8uoo ¡ Buenas dias ! Gute Morgen! Goede morgen ! Bonjour! Buon giorno !Good morning! ...
Voor de laatste keer deden we het Perigrino-ochtendritueel.
Ogen openen, kijken wie nog in zijn bed ligt, groeten, eerste klucht, uit warme slaapzak kruipen, benen strekken, Duitser of andere vreemde die boven je ligt omhoog duwen, wassen en plassen, ontbijten ( we aten allen warme soep in de keuken, verorberden de stukjes fruit, verdeelden de koekjes, dronken thee), kledij die overal te drogen hangt verzamelen, kijken of 't regent ( en verdorie ja, het deed!) en tenslotte de rugzak pakken.
Toen iedereen in Quasimodo ( cfr. hunchback of notre dame) omgetoverd was, maw in zijn poncho zwom en buiten verzamelde, hield het op met regenen. Heel grappig...
We trokken een foto van onze mooie outfit en gingen op pad naar de eindbestemming Santiago!
Het was een mooie dag, we liepen wel vaak alleen. Iedereen had precies weer wat "persoonlijke tijd" nodig. Ja, als je alleen wandelt, komt er heel wat los. Je zit volop in de natuur, zet de ene stap na de andere, moet doorgaan om je doel te bereiken en in de verste verte zie je niemand. Enig. Ma bon, da zijn dingen voor het meer persoonlijk dagboek... Ze zeggen dat wadelen therapeutisch werkt, eh bien, der is alleszins iets van waar.
Goed, de weg was niet mooi. Jammer voor het laatste stuk! Veel langs industrieparken e.d. Rond de middag kwamen we aan in Monte del gozo. De legende zegt dat wie deze berg als eerste bereikt de oming van de dag is of zo... (moet dit nog even opzoeken) Conor liep voorop, Philip en ik volgden, daarna kwam Vinzenz en tenslotte Lee. Het regende in de verte en de zon scheen. Er zat een PRACHTIGE volle regenboog. Philip liet me het alombekende en eveneens gecoverde "Regenboogliedje" horen.
Bon, Vanaf die "berg" kan je de 2 torens van de indrukwekkende kathedraal van Santiago zien. Lee en ik liepen wat rond, namen foto's bij het grote monument op de top van de berg, de jongens bleven zitten, rookten een sigaret, lesten de dorst en Conor kon het niet laten zijn short "in zijn poep"te steken... (Ja, de camino doet rare dingen met de mens...) .
Na 10 minuutjes trokken we op pad. De laatste 5 km!
Het begon weer te gieten en te gieten. Ik had schoenbeschermers (ongelooflijk praktisch), de rest niet. We liepen als eendjes achter elkaar, Conor op kop. Eerst bergaf tot aan de stad, dan berg op. Conor hield er een heel strak tempo op na tot we bij een restaurant even konden schuilen. Het bliksemde en donderde oorverdovend hard, ik en Lee schrokken ons dood en sprongen een gat in de lucht. Wederom vree kluchtig. Gezien de hemelsluizen nog lang open zouden blijven, besloten we verder te trekken. 't Moest geen 2 keer gezegd, hop, weg waren we...
Het goot echt immens, ik schoot plots vree in de lach omda het water gewoon van de daken uit een pijp keihard op ons spoot. Philip kwam naast me lopen en zei: vinde gij da kluchtig? Ja, zei ik. Zie ons hier nu eens bezig. Hij zei : mijn voeten zwemmen in hun schoenen, ik heb er genoeg van. Tja, ik moest zwijgen, want 'k had daar geen last van.
Na een uur bereikten we de kathedraal en hield het op met regenen. Wat een moment, wat een moment. We vlogen elkaar in de armen en feliciteerden onszelve. Algauw zagen we andere pelgrims die ons de vorige dag of zo gekruist hadden. Heel erg mooi en intens. Iedereen omhelst elkaar, feliciteert elkaar, straalt van geluk, onbeschrijfelijk.
Na een uur van ontmoetingen, wilden we van onze rugzak verlost worden. We gingen ons diploma afhalen ( een mooi certificaat, die je heel persoonlijk in ontvangst mag nemen) en zochten een goedkope hostal daar de pelgrimherbergen in Santiago 10€ en 7€ kosten en helemaal beneden, half uur wandelen van centrum liggen, en tevens sluiten ze om 23 uur. genoeg redenen dus om dit niet te doen.
Snel vonden we er een die uitgaf op de kathedraal. 13€. Ik deelde met Lee een kamder, de jongens een kamer met 3. We hadden een sleutel, douche en zaten potverdorie goed!
Vanaf toen was het feest feest feest!! iedereen trekt er op uit, gaat eten, drinken en feesten, overal kom je pelgrims tegen. Zalig.
Elke dag om 12uur 's middags is het mis voor de pelgrims. Ze lezen dan alle landen af waarvan iedereen komt. Belgica ! YIHaaaaaaaaaaaaaaa!
Ik moet hier afsluiten. als ik thuis ben vervolg...
I did it !!
ilse
zondag 25 november 2007
Melide- Santa Irena
's Morgens hoorde ik Conor en Lee bulderen vh lachen. Wat was gebeurd??Vinzenz had zijn oorspronkelijk ouderwetse witte onderbroeken te drogen gelegd op een klein kacheltje id kamer en 's nachts was da beginnen branden!!! Ongelooflijk grappg! Vooraan waren ze helemaal bruin verbrand. Hij had geluk gehad, want een Engelse was 's nachts wakker geworden van de stank en had zijn broekskes gered van de brandstapel! Mega chic...Na het ontbijt, maakten we ons wederom klaar om de regen te trotseren. Poncho, schoenbeschermers, paraplu's, plastiekzakken, ...Ik vertrok alleen, maar kwam algauw Luca tegen, we liepen een eindje samen en splitsten dan weer op. Mijn been deed niet zoveel pijn meer en ik was van plan slechts een heel klein stukje te wandelen. OP 15 km was een herberg open in Arzua en ofwel moest je deze nemen ofwel moest je doorstappen tot Sta Irena, 30 km verderop.Het was een mistige dag, ma heel mooi, want op sommige plaatsen kon je heel ver zien en was de omgeving prachtig. Heel veel stukken gingen door bossen en weiden en ecalyptusbossen! Ongelooflijk lekkere geur en heel speciale sfeer! Ik was weer volledig opgeladen en genoot met vole teugen van het solo-wandelen.Net voor Arzua kwam ik Conor tegen. Hij vroeg om samen wat te wandelen en dan te stoppen voor een koffie. OKIn Arzua waren we ah uitkijken voor een bar toen Vinzenz zijn hoofd buiten stak: "HEYLA!" Yep, wij daar dus heen. Binnen waren ook Lee en Juan. Het was een zalige plek. 40 soorten kofffekoeken, grote lekkere koppen koffie, versgeperst fruitsap en dit alles voor heel weinig geld. We bleven 1.5 uur hangen...Na de goede rust vroegen de andere om mee te gaan met hen. Ik ze dak wa bang was met mijn been, ma ze zeiden da ze er rekening zouden mee houden en als t echt ni meer ging, we wel een opl zouden vinden. Ja, 't was weer uiterst geestig geweest en ik liet me overhalen...'t Werd een wondermooie en zonnige tocht! Bergop, bergaf, door mystieke wouden, wederom eucalyptusbossen, grappen over Duitsers met witte kousen in sandalen en verbrande onderbroeken, gedrogeerde paarden ipv ruiters die het wereldkampioemschap in Ierland wonnen, Lee die niet veel verstond, ma heel grappig lachte met alles etc.Het laatste uur waren we wat uiteen gegaan en toen was het ook opnieuw beginnen regenen. We liepen zo'n 50 m uit elkaar en zagen Conor een bar binnen stappen. We wachten elkaar daar op, maar we hadden Vinzenz niet gezien. Hij moest doorgelopen zijn. Na 15 minuten belde hij Conor. Paniek. Waar zitten jullie? Ik ben hier aangekomen in de herberg, ma julle zijn er nog niet en ge liep voor mij. We zeiden da we eraan zouden komen.Tegen 16u bereikten we Santa Irena. Een Donativo- herberg, redelijk pover, ma warm. Ik kwam binnen en hoorde de stem van Philip! Oh, wat was dit leuk om hem terug te zien: Ik dacht dat we mekaar niet meer zouden tegenkomen omdat hij met tijdsdruk zat en hij soms grote afstanden aflegde per dag. We installeerden ons, douchten en wilden gaan shoppen. De hospitaliere zei dat er geen winkels id omgeving waren. Enkel 5 km verderop. Niemand zag het zitten om door de regen op pad te gaan. Ik zei dak nog pasta en soep had, Philip had bouillonblokjes en 2 appels, Vinzenz had chocolade, mandarijnen en pasta en Lee tonijn en Chinese groenten in blik.We dronken soep, aten pasta gekookt id bouillonblokjes en waren meer dan verzadigd. Weer heel speciaal als je zo je eten kan delen en dat het zo kan smaken. Da zijn onvergetelijk mooie momenten.Later kwam nog een jong Zwitsers koppel aan met de fiets. Ze hadden werkelijk overheerlijke dingen bij: vlees, bol kaas, noedels, fruit, groenten en begonnen volop te koken. Wij zaten daar te slurpen uit plastieken bordjes en kapotte tassen en schoten vree id lach. De Zwitsers vroegen of we wat van hen wilden, ma we hadden meer dan genoeg. De avond viel en de gesprekken werden weer vree de moeite... Rond 22u kwam Juan met een hele fles grappa binnen. Weer volledig stoned en zat, ma in overgelukkige stemming (zoals steeds!) Elke dag is hij dronken en stoned, hij slaapt 3-4 uur per nacht en vliegt echt vooruit! Al zingend en dansend en onnozeldoend koerst hij de bergen op en af, 't is echt ongelooflijk hoeveel energie hij heeft en hoe hij dit nu al 2 maand doet! Hij verkondigt elke dag Free festival (ja, als je met hem in een bar belandt, krijg je op den duur drank en eteen voor niets, sluiten de deuren en is er een intiem feest, ...) hoe hij het doet???Bon, misschien lijkt dit - ik zit trouwens nog steeds in de voorbereidende fase vh definitief schrijven, dus heb nog niets kunnen herlezen- alsof de camino niets anders is dan onnozel doen , zuipen en eten, ma het tegendeel is waar.De dagetappes zijn redelijk intensief (naargelang het landschap en de afstanden die je wandelt), je wandelt hele grote stukken, soms dagen alleen en dan doet het ongelooflijk veel deugd om mensen te zien en zeker degene die je dan al wa beter kent en waarmee je een aantal zaken beleefd hebt.Het is, althans voor mij, ongelooflijk intens wat je ervaart en hoe de dag vliegt. De natuur, de rust, het wandelen, het uitzicht, de mensen die je ontmoet,...Conor vertelde dat Juan prachtig kon zingen en ik vroeg hem dan ook om dit te demonstreren. Hij liep wat nerveus rond, zei dat hij zich moest concentreren en begon toen. WAW, overweldigend. Hij heeft een hele diepe warme stem en 't was idd wondermooi. We werden er alleaal stil van. Weer zo'n mooi moment. De avond viel, de grappa slonk en onze blos op de wangen werd steeds groter.
We vroegen ons af of en zo ja, welk gevoel ons morgen zou "overvallen".' t Was mmers onze laatste avond vóór aankomst in Santiago. Iedereen keek naar elkaar en werd ernstig. Voor Conor, 34 jaar was het de 2e maal dat hij de camino deed. Voor hem was de eerste keer heel emotioneel geweest, maar deze keer vond hij veel veel chiquer omdat we met veel minder pelgrims waren. In de zomer is het vechten voor een plekje en zie je de ander volgens hem meer als een "concurrent" die je douche of bed kan inpikken, zijn de gesprekken ook veel oppervlakkiger en is de diepe sfeer minder intens omdat je nooit allen bent. Voordeel is echter dat je buiten kan slapen onder de sterrenhemel, veel minder gerief nodig hebt en nooit "last" hebt van koude.
Ik heb nu reeds een aantal mensen ontmoet die reeds voor de 2e, 3e, 4e, 5e, 6e, 7e, 8e, en meer keer de camino deden. Dat, en dat de pelgrims werkelijk van over de hele wereld naar hier komen, zegt toch veel, vind ik.
Klokslag middernacht besloot ik te gaan maffen.
We vroegen ons af of en zo ja, welk gevoel ons morgen zou "overvallen".' t Was mmers onze laatste avond vóór aankomst in Santiago. Iedereen keek naar elkaar en werd ernstig. Voor Conor, 34 jaar was het de 2e maal dat hij de camino deed. Voor hem was de eerste keer heel emotioneel geweest, maar deze keer vond hij veel veel chiquer omdat we met veel minder pelgrims waren. In de zomer is het vechten voor een plekje en zie je de ander volgens hem meer als een "concurrent" die je douche of bed kan inpikken, zijn de gesprekken ook veel oppervlakkiger en is de diepe sfeer minder intens omdat je nooit allen bent. Voordeel is echter dat je buiten kan slapen onder de sterrenhemel, veel minder gerief nodig hebt en nooit "last" hebt van koude.
Ik heb nu reeds een aantal mensen ontmoet die reeds voor de 2e, 3e, 4e, 5e, 6e, 7e, 8e, en meer keer de camino deden. Dat, en dat de pelgrims werkelijk van over de hele wereld naar hier komen, zegt toch veel, vind ik.
Klokslag middernacht besloot ik te gaan maffen.
Portomarin- Melide
De ochtendstond werd idd om 6uur. Ik draaide me om, bleef nog wat liggen en kon nog een uurke slapen. Na een kattewasje en ontbijt id ijskoude kamer (yoghurt, fruit, brood, chocolade, water) pakte ik mijn zak, poetste ik mijn tandjes (eigenlijk moet je 1 uur wachten na je eten, dixit een apotheker...) en ging ik op pad.
's Morgens is 't berekoud! Alles is bevroren en het is even doorbijten. Na 5 minuten stappen kwam ik de oudjes weer tegen. Ze hadden ontbijt genomen in een bar ( de meeste pelgrims doen dit. Desayuno in een bar, warme koffie en wat toast) en waren klaar voor de nieuwe dag.
We stapten wat samen, maar algauw liet ik de anderen achter. Na een 2-tal uurkes kwam ik Philip tegen. Hij was ah ontbijten aan een standbeeld. Hij riep en we praatten wat, aten wa koekskes en deden wa onnozel. Intussen passeerden Miriam en Rafael die ik niet meer gezien had sinds Vega del Valcarce, Monique en Alain, de Fransen, het Canadese koppel en nog een paar anderen. Plezant als iedereen je groet en een praatje maakt. In deze tijd van het jaar kent iedereen elkaar, weet ook iedereen wat de andere zijn lichamelijke kwaaltjes zijn
(en da zijn er veel, ze! Iedereen tsjoolt wel met iets, ma iedereen helpt en steunt elkaar ook. De besten zijn die die op sadalen met sokken lopen of lage schoenen. De mensen met bergschoenen en zware rugzakken hebben meest last.) je weet hoe de nacht verlopen is, enz. Er is een immense verbondenheid. Heel speciaal...
Philip en ik liepen een 2-tal uurkes samen. 't Was uiterst aangenaam, goeie babbel. Ook bereikten we het "magische punt" van de 100km. Heel erg bizar (zeker voor de mensen die er al 600 km hadden opzitten). We namen een foto en trokken verder.Rond de middag kwam ik Thierry de Belg weer tegen. Hij genoot op een terrasje in de zon van een glas wijn en een broodje. Ik vroeg hem of hij een leuke verjaardag had gehad ('t was de dag voordien) en of hij 't gevierd had. Jaja, hij glunderde. "'k Ben helemaal alleen uit eten geweest en heb voor 8€ immens veel en lekker kunnen eten."
Philip zei da hij een plekje zou zoeken om te eten. Ik zei dak nog even met Thierry wou praten en dak dan ook ergens zou eten, ma da hij niet moest wachten.'t Was 12 uur en velen hadden knorrende magen. Telkens wanneer ik wou stoppen, lagen pelgrims in groepjes of alleen in de weide in de zon te eten. Iedereen was over een hekje of zo geklauterd om een mooi plekje te bemachtigen. Na een 30 min zat ik ook on top of the world. Marvellous view!
De rest van de dag liep ik alleen, 'k voelde me niet goed, mijn maag deed weer immens zeer en eveneens mijn been. Er zat, voor de eerste keer, een redelijk koude wind en 't was koud wat dus niet aanzette tot rusten.
Rond de middag was ik kapot. Mijn been deed zeer: ik denk dat het is omdat ik de hele tijd op de sandalen van Mao liep. Gevolg: mijn blaren waren stukken beter, ma nog steeds zien mijn voeten er niet uit. Ma ik heb nu last van die ontsteking... Ai ai ai...
Ik verplichtte mezelf te rusten, ma t was ijskoud. 2 uur later besloot ik te liften naar de volgende herberg. Na een tijdje (want het was een heel erg verlaten stuk langs boerewegen) kon ik meerijden met een jong koppel. Ik zei dak naar de Palas do rey wou en ze zeiden ok.
