenm, ma achteraf zei Mao da zijn uurwerk 30 minuten " te laat stond" dus waren we daar maar om 23u30 of zo aangekomen. tja, Italianen en tijd... ' t Is niet zoals Afrikanen ma ze hebben der toch ook ne slag van mee, ze.
Goed we besloten samen te vertrekken, hilariteit alom van de vorige dag, ma na een tijdje zei ik dak wa alleen wou lopen. Hij liep echter ook wa trager en stopte nu en dan om in een barke een espresso te drinken. Hij vroeg me echter om in Villafranca te wachten. En da deed ik dan ook. We kwamen aan, na wederom een wonderschone zonnige dag in de bergen, in een heel klein stadje. De herberg was open, ma er was niemand daar. Na een tijdje waren ook de Koreaanse , Lee, een koppel van Nieuw- Zeeland Josh and , een Australiër en een Duitser aan. ' t Was heel erg gezellig. We zaten buiten in de zon, kookten tesamen en zaten op het terras tot de nacht viel. Op ons balkonnetje ( de keuken was terug buiten) 'hadden we uitzicht op een oud fort en de maan. Magnifiek.
In de namiddag, na aankomst, kennismaking met de anderen en boodschappen, wilde Mao het fort op de berg beklimmen. ' t Was heel erg hoog, ma ni zo veraf en ik besloot mee te gaan. ' t Werd wederom eem wondermooie tocht en wat voor een beklimming!!
UItgeteld aangekomen, gingen we elk onze kant op. het uitzicht was adembenemend. Een heel apart gevoel bekroop me en ik kon haast wenenen van de pracht van de natuur die je daarboven had. Sprakeloos. na een kwartierke zocht Mao me op en vroeg hij wat er scheelde: 'k Vertelde dak zo getroffen was van de schoonheid en da hij me even alleen moest laten. We keerden in stilte terug.
' s Avonds zaten we allen samen nog gezellig buiten oh terras ( en dekens rondom ons geslagen) wa te keuvelen en te genieten van ons wijntje. Gezellig. Mooi, intiem, onvergetelijk.
' t Was ook eens speciaal omda het deze keer enkel jonge mensen waren. Normaal is er een mengelmoes aan mensen, jong en oud.
Toen het te koud werd, gingen we nog een theetje drinken in een bar in het dorpje en kropen we nadien ons nestje in.
Goed we besloten samen te vertrekken, hilariteit alom van de vorige dag, ma na een tijdje zei ik dak wa alleen wou lopen. Hij liep echter ook wa trager en stopte nu en dan om in een barke een espresso te drinken. Hij vroeg me echter om in Villafranca te wachten. En da deed ik dan ook. We kwamen aan, na wederom een wonderschone zonnige dag in de bergen, in een heel klein stadje. De herberg was open, ma er was niemand daar. Na een tijdje waren ook de Koreaanse , Lee, een koppel van Nieuw- Zeeland Josh and , een Australiër en een Duitser aan. ' t Was heel erg gezellig. We zaten buiten in de zon, kookten tesamen en zaten op het terras tot de nacht viel. Op ons balkonnetje ( de keuken was terug buiten) 'hadden we uitzicht op een oud fort en de maan. Magnifiek.
In de namiddag, na aankomst, kennismaking met de anderen en boodschappen, wilde Mao het fort op de berg beklimmen. ' t Was heel erg hoog, ma ni zo veraf en ik besloot mee te gaan. ' t Werd wederom eem wondermooie tocht en wat voor een beklimming!!
UItgeteld aangekomen, gingen we elk onze kant op. het uitzicht was adembenemend. Een heel apart gevoel bekroop me en ik kon haast wenenen van de pracht van de natuur die je daarboven had. Sprakeloos. na een kwartierke zocht Mao me op en vroeg hij wat er scheelde: 'k Vertelde dak zo getroffen was van de schoonheid en da hij me even alleen moest laten. We keerden in stilte terug.
' s Avonds zaten we allen samen nog gezellig buiten oh terras ( en dekens rondom ons geslagen) wa te keuvelen en te genieten van ons wijntje. Gezellig. Mooi, intiem, onvergetelijk.
' t Was ook eens speciaal omda het deze keer enkel jonge mensen waren. Normaal is er een mengelmoes aan mensen, jong en oud.
Toen het te koud werd, gingen we nog een theetje drinken in een bar in het dorpje en kropen we nadien ons nestje in.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten