Vega de Valcarde- Triacastela

Een nieuwe dag brak aan...

Ik vroeg Mao of we die dag samen zouden wandelen en hij ging akkoord. De hele dag (' t was een helse tocht) was 't weer hilariteit alom. Nu en dan liepen we alleen en wachtten we elkaar op tot hij zei dak beter alleen zou verder stappen omda hij te traag was. Zo geschiede het...
de hele dag kruiste ik De Duitser, de Australiaan en het koppel van Nieuw- Zeeland, ma Maurizio bleek nergens te bespeuren. Later vertelde hij dat hij zijn i- Pod was vergeten in de herberg en dus was terug gekeerd.
Iedereen had ons gewaarschuwd dat het weer in Galicië zou keren: Voorspelling: regen, sneeuw en 10 tot 15 graden kouder. Het bleek gene zever!! Reeds in de verte zagen we grote wolken hangen en heel bizar ma vanaf de grens in GalicIë begon het te regenen en zag je geen steek meer. Ik vond da redelijk gevaarlijk en besloot de anderen op te wachten. In de herbegrg in
El Cebreiro (1400m) kleedde ik me om (poncho, regenjas,..) na een kwartierke kwam Josh, De Australiaan binnen en sprong een gat in de lucht. Oh, I'm so glad you're here. I was so scared, I couldn ' t see anything anymore. Please drink a coffee with me and can we go together..Yes, of course. ik was ook blij dak ni meer alleen was. Na een tijdje kwam ook het koppel, Scott & Rebecca, binnen en ook zij deden hetzelfde verhaal.
Plots riep Josh: "hey, the Italian boy just passed by!" Ik geloofde hem niet, ma he swore on his mother's head! Ik ging kijken en idd. Het Italiaanse vlagske liep door de regen. Ik holde hem achterna en hij was doodcontent me te zien.
Iedereen was bang geweest en wou nu niet meer alleen verder. We splitsten ons op en vertrokken.
Amaai, wat was ik blij dak die dag niet alleen was!! Het weer ging van kwaad naar erger, we zagen geen steek en alle herbergen die we tegnkwamen waren CERRADO! Ik was doodop, moe, kapot, had geen eten meer en we moesten nog 20 km vderder. Vreselijk!
In een koestal schuilden we even en Mao gaf me wat gedroogde vijgen: Ge moet calorieën opdoen, want 't is nog een hele poos. Net toen we wilden vertrekken kwam Lee, de Koreaanse aan. We noemen heer Ping Ping omda ze nooit iets begrijpt en praktisch geen Engels verstaat. " Please please", wait for me... Toen waren we met drie...
De duisternis en de regen viel, 't werd koud en we wisten echt niet hoever we nog moesten. Gelukkig kenden we mekaar u al een beetje en we wisten elkaar ook vree goe op te vrolijken. Maurizio zei: " ik heb 32 dagen heen heel rustige camino gehad en sinds dak jou ken, gebeurt er vanalles, ma is ' t ook de max. Ik heb in geen tijden zo gelachen en mijn buik doet zeer van de voorbije drie dagen met je op te trekken.
Lachen is gezond...
Ja, er gebeurde nog vanalles, ma uiteindelijk kwamen we om 20uur in de herberg aan. Iedereen begon te lachen en omarmde me! Ah, zo chic dadde hier zijt! En, wa gade deze nacht doen? Ge hebt hier geen alarm dadde kunt doen afgaan...
Er was echter geen keuken, dus ging Mao wa verder om te kunnen koken. Alee, kom mee met mij, zei hij, ma ik had geen zin meer om de rugzak weer op te nemen en door regen en wind met pak en zak een andere herberg te zoeken. Hij was triest en 'k zei dak hem zou vergezellen, ma dak hier bleef slapen.
Na 7 min vonden we een mooie albergue mEt keuken. Hij "chanteerde" me als volgt: " als je verandert van herberg, kook ik voor je!! " Haha, eigenlijk wel chic achteraf gezien. Ma ik zag 't niet zitten en wou me niet slaafs gaan opstellen dus dankte ik hem vriendelijk. We wensten elkaar een goede nachtrust en gingen elk onze kant uit.
Ik ging met de Koreaanse boodschappen doen en keerde dan terug naar de herberg.
We kletsten en lachten nog wat na, aten voor de zoveelste keer KOUD (brood, chips, tonijn, salade uit blik, yoghurt, fruit, sardinen) want na zo'n tocht snak je eigenlijk echt naar iets warms.
We haden Mao beter gevolgd naar zijn herberg...
Na een uurke besloot ik ook mijn bedje op te zoeken: ik was gebroken, kapot, op op op. Overal had ik pijn en ik had het ijskoud. ' s Nachts kon ik de slaap niet vatten. Ben deze nacht 5 keer opgestaan om te kotsen. Man, man , man 'k weet niet waar alles vandaan kwam, ze...
De laatste keer had ik te laat het toilet bereikt en ALLES was ernaast! Vreselijk.
Ik voelde me miserabel, ma had geen andere keus dan alles op te kuisen. De kamers en slaapkamers hadden enkel klapdeuren dus je kon alles horen van de ander. Iedereen werd wakker. Philip, De Duitser kwam kijken en vroeg of het ging. Ik had mijn oordoppen nog in en had hem niet horen aankomen. Plots stond hij daar ook in "nacht tenu" (meeste caminogangers slapen in hun gewone kledij, anderen in T-shirt en allerlei sorten onderbroeken!! Zou boeiend zijn om eens ne modeshow van de Pelgrimsonderbroeken te zien, ze!! Bon, hij gewoon T-shirt en boxershort) Ik schrok en nam verwijderde de oordoppen, excuseerde me voor al het lawaai, maar hij zei dak daar niet moest mee inzitten, "Soll ich dir hilfen mit saubermachen?" "Nein, danke:" Ja, ik kon hem da toch ni aandoen. 'k Vond het wel enorm lief. Ook hij had het Caminovirus gehad, het beloofde 3 dagen te duren: eerst 2 dagen overgeven en dan diaree...
Ja, kijk we zien hoever we geraken.

Goed, vandaag doodmoe opgestaan en heel erg zwak. Ik heb ' t laatste stuk gelift en kon in de albergue in Sarria bed kruipen. 'k Heb heel goe geslapen. Nu wat eten en hopelijk morgen beter.

ik lees achteraf alles na, nu nog volop ongesensureerde versie en nog heel wa taferelen niet vermeld.

De camino is echt iets heel speciaals en heel erg moois!!
voor mij is het tot hier toe heel erg geslaagd iets wonder wonder moois!!

tot eenvolgende
ilse