Ik volgde nauwgezet het parcours, ma na een tijdje reden we over de snelweg. Ik vroeg hen waarheen ze reden. Naar Melide!! Oeps! Fuck! Da was 15 km verderop!! Ze wilden me niet zomaar ergens droppen en zetten me af ih centrum v Melide. Ja, lap, daar stond ik dan...
Ik voelde me een bedrieger omdak de St-Jacobsweg ni gevolgd had en ipv 3 km 15 km verderop zat! 'k Overwoog om terug liften naar Palac do Rey, ma 't regende, 't was koud en ik had overal zeer. 'k Zocht de herberg op ( er was slechts 1) en 'k wou een warme douche en warm eten.
Na een uur kookte het water nog niet (ik had soep en eieren gekocht voor 't gemak) en ik begon me te vervloeken. Da was mijn straf omdak gelift had! De herberg was koud, in de gigantische keuken waren slechts 2 potten, de platen werkten niet en in de herberg kwamen allemaal "andere" pelgrims aan.
Ik zei niet veel, obsereerde slechts en besefte welk een geluk ik had met "mijn companen". Eigenlijk zat ik nu een dag voor op schema en was ik samen met allemaal Spanjaarden, 1 Duitser die dacht da hij ALLES was, en lesbienes... Bwakkes. Ik voelde me nog slechter.
Na het koken te hebben opgegeven, besloot ik 2 huizen verder in een bar iets warms te gaan drinken. ' t Was een heel mooi hotel, 3 sterren, waar 't warm was en iedereen zeer vriendelijk. Ik warmde op, genoot van mijn boek en dacht wat na over de voorbije dagen. Ik miste mijn familie en vrienden, mijn Perigrinomakkers en was triestig. Zonder veel na te denken, vroeg ik hoeveel 't kostte voor een nacht im het hotel. 20€. Hupla geboekt. Mega chic, schoon, alles nieuw, heel erg warm zalig bed, tv, ... Ik douchte heel erg lang, waste ineens ook AL mijn kleren in het lekkere hete water, kroop onder de dekens en keek TV ! YEP, de camino de Santiago... ahum ahum.
Ik viel heel vroeg in een diepe diepe slaap.
De volgende morgen nam ik ontbijt in bed: koekjes, chocolade, mandarijntjes, druiven, yoghurt. Mmmmmmmmm... De kruimels versierden de lakens, ma 't kon me precies ni deren..
Nadien nam ik opnieuw een heeeeeeeeeeeerlijke WARME douche en ging naar de apotheker. Ik had namelijk zalf tegen ontstekingen gekregen van Monique, ma die was nu op. Nadien kraamde ik alles op en ging ik beneden een warme koffie drinken. Ik had Maurizio's telefoonnummer en besloot hem te bellen. Hij sliep nog en wist niet wie belde, plots viel zijne franc. Oh, Ilse, ik zit hier in een stad met een grote brug en ben hier helemaal alleen!! "Aha, je zit in Portomain" " Si, Si, ma dove sei?" " Sono a Melide, 38.5 km de tu! Sono stanca, ho mal a piedi, anch' io sono solo "
"Cara bella, io parto e vedo dove arrivo. Tu ti devi riposare per il tua gamba tendinite."
Vandaag zou dus een rustdag worden. Ik bleef id bar lezen, at ' s middags een menu en om 14uur ging ik naar de herberg (die opende om 13u). Voor de 2e keer checkte ik in. Toen ik echter de slaapkamer binnenkwam straalde ik van geluk!! Alle caminovrienden waren terug!! YIPPIE!! We vlogen elkaar weer in de armen en ze vroegen waar ik vandaan kwam, want ze hadden me niet gezien. Ik deed mijn verhaal...
Het regende en de andere hadden dus slechts 15 km gewandeld (wat heel kort is op de camino). Oh, wat was ik blij.
De verhalen deden weer de ronde en toen ik naar de keuken ging, was het vollen bak ambiance. De 2 potten stonden op het vuur ( blijkbaar moest je iets aansluiten id gang eer het fornuis goed wekte. De andere pelgrims van de vorige dag waren allemaal uit eten geweest. "Onze groep hield er nogal van gezamelijk te koken en te delen.) en ook Conor had zelf 2 aluminium potjes bij die nuttig werden gebruikt.
Iedereen nam en at smakelijk. 't Werd opnieuw een gezellig samenzijn. Na de maaltijd ging de helft van de jonge bende nog wat drinken id bar, ik had ni veel zin en 'k bleef bij de andere helft op de kamer rondhangen. Lee, Conor, Vinzenz. We praatten wat, sommigen deden de was en de plas terwijl anderen het onder de ijskoude douche uitschreeuwden. Na wat in mijn boek te hebben gelezen, kwam Vinzenz bij me op bed zitten en vroeg of ik Mao nog gezien had. Ik zei da hij in Portomarin was en misschien deze avond nog zou komen.
"Ja ja, er waere es schaffen!" "ich bin sicher dass er kommt" " fuer dich macht er das".'k Vond da wa raar, ma we zouden wel zien...
Nadien ging ik bij de hippe oudjes id keuken zitten= 2 oudere Spaanse mannen: 67j en 58 j die steeds vree zaten te juichen als we elkaar kruisten of id zelfde herberg aankwamen. Vree kluchtige verhalen en diken ambiance, dan nog Luca, een Italiaan van Milaan ( de eerste keer dat ik hem zag) en dan nog een nieuwe Spanjaard die de noordelijke route deed in omgekeerde volgorde en met de fiets. In heel de periode had hij 4 mensen ontmoet! Wow, amaai, da zou voor mij wel heel zwaar zijn... Hij vond da goed en genoot van de stilte en de rust, ma was nu ook wel eens blij in compagnie te zijn. Tenslotte was er nog ne vree specialen typ die al een jaar ah rondtreen was en trots al zijn stempels en diploma's van de verschillende routes toonde. Hij praatte voortdurend tegen zichzelf, tegen een kat die door het raam keek, dronk fanta met witte wijn,...
Wat tijd ging voorbij toen Juan de hippie in de gang plots riep: "Hey: el Siciliano e arrivato!!"
Ja, hij had het dus gedaan!! We tikten met onze wijsvingers tegen elkaar ( hij vond da we een teken moesten hebben als we elkaar tegenkwamen) en begonen te lachen. Hij was kletsnat en 't was 20u30. Pikdonker met andere woorden en heel laat voor de pelgrims van deze periode. Hij zei dat hij de laatste km verkeerd gelopen was (ja, soms zijn de paden heel slecht aangeduid en ih donker moest het vreselijk moeilijk zijn) en 44 km had gewandeld.
Hij douchte en begon steevast zijn spaghetti te koken.Nadien verdween hij id nacht.
Ik bleef de hele avond met de anderen id keuken. Om 23u gingen we slapen.
's Morgens is 't berekoud! Alles is bevroren en het is even doorbijten. Na 5 minuten stappen kwam ik de oudjes weer tegen. Ze hadden ontbijt genomen in een bar ( de meeste pelgrims doen dit. Desayuno in een bar, warme koffie en wat toast) en waren klaar voor de nieuwe dag.
We stapten wat samen, maar algauw liet ik de anderen achter. Na een 2-tal uurkes kwam ik Philip tegen. Hij was ah ontbijten aan een standbeeld. Hij riep en we praatten wat, aten wa koekskes en deden wa onnozel. Intussen passeerden Miriam en Rafael die ik niet meer gezien had sinds Vega del Valcarce, Monique en Alain, de Fransen, het Canadese koppel en nog een paar anderen. Plezant als iedereen je groet en een praatje maakt. In deze tijd van het jaar kent iedereen elkaar, weet ook iedereen wat de andere zijn lichamelijke kwaaltjes zijn
(en da zijn er veel, ze! Iedereen tsjoolt wel met iets, ma iedereen helpt en steunt elkaar ook. De besten zijn die die op sadalen met sokken lopen of lage schoenen. De mensen met bergschoenen en zware rugzakken hebben meest last.) je weet hoe de nacht verlopen is, enz. Er is een immense verbondenheid. Heel speciaal...
Philip en ik liepen een 2-tal uurkes samen. 't Was uiterst aangenaam, goeie babbel. Ook bereikten we het "magische punt" van de 100km. Heel erg bizar (zeker voor de mensen die er al 600 km hadden opzitten). We namen een foto en trokken verder.Rond de middag kwam ik Thierry de Belg weer tegen. Hij genoot op een terrasje in de zon van een glas wijn en een broodje. Ik vroeg hem of hij een leuke verjaardag had gehad ('t was de dag voordien) en of hij 't gevierd had. Jaja, hij glunderde. "'k Ben helemaal alleen uit eten geweest en heb voor 8€ immens veel en lekker kunnen eten."
Philip zei da hij een plekje zou zoeken om te eten. Ik zei dak nog even met Thierry wou praten en dak dan ook ergens zou eten, ma da hij niet moest wachten.'t Was 12 uur en velen hadden knorrende magen. Telkens wanneer ik wou stoppen, lagen pelgrims in groepjes of alleen in de weide in de zon te eten. Iedereen was over een hekje of zo geklauterd om een mooi plekje te bemachtigen. Na een 30 min zat ik ook on top of the world. Marvellous view!
De rest van de dag liep ik alleen, 'k voelde me niet goed, mijn maag deed weer immens zeer en eveneens mijn been. Er zat, voor de eerste keer, een redelijk koude wind en 't was koud wat dus niet aanzette tot rusten.
Rond de middag was ik kapot. Mijn been deed zeer: ik denk dat het is omdat ik de hele tijd op de sandalen van Mao liep. Gevolg: mijn blaren waren stukken beter, ma nog steeds zien mijn voeten er niet uit. Ma ik heb nu last van die ontsteking... Ai ai ai...
Ik verplichtte mezelf te rusten, ma t was ijskoud. 2 uur later besloot ik te liften naar de volgende herberg. Na een tijdje (want het was een heel erg verlaten stuk langs boerewegen) kon ik meerijden met een jong koppel. Ik zei dak naar de Palas do rey wou en ze zeiden ok.
Ik volgde nauwgezet het parcours, ma na een tijdje reden we over de snelweg. Ik vroeg hen waarheen ze reden. Naar Melide!! Oeps! Fuck! Da was 15 km verderop!! Ze wilden me niet zomaar ergens droppen en zetten me af ih centrum v Melide. Ja, lap, daar stond ik dan...
Ik voelde me een bedrieger omdak de St-Jacobsweg ni gevolgd had en ipv 3 km 15 km verderop zat! 'k Overwoog om terug liften naar Palac do Rey, ma 't regende, 't was koud en ik had overal zeer. 'k Zocht de herberg op ( er was slechts 1) en 'k wou een warme douche en warm eten.
Na een uur kookte het water nog niet (ik had soep en eieren gekocht voor 't gemak) en ik begon me te vervloeken. Da was mijn straf omdak gelift had! De herberg was koud, in de gigantische keuken waren slechts 2 potten, de platen werkten niet en in de herberg kwamen allemaal "andere" pelgrims aan.
Ik zei niet veel, obsereerde slechts en besefte welk een geluk ik had met "mijn companen". Eigenlijk zat ik nu een dag voor op schema en was ik samen met allemaal Spanjaarden, 1 Duitser die dacht da hij ALLES was, en lesbienes... Bwakkes. Ik voelde me nog slechter.
Na het koken te hebben opgegeven, besloot ik 2 huizen verder in een bar iets warms te gaan drinken. ' t Was een heel mooi hotel, 3 sterren, waar 't warm was en iedereen zeer vriendelijk. Ik warmde op, genoot van mijn boek en dacht wat na over de voorbije dagen. Ik miste mijn familie en vrienden, mijn Perigrinomakkers en was triestig. Zonder veel na te denken, vroeg ik hoeveel 't kostte voor een nacht im het hotel. 20€. Hupla geboekt. Mega chic, schoon, alles nieuw, heel erg warm zalig bed, tv, ... Ik douchte heel erg lang, waste ineens ook AL mijn kleren in het lekkere hete water, kroop onder de dekens en keek TV ! YEP, de camino de Santiago... ahum ahum.
Ik viel heel vroeg in een diepe diepe slaap.
De volgende morgen nam ik ontbijt in bed: koekjes, chocolade, mandarijntjes, druiven, yoghurt. Mmmmmmmmm... De kruimels versierden de lakens, ma 't kon me precies ni deren..
Nadien nam ik opnieuw een heeeeeeeeeeeerlijke WARME douche en ging naar de apotheker. Ik had namelijk zalf tegen ontstekingen gekregen van Monique, ma die was nu op. Nadien kraamde ik alles op en ging ik beneden een warme koffie drinken. Ik had Maurizio's telefoonnummer en besloot hem te bellen. Hij sliep nog en wist niet wie belde, plots viel zijne franc. Oh, Ilse, ik zit hier in een stad met een grote brug en ben hier helemaal alleen!! "Aha, je zit in Portomain" " Si, Si, ma dove sei?" " Sono a Melide, 38.5 km de tu! Sono stanca, ho mal a piedi, anch' io sono solo "
"Cara bella, io parto e vedo dove arrivo. Tu ti devi riposare per il tua gamba tendinite."
Vandaag zou dus een rustdag worden. Ik bleef id bar lezen, at ' s middags een menu en om 14uur ging ik naar de herberg (die opende om 13u). Voor de 2e keer checkte ik in. Toen ik echter de slaapkamer binnenkwam straalde ik van geluk!! Alle caminovrienden waren terug!! YIPPIE!! We vlogen elkaar weer in de armen en ze vroegen waar ik vandaan kwam, want ze hadden me niet gezien. Ik deed mijn verhaal...
Het regende en de andere hadden dus slechts 15 km gewandeld (wat heel kort is op de camino). Oh, wat was ik blij.
De verhalen deden weer de ronde en toen ik naar de keuken ging, was het vollen bak ambiance. De 2 potten stonden op het vuur ( blijkbaar moest je iets aansluiten id gang eer het fornuis goed wekte. De andere pelgrims van de vorige dag waren allemaal uit eten geweest. "Onze groep hield er nogal van gezamelijk te koken en te delen.) en ook Conor had zelf 2 aluminium potjes bij die nuttig werden gebruikt.
Iedereen nam en at smakelijk. 't Werd opnieuw een gezellig samenzijn. Na de maaltijd ging de helft van de jonge bende nog wat drinken id bar, ik had ni veel zin en 'k bleef bij de andere helft op de kamer rondhangen. Lee, Conor, Vinzenz. We praatten wat, sommigen deden de was en de plas terwijl anderen het onder de ijskoude douche uitschreeuwden. Na wat in mijn boek te hebben gelezen, kwam Vinzenz bij me op bed zitten en vroeg of ik Mao nog gezien had. Ik zei da hij in Portomarin was en misschien deze avond nog zou komen.
"Ja ja, er waere es schaffen!" "ich bin sicher dass er kommt" " fuer dich macht er das".'k Vond da wa raar, ma we zouden wel zien...
Nadien ging ik bij de hippe oudjes id keuken zitten= 2 oudere Spaanse mannen: 67j en 58 j die steeds vree zaten te juichen als we elkaar kruisten of id zelfde herberg aankwamen. Vree kluchtige verhalen en diken ambiance, dan nog Luca, een Italiaan van Milaan ( de eerste keer dat ik hem zag) en dan nog een nieuwe Spanjaard die de noordelijke route deed in omgekeerde volgorde en met de fiets. In heel de periode had hij 4 mensen ontmoet! Wow, amaai, da zou voor mij wel heel zwaar zijn... Hij vond da goed en genoot van de stilte en de rust, ma was nu ook wel eens blij in compagnie te zijn. Tenslotte was er nog ne vree specialen typ die al een jaar ah rondtreen was en trots al zijn stempels en diploma's van de verschillende routes toonde. Hij praatte voortdurend tegen zichzelf, tegen een kat die door het raam keek, dronk fanta met witte wijn,...
Wat tijd ging voorbij toen Juan de hippie in de gang plots riep: "Hey: el Siciliano e arrivato!!"
Ja, hij had het dus gedaan!! We tikten met onze wijsvingers tegen elkaar ( hij vond da we een teken moesten hebben als we elkaar tegenkwamen) en begonen te lachen. Hij was kletsnat en 't was 20u30. Pikdonker met andere woorden en heel laat voor de pelgrims van deze periode. Hij zei dat hij de laatste km verkeerd gelopen was (ja, soms zijn de paden heel slecht aangeduid en ih donker moest het vreselijk moeilijk zijn) en 44 km had gewandeld.
Hij douchte en begon steevast zijn spaghetti te koken.Nadien verdween hij id nacht.
Ik bleef de hele avond met de anderen id keuken. Om 23u gingen we slapen.
Sarria-Portomarin
In Sarria ging ik na mijn dutje wa rondwandelen. Ik vond het super raar dat ik nog helemaal alleen in de herberg was en besloot te veranderen. Snel vond ik de andere, 6€, gratis internet, keuken, groot terras, kamer met haard, goede slaapkamers en grote badkamers. Ik veranderde en op mijn terugtocht kwam ik Conor de Ier met de baard, Vinzenz de Duitser, Juan de Spaanse hippie, Joseph de Tsjechische "profeet" en Thierry de Belg tegen. Ze zaten in een parkje bier te drinen en riepen me.
Heeeeey !! Zo lang geleden!! hoe is het met je?? Na onze verhalen, vroegen ze in welke herberg ik sliep. Ze besloten ook in deze te gaan.
's Avonds koken de meeste mensen samen. Heel erg gezellig en veel ambiance id keuken. Ik had echter nog veel last van maag en zei dak zelf iets zou bereiden. Ik at kip met broccoli. Mmmmmmm heerlijk. Nadien voelde i me al stukken beter.
Na heeeeel lang internet (ja, den blog moest wa geüpdate worden, ee) en wa babbelen, zei de herbergier dat er gratis drank id herberg was. Ik zei dak ziek was en ni zou drinken, ma dak graag op zijn uitnodigig inging.
Toen ik aankwam, zat iedereen lekker gezellig bij de haard te babbelen en te nippen van de schnapps... (Er waren 3 soorte likeuren. Straf, straffer, strafst).
Philip de Duitser sliep in de herberg naast ons, 8€, waar je lakens en dekens kreeg. Hij was de enige van de "jonge garde" en daarom bracht hij de avond door bij ons. ( De meesten herbergiers doen daar niet moeilijk om. Er zijn meestal 2-3 refugio's en wat hostals en hotels. Als je dus s aonds de dag alleen beëindigt, moet je op zoek gaan naar de anderen alsje gezelschap wenst. Maar meestal spreek je op voorhand af, of wacht je elkaar wat op id bar ih dorp)
Goed, het haardvuur.
Het nippen van het glas werd naarmate de avond en nacht viel gieten en zuipen... grootse verhalen werden geopenbaard en de lachbatterijen werden ten volle opgeladen. De sfeer was optimaal. Geleidelijk aan besloot iemand zijn nest in te kruipen. Tot het haardvuur uiteindelijk alleen achterbleef...
't Was een mooie avond...
Next day: Sarria-Portomarin
Hele dag alleen gewandeld, mooi weer gehad, wel nog heel erg zwak en buik maakte constant lawaai, ook constant boeren laten... ambetant. Hopelijk snel voorbij.
Na 22 km aangekomst in Portomarin. Het laatste eind bergop (stadscentrum ligt op redelijke hoogte). Ik vond de grote herberg niet en besloot wat in de zon te ontspannen. Aa de kerk zag ik Annelies, de vrouw van Noorwegen die ik de eerste keer in Ponferrada was tegengekomen. (zij had de hele nacht liggen hoesten en iedereen wakker gehouden.)
We praatten wat en ze zei dat ze een hele goede privE herberg had gevonden. Ik ging erheen, 8€, en kreeg van de knappe en megasy`mpathieke Spajaard een eigen kamer met mega grote badkamer!! De deur was echter een gordijn- ma eigenlijk is dit niet vermeldenswaardig- Potverdorie da was wel eens chic, ze. ¡ GRACIAS!
De zon scheen VOLLEN BAK id kamer en badkamer, er waren reusachtige vensters en het uitzicht was wondermooi! Ik kleedde me uit en waw, wat een euforisch moment! Hoe zalig was dit!! Ik stond daar gewoon naakt in de zon te douchen met uitzicht op de bergen! Mega ! WAW!' k Wou foto's trekken, ma ja, die kon, of beter wou ik toch nooit " publiceren" en 'k besloot dus gewoon te genieten vh moment. Onbeschrijfelijk...
Nadien deed ik boodschappen voor de volgende dag, bezocht de kerk en wou 's avonds warm eten ih restaurant (want er was geen keuken en ik snakte wederom naar iets warms). Nog steeds had ik geen andere mensen gezien. Vreemd. Om 7u ging ik naar de mis (heel mooi kerkje) en toen ik terugkeerde naar de herberg, zaten Joel de Fransman, Annelies van Noorwegen, Monique en Alain van Frankrijk aan tafel. Ze wilden juist bestellen en vroeg of ik mee at. Graag. We aten de Pelgrimsmenu (soep- vis- kaas met fruit) en 't smaakte. Ik voelde me weer wa op krachte komen en toen de "oudjes" -45+, sorry, ze - hun bed opzochten (zij lagen allemaal samen in 1 grote kamer!!), had ik nog een goede babbel met Annelies. Ze wou nog kort een sigaretje roken, ma uiteindelijk raakte haar pakje half op. Ja, we bleven plakken... Toen zei ze da ze naar bed moest want ze zou de morgen erop met Joel wandelen en hij wou om 6uur vertrekken. 'k Wenste haar een goede nacht toe en 'k had vree zin om nog wa verder te lezen in mijn boek bij de haard. Zalig...
Na een paar uurkes lag ook ik in mjn slaapzak in dromenland.
Heeeeey !! Zo lang geleden!! hoe is het met je?? Na onze verhalen, vroegen ze in welke herberg ik sliep. Ze besloten ook in deze te gaan.
's Avonds koken de meeste mensen samen. Heel erg gezellig en veel ambiance id keuken. Ik had echter nog veel last van maag en zei dak zelf iets zou bereiden. Ik at kip met broccoli. Mmmmmmm heerlijk. Nadien voelde i me al stukken beter.
Na heeeeel lang internet (ja, den blog moest wa geüpdate worden, ee) en wa babbelen, zei de herbergier dat er gratis drank id herberg was. Ik zei dak ziek was en ni zou drinken, ma dak graag op zijn uitnodigig inging.
Toen ik aankwam, zat iedereen lekker gezellig bij de haard te babbelen en te nippen van de schnapps... (Er waren 3 soorte likeuren. Straf, straffer, strafst).
Philip de Duitser sliep in de herberg naast ons, 8€, waar je lakens en dekens kreeg. Hij was de enige van de "jonge garde" en daarom bracht hij de avond door bij ons. ( De meesten herbergiers doen daar niet moeilijk om. Er zijn meestal 2-3 refugio's en wat hostals en hotels. Als je dus s aonds de dag alleen beëindigt, moet je op zoek gaan naar de anderen alsje gezelschap wenst. Maar meestal spreek je op voorhand af, of wacht je elkaar wat op id bar ih dorp)
Goed, het haardvuur.
Het nippen van het glas werd naarmate de avond en nacht viel gieten en zuipen... grootse verhalen werden geopenbaard en de lachbatterijen werden ten volle opgeladen. De sfeer was optimaal. Geleidelijk aan besloot iemand zijn nest in te kruipen. Tot het haardvuur uiteindelijk alleen achterbleef...
't Was een mooie avond...
Next day: Sarria-Portomarin
Hele dag alleen gewandeld, mooi weer gehad, wel nog heel erg zwak en buik maakte constant lawaai, ook constant boeren laten... ambetant. Hopelijk snel voorbij.
Na 22 km aangekomst in Portomarin. Het laatste eind bergop (stadscentrum ligt op redelijke hoogte). Ik vond de grote herberg niet en besloot wat in de zon te ontspannen. Aa de kerk zag ik Annelies, de vrouw van Noorwegen die ik de eerste keer in Ponferrada was tegengekomen. (zij had de hele nacht liggen hoesten en iedereen wakker gehouden.)
We praatten wat en ze zei dat ze een hele goede privE herberg had gevonden. Ik ging erheen, 8€, en kreeg van de knappe en megasy`mpathieke Spajaard een eigen kamer met mega grote badkamer!! De deur was echter een gordijn- ma eigenlijk is dit niet vermeldenswaardig- Potverdorie da was wel eens chic, ze. ¡ GRACIAS!
De zon scheen VOLLEN BAK id kamer en badkamer, er waren reusachtige vensters en het uitzicht was wondermooi! Ik kleedde me uit en waw, wat een euforisch moment! Hoe zalig was dit!! Ik stond daar gewoon naakt in de zon te douchen met uitzicht op de bergen! Mega ! WAW!' k Wou foto's trekken, ma ja, die kon, of beter wou ik toch nooit " publiceren" en 'k besloot dus gewoon te genieten vh moment. Onbeschrijfelijk...
Nadien deed ik boodschappen voor de volgende dag, bezocht de kerk en wou 's avonds warm eten ih restaurant (want er was geen keuken en ik snakte wederom naar iets warms). Nog steeds had ik geen andere mensen gezien. Vreemd. Om 7u ging ik naar de mis (heel mooi kerkje) en toen ik terugkeerde naar de herberg, zaten Joel de Fransman, Annelies van Noorwegen, Monique en Alain van Frankrijk aan tafel. Ze wilden juist bestellen en vroeg of ik mee at. Graag. We aten de Pelgrimsmenu (soep- vis- kaas met fruit) en 't smaakte. Ik voelde me weer wa op krachte komen en toen de "oudjes" -45+, sorry, ze - hun bed opzochten (zij lagen allemaal samen in 1 grote kamer!!), had ik nog een goede babbel met Annelies. Ze wou nog kort een sigaretje roken, ma uiteindelijk raakte haar pakje half op. Ja, we bleven plakken... Toen zei ze da ze naar bed moest want ze zou de morgen erop met Joel wandelen en hij wou om 6uur vertrekken. 'k Wenste haar een goede nacht toe en 'k had vree zin om nog wa verder te lezen in mijn boek bij de haard. Zalig...
Na een paar uurkes lag ook ik in mjn slaapzak in dromenland.
vrijdag 16 november 2007
Vega de Valcarde- Triacastela
Een nieuwe dag brak aan...
Ik vroeg Mao of we die dag samen zouden wandelen en hij ging akkoord. De hele dag (' t was een helse tocht) was 't weer hilariteit alom. Nu en dan liepen we alleen en wachtten we elkaar op tot hij zei dak beter alleen zou verder stappen omda hij te traag was. Zo geschiede het...
de hele dag kruiste ik De Duitser, de Australiaan en het koppel van Nieuw- Zeeland, ma Maurizio bleek nergens te bespeuren. Later vertelde hij dat hij zijn i- Pod was vergeten in de herberg en dus was terug gekeerd.
Iedereen had ons gewaarschuwd dat het weer in Galicië zou keren: Voorspelling: regen, sneeuw en 10 tot 15 graden kouder. Het bleek gene zever!! Reeds in de verte zagen we grote wolken hangen en heel bizar ma vanaf de grens in GalicIë begon het te regenen en zag je geen steek meer. Ik vond da redelijk gevaarlijk en besloot de anderen op te wachten. In de herbegrg in
El Cebreiro (1400m) kleedde ik me om (poncho, regenjas,..) na een kwartierke kwam Josh, De Australiaan binnen en sprong een gat in de lucht. Oh, I'm so glad you're here. I was so scared, I couldn ' t see anything anymore. Please drink a coffee with me and can we go together..Yes, of course. ik was ook blij dak ni meer alleen was. Na een tijdje kwam ook het koppel, Scott & Rebecca, binnen en ook zij deden hetzelfde verhaal.
Plots riep Josh: "hey, the Italian boy just passed by!" Ik geloofde hem niet, ma he swore on his mother's head! Ik ging kijken en idd. Het Italiaanse vlagske liep door de regen. Ik holde hem achterna en hij was doodcontent me te zien.
Iedereen was bang geweest en wou nu niet meer alleen verder. We splitsten ons op en vertrokken.
Amaai, wat was ik blij dak die dag niet alleen was!! Het weer ging van kwaad naar erger, we zagen geen steek en alle herbergen die we tegnkwamen waren CERRADO! Ik was doodop, moe, kapot, had geen eten meer en we moesten nog 20 km vderder. Vreselijk!
In een koestal schuilden we even en Mao gaf me wat gedroogde vijgen: Ge moet calorieën opdoen, want 't is nog een hele poos. Net toen we wilden vertrekken kwam Lee, de Koreaanse aan. We noemen heer Ping Ping omda ze nooit iets begrijpt en praktisch geen Engels verstaat. " Please please", wait for me... Toen waren we met drie...
De duisternis en de regen viel, 't werd koud en we wisten echt niet hoever we nog moesten. Gelukkig kenden we mekaar u al een beetje en we wisten elkaar ook vree goe op te vrolijken. Maurizio zei: " ik heb 32 dagen heen heel rustige camino gehad en sinds dak jou ken, gebeurt er vanalles, ma is ' t ook de max. Ik heb in geen tijden zo gelachen en mijn buik doet zeer van de voorbije drie dagen met je op te trekken.
Lachen is gezond...
Ja, er gebeurde nog vanalles, ma uiteindelijk kwamen we om 20uur in de herberg aan. Iedereen begon te lachen en omarmde me! Ah, zo chic dadde hier zijt! En, wa gade deze nacht doen? Ge hebt hier geen alarm dadde kunt doen afgaan...
Er was echter geen keuken, dus ging Mao wa verder om te kunnen koken. Alee, kom mee met mij, zei hij, ma ik had geen zin meer om de rugzak weer op te nemen en door regen en wind met pak en zak een andere herberg te zoeken. Hij was triest en 'k zei dak hem zou vergezellen, ma dak hier bleef slapen.
Na 7 min vonden we een mooie albergue mEt keuken. Hij "chanteerde" me als volgt: " als je verandert van herberg, kook ik voor je!! " Haha, eigenlijk wel chic achteraf gezien. Ma ik zag 't niet zitten en wou me niet slaafs gaan opstellen dus dankte ik hem vriendelijk. We wensten elkaar een goede nachtrust en gingen elk onze kant uit.
Ik ging met de Koreaanse boodschappen doen en keerde dan terug naar de herberg.
We kletsten en lachten nog wat na, aten voor de zoveelste keer KOUD (brood, chips, tonijn, salade uit blik, yoghurt, fruit, sardinen) want na zo'n tocht snak je eigenlijk echt naar iets warms.
We haden Mao beter gevolgd naar zijn herberg...
Na een uurke besloot ik ook mijn bedje op te zoeken: ik was gebroken, kapot, op op op. Overal had ik pijn en ik had het ijskoud. ' s Nachts kon ik de slaap niet vatten. Ben deze nacht 5 keer opgestaan om te kotsen. Man, man , man 'k weet niet waar alles vandaan kwam, ze...
De laatste keer had ik te laat het toilet bereikt en ALLES was ernaast! Vreselijk.
Ik voelde me miserabel, ma had geen andere keus dan alles op te kuisen. De kamers en slaapkamers hadden enkel klapdeuren dus je kon alles horen van de ander. Iedereen werd wakker. Philip, De Duitser kwam kijken en vroeg of het ging. Ik had mijn oordoppen nog in en had hem niet horen aankomen. Plots stond hij daar ook in "nacht tenu" (meeste caminogangers slapen in hun gewone kledij, anderen in T-shirt en allerlei sorten onderbroeken!! Zou boeiend zijn om eens ne modeshow van de Pelgrimsonderbroeken te zien, ze!! Bon, hij gewoon T-shirt en boxershort) Ik schrok en nam verwijderde de oordoppen, excuseerde me voor al het lawaai, maar hij zei dak daar niet moest mee inzitten, "Soll ich dir hilfen mit saubermachen?" "Nein, danke:" Ja, ik kon hem da toch ni aandoen. 'k Vond het wel enorm lief. Ook hij had het Caminovirus gehad, het beloofde 3 dagen te duren: eerst 2 dagen overgeven en dan diaree...
Ja, kijk we zien hoever we geraken.
Goed, vandaag doodmoe opgestaan en heel erg zwak. Ik heb ' t laatste stuk gelift en kon in de albergue in Sarria bed kruipen. 'k Heb heel goe geslapen. Nu wat eten en hopelijk morgen beter.
ik lees achteraf alles na, nu nog volop ongesensureerde versie en nog heel wa taferelen niet vermeld.
De camino is echt iets heel speciaals en heel erg moois!!
voor mij is het tot hier toe heel erg geslaagd iets wonder wonder moois!!
tot eenvolgende
ilse
Ik vroeg Mao of we die dag samen zouden wandelen en hij ging akkoord. De hele dag (' t was een helse tocht) was 't weer hilariteit alom. Nu en dan liepen we alleen en wachtten we elkaar op tot hij zei dak beter alleen zou verder stappen omda hij te traag was. Zo geschiede het...
de hele dag kruiste ik De Duitser, de Australiaan en het koppel van Nieuw- Zeeland, ma Maurizio bleek nergens te bespeuren. Later vertelde hij dat hij zijn i- Pod was vergeten in de herberg en dus was terug gekeerd.
Iedereen had ons gewaarschuwd dat het weer in Galicië zou keren: Voorspelling: regen, sneeuw en 10 tot 15 graden kouder. Het bleek gene zever!! Reeds in de verte zagen we grote wolken hangen en heel bizar ma vanaf de grens in GalicIë begon het te regenen en zag je geen steek meer. Ik vond da redelijk gevaarlijk en besloot de anderen op te wachten. In de herbegrg in
El Cebreiro (1400m) kleedde ik me om (poncho, regenjas,..) na een kwartierke kwam Josh, De Australiaan binnen en sprong een gat in de lucht. Oh, I'm so glad you're here. I was so scared, I couldn ' t see anything anymore. Please drink a coffee with me and can we go together..Yes, of course. ik was ook blij dak ni meer alleen was. Na een tijdje kwam ook het koppel, Scott & Rebecca, binnen en ook zij deden hetzelfde verhaal.
Plots riep Josh: "hey, the Italian boy just passed by!" Ik geloofde hem niet, ma he swore on his mother's head! Ik ging kijken en idd. Het Italiaanse vlagske liep door de regen. Ik holde hem achterna en hij was doodcontent me te zien.
Iedereen was bang geweest en wou nu niet meer alleen verder. We splitsten ons op en vertrokken.
Amaai, wat was ik blij dak die dag niet alleen was!! Het weer ging van kwaad naar erger, we zagen geen steek en alle herbergen die we tegnkwamen waren CERRADO! Ik was doodop, moe, kapot, had geen eten meer en we moesten nog 20 km vderder. Vreselijk!
In een koestal schuilden we even en Mao gaf me wat gedroogde vijgen: Ge moet calorieën opdoen, want 't is nog een hele poos. Net toen we wilden vertrekken kwam Lee, de Koreaanse aan. We noemen heer Ping Ping omda ze nooit iets begrijpt en praktisch geen Engels verstaat. " Please please", wait for me... Toen waren we met drie...
De duisternis en de regen viel, 't werd koud en we wisten echt niet hoever we nog moesten. Gelukkig kenden we mekaar u al een beetje en we wisten elkaar ook vree goe op te vrolijken. Maurizio zei: " ik heb 32 dagen heen heel rustige camino gehad en sinds dak jou ken, gebeurt er vanalles, ma is ' t ook de max. Ik heb in geen tijden zo gelachen en mijn buik doet zeer van de voorbije drie dagen met je op te trekken.
Lachen is gezond...
Ja, er gebeurde nog vanalles, ma uiteindelijk kwamen we om 20uur in de herberg aan. Iedereen begon te lachen en omarmde me! Ah, zo chic dadde hier zijt! En, wa gade deze nacht doen? Ge hebt hier geen alarm dadde kunt doen afgaan...
Er was echter geen keuken, dus ging Mao wa verder om te kunnen koken. Alee, kom mee met mij, zei hij, ma ik had geen zin meer om de rugzak weer op te nemen en door regen en wind met pak en zak een andere herberg te zoeken. Hij was triest en 'k zei dak hem zou vergezellen, ma dak hier bleef slapen.
Na 7 min vonden we een mooie albergue mEt keuken. Hij "chanteerde" me als volgt: " als je verandert van herberg, kook ik voor je!! " Haha, eigenlijk wel chic achteraf gezien. Ma ik zag 't niet zitten en wou me niet slaafs gaan opstellen dus dankte ik hem vriendelijk. We wensten elkaar een goede nachtrust en gingen elk onze kant uit.
Ik ging met de Koreaanse boodschappen doen en keerde dan terug naar de herberg.
We kletsten en lachten nog wat na, aten voor de zoveelste keer KOUD (brood, chips, tonijn, salade uit blik, yoghurt, fruit, sardinen) want na zo'n tocht snak je eigenlijk echt naar iets warms.
We haden Mao beter gevolgd naar zijn herberg...
Na een uurke besloot ik ook mijn bedje op te zoeken: ik was gebroken, kapot, op op op. Overal had ik pijn en ik had het ijskoud. ' s Nachts kon ik de slaap niet vatten. Ben deze nacht 5 keer opgestaan om te kotsen. Man, man , man 'k weet niet waar alles vandaan kwam, ze...
De laatste keer had ik te laat het toilet bereikt en ALLES was ernaast! Vreselijk.
Ik voelde me miserabel, ma had geen andere keus dan alles op te kuisen. De kamers en slaapkamers hadden enkel klapdeuren dus je kon alles horen van de ander. Iedereen werd wakker. Philip, De Duitser kwam kijken en vroeg of het ging. Ik had mijn oordoppen nog in en had hem niet horen aankomen. Plots stond hij daar ook in "nacht tenu" (meeste caminogangers slapen in hun gewone kledij, anderen in T-shirt en allerlei sorten onderbroeken!! Zou boeiend zijn om eens ne modeshow van de Pelgrimsonderbroeken te zien, ze!! Bon, hij gewoon T-shirt en boxershort) Ik schrok en nam verwijderde de oordoppen, excuseerde me voor al het lawaai, maar hij zei dak daar niet moest mee inzitten, "Soll ich dir hilfen mit saubermachen?" "Nein, danke:" Ja, ik kon hem da toch ni aandoen. 'k Vond het wel enorm lief. Ook hij had het Caminovirus gehad, het beloofde 3 dagen te duren: eerst 2 dagen overgeven en dan diaree...
Ja, kijk we zien hoever we geraken.
Goed, vandaag doodmoe opgestaan en heel erg zwak. Ik heb ' t laatste stuk gelift en kon in de albergue in Sarria bed kruipen. 'k Heb heel goe geslapen. Nu wat eten en hopelijk morgen beter.
ik lees achteraf alles na, nu nog volop ongesensureerde versie en nog heel wa taferelen niet vermeld.
De camino is echt iets heel speciaals en heel erg moois!!
voor mij is het tot hier toe heel erg geslaagd iets wonder wonder moois!!
tot eenvolgende
ilse
Villafranca del Bierzo-Vega de Valcarce
De volgende dag namen we afscheid van de herbergiers, die er nu konden lachen met het voorval. We zeiden da we om 23 uur waren aanmgekomenm, ma achteraf zei Mao da zijn uurwerk 30 minuten " te laat stond" dus waren we daar maar om 23u30 of zo aangekomen. tja, Italianen en tijd... ' t Is niet zoals Afrikanen ma ze hebben der toch ook ne slag van mee, ze.
Goed we besloten samen te vertrekken, hilariteit alom van de vorige dag, ma na een tijdje zei ik dak wa alleen wou lopen. Hij liep echter ook wa trager en stopte nu en dan om in een barke een espresso te drinken. Hij vroeg me echter om in Villafranca te wachten. En da deed ik dan ook. We kwamen aan, na wederom een wonderschone zonnige dag in de bergen, in een heel klein stadje. De herberg was open, ma er was niemand daar. Na een tijdje waren ook de Koreaanse , Lee, een koppel van Nieuw- Zeeland Josh and , een Australiër en een Duitser aan. ' t Was heel erg gezellig. We zaten buiten in de zon, kookten tesamen en zaten op het terras tot de nacht viel. Op ons balkonnetje ( de keuken was terug buiten) 'hadden we uitzicht op een oud fort en de maan. Magnifiek.
In de namiddag, na aankomst, kennismaking met de anderen en boodschappen, wilde Mao het fort op de berg beklimmen. ' t Was heel erg hoog, ma ni zo veraf en ik besloot mee te gaan. ' t Werd wederom eem wondermooie tocht en wat voor een beklimming!!
UItgeteld aangekomen, gingen we elk onze kant op. het uitzicht was adembenemend. Een heel apart gevoel bekroop me en ik kon haast wenenen van de pracht van de natuur die je daarboven had. Sprakeloos. na een kwartierke zocht Mao me op en vroeg hij wat er scheelde: 'k Vertelde dak zo getroffen was van de schoonheid en da hij me even alleen moest laten. We keerden in stilte terug.
' s Avonds zaten we allen samen nog gezellig buiten oh terras ( en dekens rondom ons geslagen) wa te keuvelen en te genieten van ons wijntje. Gezellig. Mooi, intiem, onvergetelijk.
' t Was ook eens speciaal omda het deze keer enkel jonge mensen waren. Normaal is er een mengelmoes aan mensen, jong en oud.
Toen het te koud werd, gingen we nog een theetje drinken in een bar in het dorpje en kropen we nadien ons nestje in.
Goed we besloten samen te vertrekken, hilariteit alom van de vorige dag, ma na een tijdje zei ik dak wa alleen wou lopen. Hij liep echter ook wa trager en stopte nu en dan om in een barke een espresso te drinken. Hij vroeg me echter om in Villafranca te wachten. En da deed ik dan ook. We kwamen aan, na wederom een wonderschone zonnige dag in de bergen, in een heel klein stadje. De herberg was open, ma er was niemand daar. Na een tijdje waren ook de Koreaanse , Lee, een koppel van Nieuw- Zeeland Josh and , een Australiër en een Duitser aan. ' t Was heel erg gezellig. We zaten buiten in de zon, kookten tesamen en zaten op het terras tot de nacht viel. Op ons balkonnetje ( de keuken was terug buiten) 'hadden we uitzicht op een oud fort en de maan. Magnifiek.
In de namiddag, na aankomst, kennismaking met de anderen en boodschappen, wilde Mao het fort op de berg beklimmen. ' t Was heel erg hoog, ma ni zo veraf en ik besloot mee te gaan. ' t Werd wederom eem wondermooie tocht en wat voor een beklimming!!
UItgeteld aangekomen, gingen we elk onze kant op. het uitzicht was adembenemend. Een heel apart gevoel bekroop me en ik kon haast wenenen van de pracht van de natuur die je daarboven had. Sprakeloos. na een kwartierke zocht Mao me op en vroeg hij wat er scheelde: 'k Vertelde dak zo getroffen was van de schoonheid en da hij me even alleen moest laten. We keerden in stilte terug.
' s Avonds zaten we allen samen nog gezellig buiten oh terras ( en dekens rondom ons geslagen) wa te keuvelen en te genieten van ons wijntje. Gezellig. Mooi, intiem, onvergetelijk.
' t Was ook eens speciaal omda het deze keer enkel jonge mensen waren. Normaal is er een mengelmoes aan mensen, jong en oud.
Toen het te koud werd, gingen we nog een theetje drinken in een bar in het dorpje en kropen we nadien ons nestje in.
Foncebadon Riego de Ambros, Mollinasseca, Ponferrada
Ok. internet terug vrij.
Na een nacht in de "Boeddhistische herberg" te hebben geslapen ben ik, na een uitgebreid lekker ontbijt ( fruit, yoghurt, toast, thee, koekjes) die je voor 4 euro in de herberg kon nuttigen vertrokken.
' t Was koud (' s morgens zijn de plassen en de grasprietjes bevroren) maar vanals je wat atapt, krijg je 't warm. Ik ga dan 's morgens ook heel snel vooruit. Na een 4-tal km bereikte ik Cruz de Hierro. Da's een plaats waar pelgrims letterlijk een steen en figuurlijk hun zonden achterlaten. Ik was er helemaal alleen en dit was wel een heel vreemd, ma mooi moment.
Ik vervolgde mijn route: Manjarin, El Acebo. Rond 10 uur schijnt de zon, ma geeft ze nog niet zoveel warmte af. Bijgevolg neem je ook heel korte pauzes om te eten. Nu en dan zie je in de verte voor of achter je een andere pelgrim, soms eet je wa samen, andere keren niet. Na de middag brandt de zon volop en nodigt ze je uit om in T-shirt te wandelen. Ik doe het echter niet omdat je dan kletsnat bent en waarschijnlijk te snel weer afkoelt. Onderweg in Mollinaseca kwam ik een Tsjechische tegen die ik reeds vroeger in Manzarifas had ontmoet. Ze kwam me tegen en zei dat ze terugkeerde naar Astorga. Ze had geen tijd meer om in Santiago te geraken. Velen geven onderweg op, gaan een stuk met de bus of rusten nu en dan een dag. Ook hoor je hier verhañen dat er mensen gerepatrieerd moeten worden of dat ze met zware ontstekingen zitten. ' t Is inderdaad wel aan te raden om wa getraind te zijn en zeker je bagage te beperken tot het hoogstnoodzakeijke.
Na een lange tocht van 30 km kwam ik moe maar verzadigd aan in El Campo. Van daaruit was het nog een 3-tal km wandelen naar Ponferrada, de eindbestemming van die dag. Ik kwam Maurizio tegen. Een Siciliaan die ik in Astorga had ontmoet ( ook ne ongelooflijke gentleman en ne zeer knappe gat, wel wa klein... is blijkbaar normaal voor Sicilianen) Hij stelde voor 't laatste stuk aemen te wandelen en we hadden ongelooflijk veel leute!! Amaai, chance dak wa Italiaans kan, want Italianen en Spanjaarden kennen enkel en alleen hun taal.
Goed, we kwamen rond 14uur aan, ma de herberg was nog gesloten. Hij wou een koffie gaan drinken, ma ik verkoos wa te rusten en plein soleil. Na 5 minuten was hij al terug en zetten onnze gesprekken voort. Hij vertelde da hi me in Astorga gezien had toen ik in de badkamer mijn haar ad lavabo stond te wassen. (had dit idd: zo gedaan, gezien de douche koud was en je constant op de knop moest drukken). Hij was binnen gekomen en direct weer weggerend WAAROM? omda hij diaree had!! Was ook wel een grappig verhaal, ma ja ge moet het beleefd hebben. In Foncebadon (rare herberg) had ik hem ook even ontmoet. Hij zat in zijn bed en kwam er de hele namiddag en avond niet neer uit. ' s Morgens liep hij op me toe en streelde m'n wang, knipoogde en vertrok. Ik vond het ma ne rare kwiet. Later vertelde hij da hij me da hij steeds wil kokenm ' s avonds en niet alle herbegrne hebben een keuken waar je zelf mag koken. Hij eet namelijk enkel en alleen pasta.
Goed na een uurke ging de herberg open en de herbergier was toch wel een vreemd persoon. rode wangen, rode trui, heel nerveus type, grappig. Voor de eerste maal werden mannen en vrouwen gescheiden in de kamers.
Na de douche vroge Mao om de stad te bezoeken. Dat deden we. Leute en kattekwaad alom. Amaai, ' t was de max. Er was ook een mooi fort dat volledig gerestaureerd was ma die dag was het gesloten. Mao wou het echter per se zien en dus vroegen we of we even binen mochten kijken. Er waren mannen ah werk en ze zeiden na wa aandringen dat het ok was. We koersten als zotten door het fort en 't was vree plezant. Na een tijdje kwam de man die ons binnengelaten had ons zoeken en hij was kwaad da we zolang waren binnen gebleven.
Nadien lipeen we nog wa rond in de stad, gingen naar de apotheek om Compeed voor mijn voieten te halen en deden heel de tijd onnozel. ' t Was een ontspannende namiddag....
Later kookten we en ontmoetten we weer allemaal nieuwe mensen. De avonden zijn steeds heel boeiend. Zeker als je een hele dag alleen gewandeld hebt. Iedereen deelt eten met iedereen, verhalen worden uitgewisseld, wijn vloeit in Pelgrimstermen rijkelijk. Heel erg aangenaam. Ik had aan tafel gezeten met 2 Canadezen, vader en zoon die met de fiets de caino deden. Na wat glazen wijn deed de vader het droevige verhaal dat zijn vrouw was overleden en dat hij daarom met zijn zoon deze reis maakte. ' t Is toch steeds raar da mensen zo hun verhalen aan elkaar vertellen als ze hun vertrouwen gevonden hebben in iemand.
Na het eten babbelde ik nog wat bij de haard ( zalig warm) met 2 Duitsers en een Hollandse. Om 20-21uur kroop iedereen in bed (ja, ik vind da raar, voor mij is da te vroeg, ik kan dan toch ni slapen) Maurizio kwam bij met zitten en de hele avond zaten we onnozel te doen. De herbergier had me al gezegd dak geen hout meer in de haard mocht smijten omda je niet voor niets moest stoken en omdat het nog geen winter was!! Onnozelaar. Er was geen chauffage en zonder de haard was' t berekoud. Ik zei heel de tijd aan Maurizio da hij hout moest opsmijten en ie deed het ook. Toen vloog de herbergier ferm uit. Waarom doede da? 't is toch gene winter? Mao zei voor de klucht: ik zal ' t doven met water. De man ging weg en kwam terug met ne sproeier en hij begon daadwerkelijk alles nat te spuiten! Man, wa hebben we gelachen!!
Ok, bedtijd: ik sliep met een Engelse, Zwitserse en een Koreaanse. de Engelse had me gevraagd of ik oordopjes mee had.YES !! Da is hier echt basisuitrusting voor alle caminogangers, ze!! 's nachts snurken de mensen enorm, er staan er op om over te geven, om naar het toilet te gaan en om weet ik veel welke redenen nog. De hele nacht heeft ze liggen hoesten - tot ik haar wa muntjes toestopte en ze eindelijk stil was- en de Zwitserse boven me (' t zijn steeds stapelbedden) lag heel de nacht van kant te wisselen- rechts links-, gevolg: mijn bed wikkelde als n' een boot. Amaai, wat een slechte nacht!
Ma goed, ' s morgens vroeg wakker en na het verzorgen van de voeten (iedereen heeft hier gelijk mega veel medelijden als ze mijn voeten zien en wil helpen) en ontbijt, vertok ik.
't Was wederom eenm prachtige dag! Wonderschone natuur, bergen alom, zon, stilte, ongelooflijk mooi. ' k Was gelijk vree in mijn element en 'k ging ook weer redelijk snel. Na 30 km kwam ik aan in Villafranca de bierzo. Een heuse tocht, ma wondermooi. De heledag door wijngaarden en bergen en de kleuren zijn hier ook oogverblindend mooi: ' t is volop herfst, dus bruin, geel, rood,... ook overal kastanjes echt je moet het zien en doen!
Er was wederom geen chauffage id herberg, maik kom meestal rond 14uur toe en dan kan ik nog snel douchen en kleren wassen en drogen. Na een bezoekje van de stad ( die immesn bergop bergaf gaat) keerde ik terug naar de herberg. Er waren weer redelijk veel pelgrims van de voorbije keer en da schept echt een toffe sfeer. Na de boodschappen ( de winkels zijn steeds gesloten tussen 14-16uur, siësta) en dus ook het 2e bezoek aan de stad, keerde ik terug en kwam De Siciliaan uitgeteld aan. ik praatte wat met de anderen en gezien er geen keuken was voor ons, besloten we id herberg te eten. ' t Was superlekker, ma ijs ijs ijskoud. Ook de slaapzale waren als ijskelders (alles in steen, onder een leien dak, zonder isolatie)FREEZING.
Grappige anekdote: Maurizio eet dus enkel en alleen pasta die hij zelf klaarmaakt en is dus pissed als er geen keuken is. Hij besloot die avond lekker gezond naar de Mc Donalds te gaan. Nadien ontmoetten we elkaar terug in de kamer. Ik had die dag een plastieken speelgoedwortel -voor ne hond- gevonden en had dit meegenomen omdak da wel grappig vond. Idee dak het aan Maurizio wou geven als ik hem nog zou terugzien om door te steken da hij geen groetnten eet.
In de kamer zei ik dus dak "un regalo" had voor hem: En hij onmiddellijk: "Anche io ho un regalo per te!!" Heel chic...
Hij vond mijn cadeau geen cadeau, ma zat er wel heel de tijd onnozel (lees schunnig- obsceen) mee te doen. Zijn cadeau was: Sandalen!! Alee, zeg! Ik zei ik ken u niet en ge koopt sandalen voor me! Ja, omda uw voeten zo lelijk kapot zijn. Ik weigerde ze aan te nemen en voelde me er ni goed bij.
Nadien vertelde ik da aan de andere op de kamer en die vonden da prachtig en mooi en romantisch en bla bla bla...
Om 20u30 ging iedereen weer slapen.Ik had het immens koud en vroeg of Mao nog mee wou gaan om een wandeling te maken in de stad. We vroegen aan de herbergier wanneer hij sloot : "23uur". Ok, weg waren we...
Weer heel de tijd onnozel doen. Ja, hij zei: "heb je de katten gezien hier wa verderop?" Nee. Ok, we gaan naar de katten kijken. Er zaten er waarschijnlijk 50! Ongelooflijk! Hij zei dak stil moest zijn en kijken. Hij naderde en plots sprong hij temidden van die beesten. Ze schrokken en crossten weg. Vree kluchtig.
Goed nog heel den avond van die speelse dingen, ma dan ook weer wa serieuzere praat. Voor de curieuzeneuzen: hij is 36 jaar, werkt als boswachter en leeft alleen, houdt immens van beesten, vliegen, motorijden, de stilte, de zon, sport en de bergen. Ne schat van ne vent...
Plots keek hij op zijn uurwerk: 22u50! Shit! we koersten (zo goed en slecht als da ging) den berg op naar de herberg en als we aamkwamen was alles gesloten!!! Geen lichten, grote poort met slot, miserie. We keken naar elkaar, deden den toer van de herberg en besloten toen over de grote poort te kruipen, wat ook weer vree kluchtige taferelen met zichmee bracht.
toen konden we via de deur van de living binnen en er begon iets heel langzaam te piepen. ' t Was pikdonker, ma we zagen elkaars omtrek. Ik begon te lachen en hij deed teken dak moest stil zijn. Plost schoyten ALLE lichten aan, begon een alarm te tuten en kwamen de3 herbergiers naar buiten in hun piama!!! Ze zetten het alarm af en intussen krossten wij naar de zolderkamer waar ook alle lichten aangegaan waren. Slechts 3 mensen waren wakker geschoten en begrepen niet wat er gebeurde. We kropen met onze kleren en al in onze slaapzak en proesten het uit van het lachen. Plots kwam de herbergier de kamer binnen en begon hij te schreeuwen waar we waren! Wij sliepen net helemaal op het einde van de zaal en dus kwam hij helemaal tot daar. Hij keek naar me en vroe: " zijde gij dienen bandiet?" Nee. toendraaide hij zich naar Maurizio en begon te blaffen: "¿ Que pasa? " en Mao: " riep terug. AMaai, ge had da moeten zien... Nadat de rust weer was teruggekeerd, gierden we het uit van het lachen.
Amaai, wat een belevenis.
Na een nacht in de "Boeddhistische herberg" te hebben geslapen ben ik, na een uitgebreid lekker ontbijt ( fruit, yoghurt, toast, thee, koekjes) die je voor 4 euro in de herberg kon nuttigen vertrokken.
' t Was koud (' s morgens zijn de plassen en de grasprietjes bevroren) maar vanals je wat atapt, krijg je 't warm. Ik ga dan 's morgens ook heel snel vooruit. Na een 4-tal km bereikte ik Cruz de Hierro. Da's een plaats waar pelgrims letterlijk een steen en figuurlijk hun zonden achterlaten. Ik was er helemaal alleen en dit was wel een heel vreemd, ma mooi moment.
Ik vervolgde mijn route: Manjarin, El Acebo. Rond 10 uur schijnt de zon, ma geeft ze nog niet zoveel warmte af. Bijgevolg neem je ook heel korte pauzes om te eten. Nu en dan zie je in de verte voor of achter je een andere pelgrim, soms eet je wa samen, andere keren niet. Na de middag brandt de zon volop en nodigt ze je uit om in T-shirt te wandelen. Ik doe het echter niet omdat je dan kletsnat bent en waarschijnlijk te snel weer afkoelt. Onderweg in Mollinaseca kwam ik een Tsjechische tegen die ik reeds vroeger in Manzarifas had ontmoet. Ze kwam me tegen en zei dat ze terugkeerde naar Astorga. Ze had geen tijd meer om in Santiago te geraken. Velen geven onderweg op, gaan een stuk met de bus of rusten nu en dan een dag. Ook hoor je hier verhañen dat er mensen gerepatrieerd moeten worden of dat ze met zware ontstekingen zitten. ' t Is inderdaad wel aan te raden om wa getraind te zijn en zeker je bagage te beperken tot het hoogstnoodzakeijke.
Na een lange tocht van 30 km kwam ik moe maar verzadigd aan in El Campo. Van daaruit was het nog een 3-tal km wandelen naar Ponferrada, de eindbestemming van die dag. Ik kwam Maurizio tegen. Een Siciliaan die ik in Astorga had ontmoet ( ook ne ongelooflijke gentleman en ne zeer knappe gat, wel wa klein... is blijkbaar normaal voor Sicilianen) Hij stelde voor 't laatste stuk aemen te wandelen en we hadden ongelooflijk veel leute!! Amaai, chance dak wa Italiaans kan, want Italianen en Spanjaarden kennen enkel en alleen hun taal.
Goed, we kwamen rond 14uur aan, ma de herberg was nog gesloten. Hij wou een koffie gaan drinken, ma ik verkoos wa te rusten en plein soleil. Na 5 minuten was hij al terug en zetten onnze gesprekken voort. Hij vertelde da hi me in Astorga gezien had toen ik in de badkamer mijn haar ad lavabo stond te wassen. (had dit idd: zo gedaan, gezien de douche koud was en je constant op de knop moest drukken). Hij was binnen gekomen en direct weer weggerend WAAROM? omda hij diaree had!! Was ook wel een grappig verhaal, ma ja ge moet het beleefd hebben. In Foncebadon (rare herberg) had ik hem ook even ontmoet. Hij zat in zijn bed en kwam er de hele namiddag en avond niet neer uit. ' s Morgens liep hij op me toe en streelde m'n wang, knipoogde en vertrok. Ik vond het ma ne rare kwiet. Later vertelde hij da hij me da hij steeds wil kokenm ' s avonds en niet alle herbegrne hebben een keuken waar je zelf mag koken. Hij eet namelijk enkel en alleen pasta.
Goed na een uurke ging de herberg open en de herbergier was toch wel een vreemd persoon. rode wangen, rode trui, heel nerveus type, grappig. Voor de eerste maal werden mannen en vrouwen gescheiden in de kamers.
Na de douche vroge Mao om de stad te bezoeken. Dat deden we. Leute en kattekwaad alom. Amaai, ' t was de max. Er was ook een mooi fort dat volledig gerestaureerd was ma die dag was het gesloten. Mao wou het echter per se zien en dus vroegen we of we even binen mochten kijken. Er waren mannen ah werk en ze zeiden na wa aandringen dat het ok was. We koersten als zotten door het fort en 't was vree plezant. Na een tijdje kwam de man die ons binnengelaten had ons zoeken en hij was kwaad da we zolang waren binnen gebleven.
Nadien lipeen we nog wa rond in de stad, gingen naar de apotheek om Compeed voor mijn voieten te halen en deden heel de tijd onnozel. ' t Was een ontspannende namiddag....
Later kookten we en ontmoetten we weer allemaal nieuwe mensen. De avonden zijn steeds heel boeiend. Zeker als je een hele dag alleen gewandeld hebt. Iedereen deelt eten met iedereen, verhalen worden uitgewisseld, wijn vloeit in Pelgrimstermen rijkelijk. Heel erg aangenaam. Ik had aan tafel gezeten met 2 Canadezen, vader en zoon die met de fiets de caino deden. Na wat glazen wijn deed de vader het droevige verhaal dat zijn vrouw was overleden en dat hij daarom met zijn zoon deze reis maakte. ' t Is toch steeds raar da mensen zo hun verhalen aan elkaar vertellen als ze hun vertrouwen gevonden hebben in iemand.
Na het eten babbelde ik nog wat bij de haard ( zalig warm) met 2 Duitsers en een Hollandse. Om 20-21uur kroop iedereen in bed (ja, ik vind da raar, voor mij is da te vroeg, ik kan dan toch ni slapen) Maurizio kwam bij met zitten en de hele avond zaten we onnozel te doen. De herbergier had me al gezegd dak geen hout meer in de haard mocht smijten omda je niet voor niets moest stoken en omdat het nog geen winter was!! Onnozelaar. Er was geen chauffage en zonder de haard was' t berekoud. Ik zei heel de tijd aan Maurizio da hij hout moest opsmijten en ie deed het ook. Toen vloog de herbergier ferm uit. Waarom doede da? 't is toch gene winter? Mao zei voor de klucht: ik zal ' t doven met water. De man ging weg en kwam terug met ne sproeier en hij begon daadwerkelijk alles nat te spuiten! Man, wa hebben we gelachen!!
Ok, bedtijd: ik sliep met een Engelse, Zwitserse en een Koreaanse. de Engelse had me gevraagd of ik oordopjes mee had.YES !! Da is hier echt basisuitrusting voor alle caminogangers, ze!! 's nachts snurken de mensen enorm, er staan er op om over te geven, om naar het toilet te gaan en om weet ik veel welke redenen nog. De hele nacht heeft ze liggen hoesten - tot ik haar wa muntjes toestopte en ze eindelijk stil was- en de Zwitserse boven me (' t zijn steeds stapelbedden) lag heel de nacht van kant te wisselen- rechts links-, gevolg: mijn bed wikkelde als n' een boot. Amaai, wat een slechte nacht!
Ma goed, ' s morgens vroeg wakker en na het verzorgen van de voeten (iedereen heeft hier gelijk mega veel medelijden als ze mijn voeten zien en wil helpen) en ontbijt, vertok ik.
't Was wederom eenm prachtige dag! Wonderschone natuur, bergen alom, zon, stilte, ongelooflijk mooi. ' k Was gelijk vree in mijn element en 'k ging ook weer redelijk snel. Na 30 km kwam ik aan in Villafranca de bierzo. Een heuse tocht, ma wondermooi. De heledag door wijngaarden en bergen en de kleuren zijn hier ook oogverblindend mooi: ' t is volop herfst, dus bruin, geel, rood,... ook overal kastanjes echt je moet het zien en doen!
Er was wederom geen chauffage id herberg, maik kom meestal rond 14uur toe en dan kan ik nog snel douchen en kleren wassen en drogen. Na een bezoekje van de stad ( die immesn bergop bergaf gaat) keerde ik terug naar de herberg. Er waren weer redelijk veel pelgrims van de voorbije keer en da schept echt een toffe sfeer. Na de boodschappen ( de winkels zijn steeds gesloten tussen 14-16uur, siësta) en dus ook het 2e bezoek aan de stad, keerde ik terug en kwam De Siciliaan uitgeteld aan. ik praatte wat met de anderen en gezien er geen keuken was voor ons, besloten we id herberg te eten. ' t Was superlekker, ma ijs ijs ijskoud. Ook de slaapzale waren als ijskelders (alles in steen, onder een leien dak, zonder isolatie)FREEZING.
Grappige anekdote: Maurizio eet dus enkel en alleen pasta die hij zelf klaarmaakt en is dus pissed als er geen keuken is. Hij besloot die avond lekker gezond naar de Mc Donalds te gaan. Nadien ontmoetten we elkaar terug in de kamer. Ik had die dag een plastieken speelgoedwortel -voor ne hond- gevonden en had dit meegenomen omdak da wel grappig vond. Idee dak het aan Maurizio wou geven als ik hem nog zou terugzien om door te steken da hij geen groetnten eet.
In de kamer zei ik dus dak "un regalo" had voor hem: En hij onmiddellijk: "Anche io ho un regalo per te!!" Heel chic...
Hij vond mijn cadeau geen cadeau, ma zat er wel heel de tijd onnozel (lees schunnig- obsceen) mee te doen. Zijn cadeau was: Sandalen!! Alee, zeg! Ik zei ik ken u niet en ge koopt sandalen voor me! Ja, omda uw voeten zo lelijk kapot zijn. Ik weigerde ze aan te nemen en voelde me er ni goed bij.
Nadien vertelde ik da aan de andere op de kamer en die vonden da prachtig en mooi en romantisch en bla bla bla...
Om 20u30 ging iedereen weer slapen.Ik had het immens koud en vroeg of Mao nog mee wou gaan om een wandeling te maken in de stad. We vroegen aan de herbergier wanneer hij sloot : "23uur". Ok, weg waren we...
Weer heel de tijd onnozel doen. Ja, hij zei: "heb je de katten gezien hier wa verderop?" Nee. Ok, we gaan naar de katten kijken. Er zaten er waarschijnlijk 50! Ongelooflijk! Hij zei dak stil moest zijn en kijken. Hij naderde en plots sprong hij temidden van die beesten. Ze schrokken en crossten weg. Vree kluchtig.
Goed nog heel den avond van die speelse dingen, ma dan ook weer wa serieuzere praat. Voor de curieuzeneuzen: hij is 36 jaar, werkt als boswachter en leeft alleen, houdt immens van beesten, vliegen, motorijden, de stilte, de zon, sport en de bergen. Ne schat van ne vent...
Plots keek hij op zijn uurwerk: 22u50! Shit! we koersten (zo goed en slecht als da ging) den berg op naar de herberg en als we aamkwamen was alles gesloten!!! Geen lichten, grote poort met slot, miserie. We keken naar elkaar, deden den toer van de herberg en besloten toen over de grote poort te kruipen, wat ook weer vree kluchtige taferelen met zichmee bracht.
toen konden we via de deur van de living binnen en er begon iets heel langzaam te piepen. ' t Was pikdonker, ma we zagen elkaars omtrek. Ik begon te lachen en hij deed teken dak moest stil zijn. Plost schoyten ALLE lichten aan, begon een alarm te tuten en kwamen de3 herbergiers naar buiten in hun piama!!! Ze zetten het alarm af en intussen krossten wij naar de zolderkamer waar ook alle lichten aangegaan waren. Slechts 3 mensen waren wakker geschoten en begrepen niet wat er gebeurde. We kropen met onze kleren en al in onze slaapzak en proesten het uit van het lachen. Plots kwam de herbergier de kamer binnen en begon hij te schreeuwen waar we waren! Wij sliepen net helemaal op het einde van de zaal en dus kwam hij helemaal tot daar. Hij keek naar me en vroe: " zijde gij dienen bandiet?" Nee. toendraaide hij zich naar Maurizio en begon te blaffen: "¿ Que pasa? " en Mao: " riep terug. AMaai, ge had da moeten zien... Nadat de rust weer was teruggekeerd, gierden we het uit van het lachen.
Amaai, wat een belevenis.
Weer internet
KOEKOEK!!
waw, Waw, WAW!!
zaaaaaaaaaaaaalig is het geweest!!
Vandaag ben ik aangekomen in Sarria en hier is er terug internet ter beschikking, dus snel even updaten.
Na de dag in Astorga ben ik vol goede moed vertrokken naar Foncebadon.(klim van 800-1500 meter). Met mijn nieuwe rugzak VLOOG ik als het ware over de bergen. Ik stak precies iedereen voorbij en niemand geloofde zijn ogen. " WAW, are you the girl with the heavy backpack and the sore feet?" Yes, that' s me. Amaai, de hele dag moest ik dit aanhoren. Vond ik wel wa raar, ma eigenlijk ook wel chic. Ja, de bergen zijn voor mij ideaal. daar voel ik me volledig in mijn element!! De omgeving is wonderschoon. De zon scheen, het landschap bestond uit bergen, overal heel erg rustig, en ik maaar klimmen. 'k Ging vooruit als een sneltrein. 'k Was doodcontent dak die beslissing om rug- en slaapzak te wisselen gemaakt had. Gracias Alfredo!!
In de namiddag kwam ik als eerste aan in Rabanal. De meesten stoppen hier na Astorga. Ik vroeg aan de vrouw van de herberg waar 't volgende dorp was: "25 kilometer verder", ja ik moest dus stoppen of ' zou donker zijn eer ik aankwam. Ik"checkte in", ging douchen en nestelde me op een mooi zonovergoten plekje. 'k Had die dag niet veel gegeten en 'k had honger als een beer. Na een bezoek aan het stadje - lees spookdorp, want naast 1 kerkje was er niets- en het bekijken van de lijst in 2 restaurants - overal kun je de Pelgrmsmenu eten. Soep, vlees of vis en dessert. Blijkbaar heel erg vettig en echt niet lekker.10euro.- besloot Maccaroni, 3 euro te bestellen in de herberg. Heel erg vettigen bazaar: gekookte penne en een vette rode saus met spekbrokken, meer vet dan spek, maar 't smaakte ongelooflijk.
Intussen kwam er nog een pelgrim aan die ik al dikwijls had ontmoet. Een man van 55 jaar, Joel, die 4 kinderen heeft en nu helemaal alleen de Route doet om even te bezinnen. Zijn vrouw had geen zin om me te gaan en hij is nu al 2 maanden helemaal alleen op pad ( betekent dus ook: zelf inkopen doen, koken wassen en plassen). We hebben al een aantal keer een goede babbel gehad en ook nu weer was 't van dat. Hij vertelde nu echter dat de moed hem een beetje in de schoenen zit. "C 'est pas bon d' être separé si longtemps de ma femme, elle me manque beaucoup et je désire énormément de la revoir" Schoon toch, ee. Ja, de vrouw komt hem in Santiago oppikken en dan gaan ze " schoolsgewijs", dit is een uitdrukking ih Frans die betekent: heel op ' t gemakske, zonder stress, terug naar huis, Parijs. Zoooooo romantisch....
Ok, ik dwaal af. Na mijn Aquariuske en de "Macaroni español" kreeg ik het immens koud. Ik was nog totaal ni moe en vree in form en 'k begon te denken om nog een stukje verder te gaan. Een Israêlisch meisje kwam aam en vroeg aan de vrouw waar de volgende herberg was: " op 8km" Ik hoorde dit en was kwaad omdat de hospitaliere tegen me gelogen had. ( achteraf gezien denk ik dat zij door mij wa volk wou aatrekken in haar herberg. "volk trekt volk") De Franse man zei: si je serais vous, je ne le ferais pas, mais tu es grande donc tu dois decider toi-même, n' est-ce pas?
Op da moment kwam de Zwitserse aan. Een meisje van 20 jaar die in Zwitserland de voordeur heeft dicht getrokken en op pad gegaan is. Châpeau, ze! Ge moet het maar doen. Ze verlangt wel enorm om in Santiago aan te komen. Tot in Frankrijk heeft ze zich heel erg goeg gevoeld, ma vanaf Spanje eet ze enkel wit sponsbrood, geen groenten, geen vezels en enkel vettige spijs. Het werkt immens op haar lichaam. Ook voelt ze zich heel erg smerig. Ja, soms kan je hier je was doen en is een wasmachine voorzien, ma meestal is' t buiten in de waskuip te doen...
Alles is hier trouwens buiten te doen.
Goed, ik vroeg haar of ze zin had om nog een stukje mee te lopen met me en of zij dacht dat het verstandig was om nu nog te vertekken, maar ze was volledig naar de kloten. Heel de nacht overgegeven en diaree gehad. Ze wou in bed kruipen en slapen. " Als je wilt aankomen kom je aan, zei ze!!! "
't Was toen al 4 uur en ' k besloot alles weer in te pakken en te vertrekken voor ' t donker werd.
De dame van de herberg kon er ni mee lachen, ma gaf uiteindelijk mijn geld terug.
In recordtempo kwam ik in Foncebadon aan. Een " Boeddhistische herberg, beetje vreemd en opengehouden door allemaal vrouwen met piercings, joints smorend, rare kledij...
Moet hier even plaats maken voor iemand die snel mailke wil verzenden.
tot straks
waw, Waw, WAW!!
zaaaaaaaaaaaaalig is het geweest!!
Vandaag ben ik aangekomen in Sarria en hier is er terug internet ter beschikking, dus snel even updaten.
Na de dag in Astorga ben ik vol goede moed vertrokken naar Foncebadon.(klim van 800-1500 meter). Met mijn nieuwe rugzak VLOOG ik als het ware over de bergen. Ik stak precies iedereen voorbij en niemand geloofde zijn ogen. " WAW, are you the girl with the heavy backpack and the sore feet?" Yes, that' s me. Amaai, de hele dag moest ik dit aanhoren. Vond ik wel wa raar, ma eigenlijk ook wel chic. Ja, de bergen zijn voor mij ideaal. daar voel ik me volledig in mijn element!! De omgeving is wonderschoon. De zon scheen, het landschap bestond uit bergen, overal heel erg rustig, en ik maaar klimmen. 'k Ging vooruit als een sneltrein. 'k Was doodcontent dak die beslissing om rug- en slaapzak te wisselen gemaakt had. Gracias Alfredo!!
In de namiddag kwam ik als eerste aan in Rabanal. De meesten stoppen hier na Astorga. Ik vroeg aan de vrouw van de herberg waar 't volgende dorp was: "25 kilometer verder", ja ik moest dus stoppen of ' zou donker zijn eer ik aankwam. Ik"checkte in", ging douchen en nestelde me op een mooi zonovergoten plekje. 'k Had die dag niet veel gegeten en 'k had honger als een beer. Na een bezoek aan het stadje - lees spookdorp, want naast 1 kerkje was er niets- en het bekijken van de lijst in 2 restaurants - overal kun je de Pelgrmsmenu eten. Soep, vlees of vis en dessert. Blijkbaar heel erg vettig en echt niet lekker.10euro.- besloot Maccaroni, 3 euro te bestellen in de herberg. Heel erg vettigen bazaar: gekookte penne en een vette rode saus met spekbrokken, meer vet dan spek, maar 't smaakte ongelooflijk.
Intussen kwam er nog een pelgrim aan die ik al dikwijls had ontmoet. Een man van 55 jaar, Joel, die 4 kinderen heeft en nu helemaal alleen de Route doet om even te bezinnen. Zijn vrouw had geen zin om me te gaan en hij is nu al 2 maanden helemaal alleen op pad ( betekent dus ook: zelf inkopen doen, koken wassen en plassen). We hebben al een aantal keer een goede babbel gehad en ook nu weer was 't van dat. Hij vertelde nu echter dat de moed hem een beetje in de schoenen zit. "C 'est pas bon d' être separé si longtemps de ma femme, elle me manque beaucoup et je désire énormément de la revoir" Schoon toch, ee. Ja, de vrouw komt hem in Santiago oppikken en dan gaan ze " schoolsgewijs", dit is een uitdrukking ih Frans die betekent: heel op ' t gemakske, zonder stress, terug naar huis, Parijs. Zoooooo romantisch....
Ok, ik dwaal af. Na mijn Aquariuske en de "Macaroni español" kreeg ik het immens koud. Ik was nog totaal ni moe en vree in form en 'k begon te denken om nog een stukje verder te gaan. Een Israêlisch meisje kwam aam en vroeg aan de vrouw waar de volgende herberg was: " op 8km" Ik hoorde dit en was kwaad omdat de hospitaliere tegen me gelogen had. ( achteraf gezien denk ik dat zij door mij wa volk wou aatrekken in haar herberg. "volk trekt volk") De Franse man zei: si je serais vous, je ne le ferais pas, mais tu es grande donc tu dois decider toi-même, n' est-ce pas?
Op da moment kwam de Zwitserse aan. Een meisje van 20 jaar die in Zwitserland de voordeur heeft dicht getrokken en op pad gegaan is. Châpeau, ze! Ge moet het maar doen. Ze verlangt wel enorm om in Santiago aan te komen. Tot in Frankrijk heeft ze zich heel erg goeg gevoeld, ma vanaf Spanje eet ze enkel wit sponsbrood, geen groenten, geen vezels en enkel vettige spijs. Het werkt immens op haar lichaam. Ook voelt ze zich heel erg smerig. Ja, soms kan je hier je was doen en is een wasmachine voorzien, ma meestal is' t buiten in de waskuip te doen...
Alles is hier trouwens buiten te doen.
Goed, ik vroeg haar of ze zin had om nog een stukje mee te lopen met me en of zij dacht dat het verstandig was om nu nog te vertekken, maar ze was volledig naar de kloten. Heel de nacht overgegeven en diaree gehad. Ze wou in bed kruipen en slapen. " Als je wilt aankomen kom je aan, zei ze!!! "
't Was toen al 4 uur en ' k besloot alles weer in te pakken en te vertrekken voor ' t donker werd.
De dame van de herberg kon er ni mee lachen, ma gaf uiteindelijk mijn geld terug.
In recordtempo kwam ik in Foncebadon aan. Een " Boeddhistische herberg, beetje vreemd en opengehouden door allemaal vrouwen met piercings, joints smorend, rare kledij...
Moet hier even plaats maken voor iemand die snel mailke wil verzenden.
tot straks
zaterdag 10 november 2007
Astorga tardes
Net gekookt (en veel te veel wijn gedronken) voor de hele groep (Ze waren heel blij en verzadigd.) en weer kennis gemaakt met 2 nieuwe mensen . Een Italiaan (ne ongelooflijken charmeur en gentlemam, ma vree lief en zonder kwaad opzet - tot nu toe-!! heel aangenaam...) die ook zijn rugzak gewisseld heeft in Pamplona en naar Santiago heeft verstuurd en dan het Israëlisch meisje ook: Heeft ook de helft van haar rugzak verzonden naar Santiago.
Afscheid genomen van Jose, De braziliaan.
Oeps, we moeten internet afsluiten. Iedereen zit in zijn bed en Alfredo gaat alles afsluiten..
ok,
morgen een nieuwe dag (start van de klim) en steeds kouder en kouder blijkbaar...
ma goed, morgen verder nieuws!!
ciao ciao
ilse
Afscheid genomen van Jose, De braziliaan.
Oeps, we moeten internet afsluiten. Iedereen zit in zijn bed en Alfredo gaat alles afsluiten..
ok,
morgen een nieuwe dag (start van de klim) en steeds kouder en kouder blijkbaar...
ma goed, morgen verder nieuws!!
ciao ciao
ilse
Astorga rustdag
Yo!!
Vandaag ben ik dus in Astorga gebleven. Weer heel mooi weer. Deze morgen naar de mis in de kathedraal geweest! Prachtig. Daarna sightseeing in de stad, op Jose zijn sandalen (die uren in de wind STINKEN!! Bwakkes! niet te doen). ' t Is hier vree vree schoon en da zonneke doe oh zo veel deugd.
Ook het Palacio de Gaudi bezocht. Heel erg chic. Daar kwam ik Tamada tegen ( betekent "Holiness") een meisje die ik eergisteren ontmoette (1 van de mensen van de "nieuwe familie van Vincent") in de herbegr de Jesus. Ze is van Israel en is Joods. Op zaterdag rust ze. En dit vond ik weer heel erg bizar: we bezochten de bezienswaardigheden in de stad en ik vroeg haar een foto van me te nemen: "NO", she said!! Ik dacht: doet zij nu onnozel of wa ia da? Ne nee, ze meende wat ze zei! Op zaterdag mag ze GEEN ENKELE activiteit verrichten!! includo foto's nemen!!Da' s toch echt weer stpelgek! Gevolg: ik heb dan maar een foto van haar genomen...
Ja, kijk elke cultuur en elke relgie en overtuiging is zo anders en toch zo similar...
Vervolg:
Ik heb dan alle sportwinkels, die Alfredo mooi op een stadskaartje had aangeduid, opgezocht om een nieuwe lichtere slaapzak en rugzak te kopen. Na lang zoeken had ik eindelijk beide gevonden. Slaapzak (merk Altus, blijkbaar heel erg bekend in Spanje) van 800g die ik deze avond zal uittesten. ( de andere was Superlight en woog slechts 600g, ma gezien ik een kouwelijk type ben, zeker 's nachts, heb ik voor de andere gekozen).
En dan de rugzak. Ja, er was echt niet veel keus en deze die ik gekocht had, wou ik eerst uittesten. De winkelier ging akkoord en dus keerde ik terug naar de refugio. Alfredo zei dat de slaapzak heel goed was, ma de rugzak niet omdat hij geen "anatomische rug" had. Hij zei: " ik ga met u mee naar de winkel en samen zoeken we er enen uit". Ja, wij dus op weg, ne superlieve vent!!! en teruggekeerd met ne spinternieuze rugzak van Altus, 55 liter. Weegt praktisch niets, heeft anatomische rug... Kortom, perfect.
Volgens velen hier is de rugzak die ik had (Deuter, vrouwemodel, 60+10l) veeeeel te groot en veeeeel te zwaar voor me. Ne mens moet daarvoor de camino doen om da te weten, zeg!!
Ma kijk, ik heb er nu ene en ne lichte slaapzak en na een korte test weegt hij inderdaad MASSA'S minder!
Alfredo paste hem volledig aan mijn rug aan en hij zit SUPERGOE. ZALIG. Hij wandelt enorm veel, Lourdes, Fatima, Vezelay,... en de camino. Liefst van al doet hij de camino in de winter als het sneeuwt! Ja, moet idd wel schoon zijn. Wie weet despues... doe ik hem misschien in de winter.
Oh ja, voor hen die nu alles wensen te weten: mijn "oude" rugzak gaat maandag met de post naar Santiago! OlEE
Ik ga nog beetje buiten genieten van de mooie stad en het prachtige weer en inkopen doen om deze avond te koken.
Morgen een nieuwe dag!
¡¡¡Gracia a la vida!!!
Voor allen die erover denken de camino te doen en al degenen die er niet aan denken hem te doen, zou'k nu al durven zeggen: GO GO GO!! 't Is echt iets heel speciaals! Voorwaarde: ge moet graag wandelen!
Tot een volgende,
ilse
Vandaag ben ik dus in Astorga gebleven. Weer heel mooi weer. Deze morgen naar de mis in de kathedraal geweest! Prachtig. Daarna sightseeing in de stad, op Jose zijn sandalen (die uren in de wind STINKEN!! Bwakkes! niet te doen). ' t Is hier vree vree schoon en da zonneke doe oh zo veel deugd.
Ook het Palacio de Gaudi bezocht. Heel erg chic. Daar kwam ik Tamada tegen ( betekent "Holiness") een meisje die ik eergisteren ontmoette (1 van de mensen van de "nieuwe familie van Vincent") in de herbegr de Jesus. Ze is van Israel en is Joods. Op zaterdag rust ze. En dit vond ik weer heel erg bizar: we bezochten de bezienswaardigheden in de stad en ik vroeg haar een foto van me te nemen: "NO", she said!! Ik dacht: doet zij nu onnozel of wa ia da? Ne nee, ze meende wat ze zei! Op zaterdag mag ze GEEN ENKELE activiteit verrichten!! includo foto's nemen!!Da' s toch echt weer stpelgek! Gevolg: ik heb dan maar een foto van haar genomen...
Ja, kijk elke cultuur en elke relgie en overtuiging is zo anders en toch zo similar...
Vervolg:
Ik heb dan alle sportwinkels, die Alfredo mooi op een stadskaartje had aangeduid, opgezocht om een nieuwe lichtere slaapzak en rugzak te kopen. Na lang zoeken had ik eindelijk beide gevonden. Slaapzak (merk Altus, blijkbaar heel erg bekend in Spanje) van 800g die ik deze avond zal uittesten. ( de andere was Superlight en woog slechts 600g, ma gezien ik een kouwelijk type ben, zeker 's nachts, heb ik voor de andere gekozen).
En dan de rugzak. Ja, er was echt niet veel keus en deze die ik gekocht had, wou ik eerst uittesten. De winkelier ging akkoord en dus keerde ik terug naar de refugio. Alfredo zei dat de slaapzak heel goed was, ma de rugzak niet omdat hij geen "anatomische rug" had. Hij zei: " ik ga met u mee naar de winkel en samen zoeken we er enen uit". Ja, wij dus op weg, ne superlieve vent!!! en teruggekeerd met ne spinternieuze rugzak van Altus, 55 liter. Weegt praktisch niets, heeft anatomische rug... Kortom, perfect.
Volgens velen hier is de rugzak die ik had (Deuter, vrouwemodel, 60+10l) veeeeel te groot en veeeeel te zwaar voor me. Ne mens moet daarvoor de camino doen om da te weten, zeg!!
Ma kijk, ik heb er nu ene en ne lichte slaapzak en na een korte test weegt hij inderdaad MASSA'S minder!
Alfredo paste hem volledig aan mijn rug aan en hij zit SUPERGOE. ZALIG. Hij wandelt enorm veel, Lourdes, Fatima, Vezelay,... en de camino. Liefst van al doet hij de camino in de winter als het sneeuwt! Ja, moet idd wel schoon zijn. Wie weet despues... doe ik hem misschien in de winter.
Oh ja, voor hen die nu alles wensen te weten: mijn "oude" rugzak gaat maandag met de post naar Santiago! OlEE
Ik ga nog beetje buiten genieten van de mooie stad en het prachtige weer en inkopen doen om deze avond te koken.
Morgen een nieuwe dag!
¡¡¡Gracia a la vida!!!
Voor allen die erover denken de camino te doen en al degenen die er niet aan denken hem te doen, zou'k nu al durven zeggen: GO GO GO!! 't Is echt iets heel speciaals! Voorwaarde: ge moet graag wandelen!
Tot een volgende,
ilse
vrijdag 9 november 2007
Astorga
¡bueas dias!
Amaai wat een dag , wat een dag.
Gisteren, na 34 km, ben ik kapot aangekomen in Astorga. Albergue Siervas de Maria (4€, heel groot, proper en mooi, gratis internet, kamers van 6 personen). Mijn schouders kapot en verstijfd, voeten vol blaren die opengegeaan waren en terug nieuwe erover en dan weer open enz. Heel lelijk, precies diepe brandwonden. Elke stap die ik zette was als messen die in mijn voeten sneden. Burning hell!! Op ' t einde bad ik de "droevige mysteries" ja, wadde: ' t was precies of ik ze echt beleefde.
de doodstrijd- de geseling- de doornenkroning- de kruisdraging- de kruising en de dood.
Toen ik eindelijk in de verte de prachtige kathedraal van Gaudi zag in Astorga, kreeg ik weer nieuwe moed om door te gaan. Maar ook dan was 't nog 4 km. En dit was echt wel een immense kwelling.
Vandaag mag ik hier een dag blijven. Normaal wordt da niet toegestaan, maar als ge ziek zijt of kapot of zo maken ze uitzondering. De man, Alfredo, een Portugees die hier als vrijwilliger de albergue uitbaat is ne vree gelovige mens en supervriendelijk . Hij heeft mijn voeten vol blaren (en hele zware) verzorgd en gezegd dak zeker vandaag ni mag stappen.
Iedereen zegt da mijne rugzak teveel weegt, ma ik kan niets lossen. De zak op zich weegt denk ik al 4 kilo en slaapzak ook 2.5 kilo. dan 1.5 liter water en de rest van bagage.
De anderen hebben een klein rugzakje mee en een slaapzak die amper 500 g weegt. Tja, ik zal mijn lesje geleerd hebben,ze! Ma 'k vind wel raar want op vorige reizen had ik ook zelfde schoenen en zelfde rugzak (die nog veel zwaarder geladen was) mee.
Nu stellen ze hier voor om een kleinere zak te gaan kopen en mijn grote rugzak met de post naar Santiago te sturen. Ja, 'k zal nog zien.
Ma bon, ' t is hier heel mooi en er zijn er nog een paar die hier een rustdag inlassen. Ik blijf samen met de Braziliaan Jose (wiens sandalen ik zopas gekregen heb om vandaag mee rond te wandelen) en de Spaanse (die voor mij naar de farmacia is gegaan om zalf en pleisters te halen). Jongens, iedereen springt hier voor elkaar in de bres! Ik had aan de Spaanse mijn lippenbalsem gegegven (zij was de hare kwijt en ik had er 2).Naastenlifede en hulpvaardigheid is hier alom tegenwoordig. Heel heel mooi!
DeMadrileense heeft een witte perro mee. Vree chic! De hele dag liep hij bij ons, aan de fonteintjes moest hij drinken. Ze heeft er wel ontzettend veel werk mee, ze. 't Is precies een klein kind. Ook zijn eten moet ze dragen. Ma ' t is een vree toffe. Ze woont in Madrid, is 28 jaar en heeft ook zowa een sabbat periode.
' t Was wel een prachtige tocht. 's Morgens was ik om 6u30 vertrokken met Thierry, den Belg. "Het heeft niet gevroren", zei hij! Alee, nu weet ik dat het 's nachts blijkbaar vriest... Ja, 's morgens is het inderdaad wel fris, ma van zodra je stapt, krijg je 't warm. Geleidelijk aan komt de zon op. En om 8u ontbeten we. Na een korte pauze ( 't is veel te koud om te blijven zitten: Je rug is nat en je koelt heel snel af) van 10 minuten, stapten we nog even door. Er kwam een lelijk stuk langs de snelweg. -Nu zijn er heel veel alternatieve wegen omdat op de plaats waar de oude weg liep nu overal autostrades lopen-. Zonde van het mooie pad!! Ma ja, de vooruitgang...
Om 10uur hield Thierry het niet meer uit van de pijn. Hij heeft sinds een aantal dagen ferm last van peesontstekingen. "Ik moet stoppen, want mijnen tendinitis doet teveel zeer", zei hij!! Haha was wel grappig, maar 't was wel zielig om hem te zien met tranen in zijn ogen. Ik vroeg of ik wat bij hem ñoest blijven of of ik iets kon doen, ma ik "mocht" verder gaan...
Berop bergaf, door velden, mooie dorpjes,... en heel veel toffe mensen ontmoet. Een groot stuk samengewandeld met een Canadese, Kelty, de Madrileense, Carene en de Braziliaan, Jose. Veel leute en mooie verhalen. Wel speciaal om constant in andere talen te converseren. Onderweg paar mensen van de vortige dag gekruist zoals Conor, de Ier en vele nieuwe andere mensen. Ze komen echt van overal speciaal om de camino te doen. Echt zot.
Ook deze nacht deelde ik een kamer met een Koreaanse, een Italiaanse en een Spaanse. Er zijn hier een tiental kamers met een 6-tal bedden (overal zijn het stapelbedden). En blijkbaar is het in de zomer vechten en koersen om als eerste in de herberg toe te komen om een plaatsje te hebben. Ja, er zijn hier veel mensen die de camino al voor de 5e ker doen!! Ze zeggen da het nu ideaal is qua volk, ma da wa het wel ontzettend treffen met het weer. In de zomer zit je met 100-150 mensen in de herbergen. (nu slechts een 10-20 man) .Een paar mensen kunnen binnen in bedden, de andere slapen buiten en er zijn slechts 2 douches! (kunde 't u voorstellen) Nu is da allemaal goe georganiseerd. Je wacht een beetje of eet wat of verzorgt je voeten, maakt een praatje, doet een wandelingske, rust wa uit op je bed en na een poosje is de douche vrij. Ma in de zomer ( = "en verano") moet da vreselijk zijn. Blijkbaar vertrekken sommigen om 4u ' s morgens in de duisternis, koersen ze als het ware de hele dag om dan een plekje in de herberg te hebben. Man man man, da moet toch ni leuk zijn. Je smeedt nu ook hechte banden en is iedereen vree content als je elkaar terugziet. Je deelt je verhalen van de dag, loopt een stukje te samen en als je zin hebt om alleen verder te gaan, doe je dat ook gewoon.
Gisterenavond hebben we weer samen gegeten. De Italiaan, Rodrigo, van Venetië kookte pasta con frutti di mare, de Fransen hadden voor lekker dessert (allemaal koekjes, pateetjes, zwarte en bruine chocolade) gezorgd. Ook de lekkere Spaanse wijn van deze streek ontbrak niet. Da' s ook zoiets bijzonders: hier eet en drinkt oedereen MET MATE. 2 kleine glaasjes wijn, veel verse groenten en fruit, gezond eten, echt wel heel chic.
Er at ook een jong Iers koppel mee. Ze hebben elkaar leren kennen in België!! Vree chic. Beide studeerden ze 18 maanden in Leuven en fell in love... Why they 're here? Een Belgische vriendin had deze tocht gedaan en raadde hen aan de tocht ondernemen.
Tijdens het koken viel de electriciteit wel uit (ik waande me terug in Senegal), wat ook wel weer voor boeiende taferelen zorgde!
Ja, ik vlieg hier buiten: Ze gaan alles kuisen( overal is 't heel erg proper!! ook zeer aangenaam)
straks om 10 uur kan ik eens naar de mis gaan, t zal me deugd doen.
¡Alee, hasta luego!
ilse
PS:
- enkele foto's te zien op http://www.facebook.com/
- website van hier: http://www.caminodesantiagoastorga.com/
Amaai wat een dag , wat een dag.
Gisteren, na 34 km, ben ik kapot aangekomen in Astorga. Albergue Siervas de Maria (4€, heel groot, proper en mooi, gratis internet, kamers van 6 personen). Mijn schouders kapot en verstijfd, voeten vol blaren die opengegeaan waren en terug nieuwe erover en dan weer open enz. Heel lelijk, precies diepe brandwonden. Elke stap die ik zette was als messen die in mijn voeten sneden. Burning hell!! Op ' t einde bad ik de "droevige mysteries" ja, wadde: ' t was precies of ik ze echt beleefde.
de doodstrijd- de geseling- de doornenkroning- de kruisdraging- de kruising en de dood.
Toen ik eindelijk in de verte de prachtige kathedraal van Gaudi zag in Astorga, kreeg ik weer nieuwe moed om door te gaan. Maar ook dan was 't nog 4 km. En dit was echt wel een immense kwelling.
Vandaag mag ik hier een dag blijven. Normaal wordt da niet toegestaan, maar als ge ziek zijt of kapot of zo maken ze uitzondering. De man, Alfredo, een Portugees die hier als vrijwilliger de albergue uitbaat is ne vree gelovige mens en supervriendelijk . Hij heeft mijn voeten vol blaren (en hele zware) verzorgd en gezegd dak zeker vandaag ni mag stappen.
Iedereen zegt da mijne rugzak teveel weegt, ma ik kan niets lossen. De zak op zich weegt denk ik al 4 kilo en slaapzak ook 2.5 kilo. dan 1.5 liter water en de rest van bagage.
De anderen hebben een klein rugzakje mee en een slaapzak die amper 500 g weegt. Tja, ik zal mijn lesje geleerd hebben,ze! Ma 'k vind wel raar want op vorige reizen had ik ook zelfde schoenen en zelfde rugzak (die nog veel zwaarder geladen was) mee.
Nu stellen ze hier voor om een kleinere zak te gaan kopen en mijn grote rugzak met de post naar Santiago te sturen. Ja, 'k zal nog zien.
Ma bon, ' t is hier heel mooi en er zijn er nog een paar die hier een rustdag inlassen. Ik blijf samen met de Braziliaan Jose (wiens sandalen ik zopas gekregen heb om vandaag mee rond te wandelen) en de Spaanse (die voor mij naar de farmacia is gegaan om zalf en pleisters te halen). Jongens, iedereen springt hier voor elkaar in de bres! Ik had aan de Spaanse mijn lippenbalsem gegegven (zij was de hare kwijt en ik had er 2).Naastenlifede en hulpvaardigheid is hier alom tegenwoordig. Heel heel mooi!
DeMadrileense heeft een witte perro mee. Vree chic! De hele dag liep hij bij ons, aan de fonteintjes moest hij drinken. Ze heeft er wel ontzettend veel werk mee, ze. 't Is precies een klein kind. Ook zijn eten moet ze dragen. Ma ' t is een vree toffe. Ze woont in Madrid, is 28 jaar en heeft ook zowa een sabbat periode.
' t Was wel een prachtige tocht. 's Morgens was ik om 6u30 vertrokken met Thierry, den Belg. "Het heeft niet gevroren", zei hij! Alee, nu weet ik dat het 's nachts blijkbaar vriest... Ja, 's morgens is het inderdaad wel fris, ma van zodra je stapt, krijg je 't warm. Geleidelijk aan komt de zon op. En om 8u ontbeten we. Na een korte pauze ( 't is veel te koud om te blijven zitten: Je rug is nat en je koelt heel snel af) van 10 minuten, stapten we nog even door. Er kwam een lelijk stuk langs de snelweg. -Nu zijn er heel veel alternatieve wegen omdat op de plaats waar de oude weg liep nu overal autostrades lopen-. Zonde van het mooie pad!! Ma ja, de vooruitgang...
Om 10uur hield Thierry het niet meer uit van de pijn. Hij heeft sinds een aantal dagen ferm last van peesontstekingen. "Ik moet stoppen, want mijnen tendinitis doet teveel zeer", zei hij!! Haha was wel grappig, maar 't was wel zielig om hem te zien met tranen in zijn ogen. Ik vroeg of ik wat bij hem ñoest blijven of of ik iets kon doen, ma ik "mocht" verder gaan...
Berop bergaf, door velden, mooie dorpjes,... en heel veel toffe mensen ontmoet. Een groot stuk samengewandeld met een Canadese, Kelty, de Madrileense, Carene en de Braziliaan, Jose. Veel leute en mooie verhalen. Wel speciaal om constant in andere talen te converseren. Onderweg paar mensen van de vortige dag gekruist zoals Conor, de Ier en vele nieuwe andere mensen. Ze komen echt van overal speciaal om de camino te doen. Echt zot.
Ook deze nacht deelde ik een kamer met een Koreaanse, een Italiaanse en een Spaanse. Er zijn hier een tiental kamers met een 6-tal bedden (overal zijn het stapelbedden). En blijkbaar is het in de zomer vechten en koersen om als eerste in de herberg toe te komen om een plaatsje te hebben. Ja, er zijn hier veel mensen die de camino al voor de 5e ker doen!! Ze zeggen da het nu ideaal is qua volk, ma da wa het wel ontzettend treffen met het weer. In de zomer zit je met 100-150 mensen in de herbergen. (nu slechts een 10-20 man) .Een paar mensen kunnen binnen in bedden, de andere slapen buiten en er zijn slechts 2 douches! (kunde 't u voorstellen) Nu is da allemaal goe georganiseerd. Je wacht een beetje of eet wat of verzorgt je voeten, maakt een praatje, doet een wandelingske, rust wa uit op je bed en na een poosje is de douche vrij. Ma in de zomer ( = "en verano") moet da vreselijk zijn. Blijkbaar vertrekken sommigen om 4u ' s morgens in de duisternis, koersen ze als het ware de hele dag om dan een plekje in de herberg te hebben. Man man man, da moet toch ni leuk zijn. Je smeedt nu ook hechte banden en is iedereen vree content als je elkaar terugziet. Je deelt je verhalen van de dag, loopt een stukje te samen en als je zin hebt om alleen verder te gaan, doe je dat ook gewoon.
Gisterenavond hebben we weer samen gegeten. De Italiaan, Rodrigo, van Venetië kookte pasta con frutti di mare, de Fransen hadden voor lekker dessert (allemaal koekjes, pateetjes, zwarte en bruine chocolade) gezorgd. Ook de lekkere Spaanse wijn van deze streek ontbrak niet. Da' s ook zoiets bijzonders: hier eet en drinkt oedereen MET MATE. 2 kleine glaasjes wijn, veel verse groenten en fruit, gezond eten, echt wel heel chic.
Er at ook een jong Iers koppel mee. Ze hebben elkaar leren kennen in België!! Vree chic. Beide studeerden ze 18 maanden in Leuven en fell in love... Why they 're here? Een Belgische vriendin had deze tocht gedaan en raadde hen aan de tocht ondernemen.
Tijdens het koken viel de electriciteit wel uit (ik waande me terug in Senegal), wat ook wel weer voor boeiende taferelen zorgde!
Ja, ik vlieg hier buiten: Ze gaan alles kuisen( overal is 't heel erg proper!! ook zeer aangenaam)
straks om 10 uur kan ik eens naar de mis gaan, t zal me deugd doen.
¡Alee, hasta luego!
ilse
PS:
- enkele foto's te zien op http://www.facebook.com/
- website van hier: http://www.caminodesantiagoastorga.com/
donderdag 8 november 2007
Leon - Villar de Mazarife
¡Hola!
Yipla! Etappe 1 zit er op. Amaai, 't is een intensieve eerste dag geweest!
Deze morgen Leon verlaten (was al 9u, want had redelijk lang gemaild) en deze middag om 16u aangekomen in Chozas de Arriba, en el refugio de Jesus. Wederom een heel grote mooie refugio! Bijdrage: volundad (vrij te kiewen). Wel alles buiten te doen en na 16 u koelt het ferm af. Ook matrassen buiten- moet zalig zijn om in de zomer buiten te slapen- ma er zijn ook kamers vrij en daar heb ik me genesteld. Heel grappig: esta noche deel ik de cama met ... n' een Belg!!
Bon, "la storia del dia" (of da nu Spaans is of Italiaans, ik weet het ni) :
Na slechts 15 minuten wandelen van de albergue vond ik de eerste Sint-Jacobsschelp die me zou leiden op de weg! De zon scheen (jaja, in de zon is 't hier 20 graden!! in de schaduw 13), de mensen zijn supervriendelijk met de camino pelgrims en ik besefte dak nu en España zat!! Mijn vreugde kon ni meer op!
Na een uurke stappen heb ik een heerlijke tros witte druiven gekocht die heel snel en smakkerig en smeuig en sappig en ... overheerlijk smaakten! Es muy rico!
Nadien ook nog in een "panaderia" "pan integral" en kaas gekocht voor onderweg.
Aanvankelijk liep het pad gewoon langs een drukke straat, ma ik voelde me gelukkig en ten deerde me niet.
Na weer een uur stuurde ne policia me de verkeerde weg op. Ik zag geen borden meer, geen schelpen ( ja, ge moet dus constant goe rondkijken op de grond en in de lucht of je geen schelpen ziet. ) en liep ook helemaal alleen op een grindwegske leidend naar Niemandsland...
In de verte zag ik een oude señora het land bewerken en vroeg haar de weg. Lap, helemaal verkeerd. Nu, niet getreurd, ik keerde were en ne oudere señor liep een stukske met me mee. Nogmaals, IEDEREEN is hier ongelooflijk vriendelijk met caminogangers!!! Amaai, da's toch wel iets speciaals, ze! Als ze u een dienst kunnen bewijzen, twijfelen ze geen seconde. Ook in de winkel zeggen ze steeds "buen camino!" als ge vertrekt! Da doet echt deugd. Mooi, heel mooi.
Na de weg terug te hebben gevonden, stopte ik even bij een klein beekje. Er was nog iemand daar. Vincent, ne Duitse jongen. We grussten einander und schlugen vor zusammen zu wandern. En zo geschiede het. Den ganzen Tag haben wir geredet über viele viele Sachen. Es war sehr gemütlich. Hij zei dat hij vandaag een alternatieve weg zou nemen omdat de "antieke weg" langs industrieterreinen enz. loopt. Ook het stukje dat ik reeds gelopen had van Leon had hij met de bus gedaan omdat het niet mooi is. Tja, ik heb geen kaart of niets bij me en weet dus ook ni waar de weg me brengen zal.
' t Was een heel mooie, maar ook lastige dag. We liepen langs velden, door heuvelend redelijk dor landschap, picnickten op een bankske langs de weg ( ook hij ha een pan integral , kaas en salami mee. 't Was wel grappig da we onze maaltijden wa deelden. Vincent had zelfs in een potje peper en zout mee! En als dokter in spe, gebood hij me een mandarinetje en een stukske zwarte chocolade als Nachtisch zu essen. Mmmmmmm....)
Na een deugddoende maaltijd stapten we weer verder. En die rugzak woog al een heel pak meer! Amaai, da zal mog zwoegen worden... We vertelden over koetjes en kalfjes- weliswaar auf Deutsch- Hij had als civiele dienst (nog steeds verplicht in Duitsland) 18 maanden in Argentinië gezeten. Boeiende verhalen... Waar is den tijd van Peru??? (al de mooie herinneringen kwamen weer naar boven)
In de namiddag stelde hij voor zijn "nieuwe familie" te bezoeken in een dorpje da we passeerden. Ja, de mensen die van na de Pyreneeën gestart zijn, groepen ' s avonds zo wat samen om verhalen uit te wisselen, samen te koken enz. Hij noemt hen zijn nieuwe familie.
Nu, in de bar waren ze niet, we besloten dan maar met 2 wa te drinken en el sol! Zaaaaalig. Mijn rug was "zjeekenat" en dan doet da supergoe da de zon daarop schijnt. Ik wist dat ik blaren had, ma durfde mijn schoenen niet uit te doen.
Na een klein uurke pauze en 2 bierkes (kwestie van alle verloren mineralen weer op te krikken) trokken we verder. Amaai, mijn voeten brandden van de pijn! Ma ik wou ni stoppen omdat het ni meer heel ver was.
Aangekomen in de albergue de Jesus, werden we hartelijk ontvangen door Vincents nieuwe familie en de baas van de refugio. Na een rondleiding en kamerinstallatie, ben ik in den zaligen warmen douche gesprongen. Heerlijk is dat. ' s Avonds koelt het hier heel snel af en gezien ik wederom een kletsnatte rug had, wou ik asap douchen en verse warme kledij aantrekken.
Naar de winkel geweest om avondeten te kopen en het thuisfront od hoogte brengen van de avonturen. Hier weer gratis internet ter beschikking (is nu al de 2e keer en blijkbaar heel uitzonderlijk) . Ik weet niet of ik elke dag zo'n verslag zal schrijven, ma goed da zien we nog wel.
Mijn schouders en heupen doen pijn, mijn hielen zijn versierd met 2 hele grote blaren en mijn grote tenen ook! Da wordt afzien!!
De anderen die hier zijn hebben al een buik-en maagplaag gehad!(3 dagen kotsen, zwak zijn en diarree) Dat belooft!
Straks potje koken met de andere caminagangers, lekker slapen en morgen fris aan een nieuwe dag beginnen...
De eerste dag is history.
Ik hoop dat er nog veel zo'n mooie dagen mogen volgen...
ilse
Yipla! Etappe 1 zit er op. Amaai, 't is een intensieve eerste dag geweest!
Deze morgen Leon verlaten (was al 9u, want had redelijk lang gemaild) en deze middag om 16u aangekomen in Chozas de Arriba, en el refugio de Jesus. Wederom een heel grote mooie refugio! Bijdrage: volundad (vrij te kiewen). Wel alles buiten te doen en na 16 u koelt het ferm af. Ook matrassen buiten- moet zalig zijn om in de zomer buiten te slapen- ma er zijn ook kamers vrij en daar heb ik me genesteld. Heel grappig: esta noche deel ik de cama met ... n' een Belg!!
Bon, "la storia del dia" (of da nu Spaans is of Italiaans, ik weet het ni) :
Na slechts 15 minuten wandelen van de albergue vond ik de eerste Sint-Jacobsschelp die me zou leiden op de weg! De zon scheen (jaja, in de zon is 't hier 20 graden!! in de schaduw 13), de mensen zijn supervriendelijk met de camino pelgrims en ik besefte dak nu en España zat!! Mijn vreugde kon ni meer op!
Na een uurke stappen heb ik een heerlijke tros witte druiven gekocht die heel snel en smakkerig en smeuig en sappig en ... overheerlijk smaakten! Es muy rico!
Nadien ook nog in een "panaderia" "pan integral" en kaas gekocht voor onderweg.
Aanvankelijk liep het pad gewoon langs een drukke straat, ma ik voelde me gelukkig en ten deerde me niet.
Na weer een uur stuurde ne policia me de verkeerde weg op. Ik zag geen borden meer, geen schelpen ( ja, ge moet dus constant goe rondkijken op de grond en in de lucht of je geen schelpen ziet. ) en liep ook helemaal alleen op een grindwegske leidend naar Niemandsland...
In de verte zag ik een oude señora het land bewerken en vroeg haar de weg. Lap, helemaal verkeerd. Nu, niet getreurd, ik keerde were en ne oudere señor liep een stukske met me mee. Nogmaals, IEDEREEN is hier ongelooflijk vriendelijk met caminogangers!!! Amaai, da's toch wel iets speciaals, ze! Als ze u een dienst kunnen bewijzen, twijfelen ze geen seconde. Ook in de winkel zeggen ze steeds "buen camino!" als ge vertrekt! Da doet echt deugd. Mooi, heel mooi.
Na de weg terug te hebben gevonden, stopte ik even bij een klein beekje. Er was nog iemand daar. Vincent, ne Duitse jongen. We grussten einander und schlugen vor zusammen zu wandern. En zo geschiede het. Den ganzen Tag haben wir geredet über viele viele Sachen. Es war sehr gemütlich. Hij zei dat hij vandaag een alternatieve weg zou nemen omdat de "antieke weg" langs industrieterreinen enz. loopt. Ook het stukje dat ik reeds gelopen had van Leon had hij met de bus gedaan omdat het niet mooi is. Tja, ik heb geen kaart of niets bij me en weet dus ook ni waar de weg me brengen zal.
' t Was een heel mooie, maar ook lastige dag. We liepen langs velden, door heuvelend redelijk dor landschap, picnickten op een bankske langs de weg ( ook hij ha een pan integral , kaas en salami mee. 't Was wel grappig da we onze maaltijden wa deelden. Vincent had zelfs in een potje peper en zout mee! En als dokter in spe, gebood hij me een mandarinetje en een stukske zwarte chocolade als Nachtisch zu essen. Mmmmmmm....)
Na een deugddoende maaltijd stapten we weer verder. En die rugzak woog al een heel pak meer! Amaai, da zal mog zwoegen worden... We vertelden over koetjes en kalfjes- weliswaar auf Deutsch- Hij had als civiele dienst (nog steeds verplicht in Duitsland) 18 maanden in Argentinië gezeten. Boeiende verhalen... Waar is den tijd van Peru??? (al de mooie herinneringen kwamen weer naar boven)
In de namiddag stelde hij voor zijn "nieuwe familie" te bezoeken in een dorpje da we passeerden. Ja, de mensen die van na de Pyreneeën gestart zijn, groepen ' s avonds zo wat samen om verhalen uit te wisselen, samen te koken enz. Hij noemt hen zijn nieuwe familie.
Nu, in de bar waren ze niet, we besloten dan maar met 2 wa te drinken en el sol! Zaaaaalig. Mijn rug was "zjeekenat" en dan doet da supergoe da de zon daarop schijnt. Ik wist dat ik blaren had, ma durfde mijn schoenen niet uit te doen.
Na een klein uurke pauze en 2 bierkes (kwestie van alle verloren mineralen weer op te krikken) trokken we verder. Amaai, mijn voeten brandden van de pijn! Ma ik wou ni stoppen omdat het ni meer heel ver was.
Aangekomen in de albergue de Jesus, werden we hartelijk ontvangen door Vincents nieuwe familie en de baas van de refugio. Na een rondleiding en kamerinstallatie, ben ik in den zaligen warmen douche gesprongen. Heerlijk is dat. ' s Avonds koelt het hier heel snel af en gezien ik wederom een kletsnatte rug had, wou ik asap douchen en verse warme kledij aantrekken.
Naar de winkel geweest om avondeten te kopen en het thuisfront od hoogte brengen van de avonturen. Hier weer gratis internet ter beschikking (is nu al de 2e keer en blijkbaar heel uitzonderlijk) . Ik weet niet of ik elke dag zo'n verslag zal schrijven, ma goed da zien we nog wel.
Mijn schouders en heupen doen pijn, mijn hielen zijn versierd met 2 hele grote blaren en mijn grote tenen ook! Da wordt afzien!!
De anderen die hier zijn hebben al een buik-en maagplaag gehad!(3 dagen kotsen, zwak zijn en diarree) Dat belooft!
Straks potje koken met de andere caminagangers, lekker slapen en morgen fris aan een nieuwe dag beginnen...
De eerste dag is history.
Ik hoop dat er nog veel zo'n mooie dagen mogen volgen...
ilse
woensdag 7 november 2007
Leon
Goed aangekomen op de luchthaven van Valladolid. Daar 3.5 uren moeten wachten op de bus naar Leon en na een lange busreis van 2 uren werd ik uiteindelijk gedropt in een groot busstation.
Ja, daar stond ik dan met mijne caminozak! Wa nu gedaan?
'k Besloot wa volk op te zoeken en hulp te vragen. Al snel kon ik meerijden met een jong koppel die ontzettend vriendelijk was.
Na 10 minuten zat ik in ne jeugdherberg, 3€, heel proper en groot.
Albergue Ciudad de Leon, straat: campus goticos (naast de policia local)
Pasport van Santiago verplicht tonen!!! En 1e stempel in mijn boekje Yihaaa!
"Cama diez" werd me toegewezen. Die deelde ik met ne Canadees en ne Fransman. Heel vriendelijke gasten en al allerlei uitleg gekregen. Blijkbaar is 't niet zo simpel om in deze maand onderdak te vinden. Veel refugio's zijn gesloten. Ook heel zware tochten bij...
Ze vertelden wa anekdotes van hun voorbije weken ( waren 2 en 3 weken onderweg) en toen zaten we nog wa onnozel te doen en te lachen wie snurkte (ronfler en français).
Na een redelijk goede nachtrust voor den eerste keer mijne slaapzak ingepakt, rugzak genomen en de ladies room gaan opzoeken. Daar oudere vrouw ontmoet die heel zwaar ah afzien was. Ze zei dak veeeeeeeeeel te zwaar geladen was. ma toen ze zag wat ik mee had, zei ze ook, ja ge kunt idd. ni veel minder eruit smijten. Hupla...
Goed, hier mail ik kort even om te laten weten dak goed aangekomen ben en mijn tocht vol moed aanvang!
¡Adios!
ilse op weg naar de 1e etappe
Ja, daar stond ik dan met mijne caminozak! Wa nu gedaan?
'k Besloot wa volk op te zoeken en hulp te vragen. Al snel kon ik meerijden met een jong koppel die ontzettend vriendelijk was.
Na 10 minuten zat ik in ne jeugdherberg, 3€, heel proper en groot.
Albergue Ciudad de Leon, straat: campus goticos (naast de policia local)
Pasport van Santiago verplicht tonen!!! En 1e stempel in mijn boekje Yihaaa!
"Cama diez" werd me toegewezen. Die deelde ik met ne Canadees en ne Fransman. Heel vriendelijke gasten en al allerlei uitleg gekregen. Blijkbaar is 't niet zo simpel om in deze maand onderdak te vinden. Veel refugio's zijn gesloten. Ook heel zware tochten bij...
Ze vertelden wa anekdotes van hun voorbije weken ( waren 2 en 3 weken onderweg) en toen zaten we nog wa onnozel te doen en te lachen wie snurkte (ronfler en français).
Na een redelijk goede nachtrust voor den eerste keer mijne slaapzak ingepakt, rugzak genomen en de ladies room gaan opzoeken. Daar oudere vrouw ontmoet die heel zwaar ah afzien was. Ze zei dak veeeeeeeeeel te zwaar geladen was. ma toen ze zag wat ik mee had, zei ze ook, ja ge kunt idd. ni veel minder eruit smijten. Hupla...
Goed, hier mail ik kort even om te laten weten dak goed aangekomen ben en mijn tocht vol moed aanvang!
¡Adios!
ilse op weg naar de 1e etappe
laatste voorbereidingen
long time...
ja, is hier ontzettend druk geweest!! Heel veel zaken moeten regelen, dan had ik een route in Italië ( Van Assisi naar Rome) wa voorbereid, ma uiteindelijk raadde iedereen da af omdat het té gevaarlijk is in deze tijd vh jaar en alleen. Tja, gevolg: weer van nul af starten. Ma bon, ook deze periode heeft uiteindelijk ook weer zijn vruchten afgeworpen...
Ter zake:
Reeds lang speelde ik met het idee om een stuk van de route van Santiago de Compostela doen , ma wegens teveel planen en overvolle agenda kwam dit er nooit van. (Ne mens maakt keuzes in zijn leven,é)
Door het wa korter uitvallen van het prachtige Senegalese avontuur, borrelde het idee opnieuw in me op. Dus werd er de voorbije week wa Spaans geleerd, zocht en vond ik een goedkope vlucht en vertek ik binnen een paar uurkes naar Charleroi.
Today is the day! Santiago here I come! Yihaa...
Ik vlieg naar Valladolid en ga van daaruit naar Leon dat mijn vertrekpunt wordt. Ik schat dat het een 2-tal weken stappen is.
Ben heel benieuwd. Misschien qua weer niet zo'n ideal periode om de camino te doen, ma ja anders kwam het er misschien nooit van...
Rugzak gepakt (en gewogen: 13 kg, veeeeeeel te veeeeeeeeel), laatste mails verzonden en there I go....
Tot in Spanje!
Ilse
ja, is hier ontzettend druk geweest!! Heel veel zaken moeten regelen, dan had ik een route in Italië ( Van Assisi naar Rome) wa voorbereid, ma uiteindelijk raadde iedereen da af omdat het té gevaarlijk is in deze tijd vh jaar en alleen. Tja, gevolg: weer van nul af starten. Ma bon, ook deze periode heeft uiteindelijk ook weer zijn vruchten afgeworpen...
Ter zake:
Reeds lang speelde ik met het idee om een stuk van de route van Santiago de Compostela doen , ma wegens teveel planen en overvolle agenda kwam dit er nooit van. (Ne mens maakt keuzes in zijn leven,é)
Door het wa korter uitvallen van het prachtige Senegalese avontuur, borrelde het idee opnieuw in me op. Dus werd er de voorbije week wa Spaans geleerd, zocht en vond ik een goedkope vlucht en vertek ik binnen een paar uurkes naar Charleroi.
Today is the day! Santiago here I come! Yihaa...
Ik vlieg naar Valladolid en ga van daaruit naar Leon dat mijn vertrekpunt wordt. Ik schat dat het een 2-tal weken stappen is.
Ben heel benieuwd. Misschien qua weer niet zo'n ideal periode om de camino te doen, ma ja anders kwam het er misschien nooit van...
Rugzak gepakt (en gewogen: 13 kg, veeeeeeel te veeeeeeeeel), laatste mails verzonden en there I go....
Tot in Spanje!
Ilse
Abonneren op:
Posts (Atom)